Φόρος τιμής στον ιταλικό νεορεαλισμό

Φόρος τιμής στον ιταλικό νεορεαλισμό

3' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

 

«Roma» ****½

ΔΡΑΜΑ (2018)

Σκηνοθεσία: Αλφόνσο Κουαρόν

Ερμηνείες: Γιαλίτσα Απαρίσιο, Μαρίνα ντε Ταβίρα, Κάρλος Περάλτα, Νάνσι Γκαρσία

Φόρος τιμής στον ιταλικό νεορεαλισμό-1

Η λέξη «Roma» δεν ακούγεται ούτε μία φορά στην ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα σε (επιλεγμένες) ελληνικές αίθουσες, καθώς και από την πλατφόρμα του Netflix. Και όμως, όσο την παρακολουθείς, σου φαίνεται πως έχει όλο και περισσότερη σχέση με τη γειτονιά του Ροσελίνι και του Βιτόριο ντε Σίκα· αν όχι γεωγραφικά, τουλάχιστον με την κινηματογραφική έννοια του όρου. Συνολικά, ο Μεξικανός σκηνοθέτης του οσκαρικού «Gravity» παρουσιάζει εδώ την αρτιότερη δουλειά του, ενώ ταυτόχρονα αποτίνει φόρο τιμής στους δασκάλους του ιταλικού νεορεαλισμού, αλλά και της νιότης του.

Το «Roma» είναι μια ταινία προφανώς (και) αυτοβιογραφική. Σε αυτήν ακολουθούμε για περίπου ένα χρόνο τη ζωή μιας μεσοαστικής οικογένειας στο Μεξικό της δεκαετίας του 1970. Το μεγαλύτερο δε κομμάτι της αφήγησης επικεντρώνεται στη φιγούρα της Κλίο, της νεαρής οικιακής βοηθού, την οποία τα (πολλά) παιδιά της οικογένειας λατρεύουν. Η δική της καθημερινότητα με τις χαρές και τις λύπες της γίνεται το όχημα ώστε να ταξιδέψουμε σε μια ταραγμένη εποχή για τη χώρα της Λατινικής Αμερικής, η οποία αποκαλύπτεται με μοναδικό και βαθιά ανθρώπινο τρόπο.

Σκηνοθετική δεξιοτεχνία

Ο Κουαρόν συνδυάζει ένα καλογραμμένο, δίχως ιδιαίτερες εξάρσεις και μάλλον ανάλαφρο σενάριο, με μια αληθινή επίδειξη σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας, η οποία ξεπερνά οτιδήποτε μας έχει δείξει μέχρι σήμερα. Από τη σκηνή των τίτλων της αρχής μέχρι και το τελευταίο κάδρο, η ταινία του αποτελεί ένα κολάζ σχεδόν άψογα στημένων σκηνών, τρεις-τέσσερις εκ των οποίων είναι πραγματικά αριστουργήματα. Η κάμερα σε πολλές περιπτώσεις παρακολουθεί από χαμηλά, στο ύψος δηλαδή των ματιών ενός παιδιού, ενώ ακόμη και το ίδιο το σκηνοθετικό «βλέμμα» μπορεί συχνά να χαρακτηριστεί παιδικό.

Αυτή η άνεση και η αμεσότητα της καταγραφής ισχύει τόσο για τους κλειστούς όσο και για τους ανοιχτούς χώρους. Κάπως έτσι ένα λαμπερό χριστουγεννιάτικο σουαρέ στον όροφο αντιπαραβάλλεται με την εύθυμη γιορτή του υπηρετικού προσωπικού στο ισόγειο – από την άλλη, μια εξωτερική σκηνή εκπαίδευσης στις πολεμικές τέχνες αλλά και η εντυπωσιακή απεικόνιση των βίαιων ταραχών μεταξύ αστυνομικών και φοιτητών στους δρόμους της πόλης δείχνει τι μπορεί να κάνει ένας ικανός αρτ σκηνοθέτης όταν βρεθεί με μια πλούσια παραγωγή στη διάθεσή του.

Για να επιστρέψουμε στο σενάριο, εκεί το πιο ενδιαφέρον στοιχείο έχει να κάνει με την κοινωνική παρατήρηση μιας χώρας με σημαντικές αντιφάσεις και ανισότητες, η οποία με έναν παράξενο τρόπο θυμίζει και τις σημερινές ΗΠΑ. Η επιλογή της πρωτοεμφανιζόμενης ερασιτέχνιδος Γιαλίτσα Απαρίσιο για τον κεντρικό ρόλο προσδίδει αυθεντικότητα, ενώ ταυτόχρονα τοποθετεί μια ιθαγενή Μεξικανή στο προσκήνιο, από αυτές που ο πρόεδρος Τραμπ θα ήθελε να δει να εξαφανίζονται από τη χώρα του.

Το βαρόμετρο της εβδομάδας

Με το «Γυναίκες που περάσατε από δω» ο Σταύρος Τσιώλης ολοκληρώνει την άτυπη τριλογία των «γυναικών» του, που άρχισε το 1992. Δύο άνδρες παίρνουν θέση ως τσιλιαδόροι έξω από μια παράνομη οικοδομή, προκειμένου να αποτρέψουν την πολεοδομία. Από το πόστο τους, ωστόσο, θα περάσουν μόνο διάφοροι άνδρες και γυναίκες, όλοι με τη δική τους ιστορία, η οποία έχει συχνά να κάνει με τις περιπέτειες του έρωτα. Ο Ερρίκος Λίτσης συναντά τον Κωνσταντίνο Τζούμα, σε μια ταινία πότε σουρεαλιστικά αστεία και πότε φιλοσοφική, πάντα με τη χαρακτηριστική υπογραφή του δημιουργού της.

Στον «Ασπροδόντη» παρακολουθούμε τη γνωστή ιστορία του Τζακ Λόντον, αυτή τη φορά σε animation για παιδιά. Ενας λύκος μεγαλώνει στην άγρια φύση, καταλήγοντας τελικά να αναπτύξει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τους ανθρώπους. Ομορφο σχέδιο αλλά ελάχιστη πρωτοτυπία στην εκτέλεση των μάλλον σχηματικών χαρακτήρων.

Στο «Spider-Man: μέσα στο Αραχνο-σύμπαν» ο διάσημος ήρωας κόμικς επιστρέφει, αυτήν τη φορά με τη μορφή κινουμένων σχεδίων. Ο νεαρός Μάιλς Μοράλες δαγκώνεται από την (αναπόφευκτη) αράχνη και η συνέχεια είναι γνωστή. Σύντομα, ωστόσο, θα διαπιστώσει πως υπάρχουν και άλλοι Σπάιντερμαν, οι οποίοι θα βρουν τον δρόμο τους για τη δική του Νέα Υόρκη μέσα από άλλες διαστάσεις. Το εκπληκτικό animation των δημιουργών του «Lego: η ταινία» ντύνει ένα απολαυστικό σενάριο που βρίθει κομιστικών αναφορών αλλά και εύστοχου χιούμορ. Στα θετικά και το εξαιρετικό σάουντρακ, ακριβώς πάνω στις τάσεις της εποχής.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή