Νίκος Βούτσης: Βόμβες

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο πρόεδρος της Βουλής έδειξε χθες θεσμικά αντανακλαστικά. Φάνηκε σαν να μην περίμενε να βαρύνουν στη συμπεριφορά του τα κριτήρια του κόμματός του και βγήκε νωρίς στον ΣΚΑΪ για να καταγγείλει την επίθεση – χωρίς «αλλά». Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ακόμη και το γεγονός ότι αυτή η στάση χρήζει επισήμανσης –ότι νιώθουμε την ανάγκη να ξεχωρίσουμε το αυτονόητο σαν αξιέπαινο– είναι μέρος του προβλήματος.

Το πρόβλημα που εξερράγη χθες στην «Καθημερινή» και στον ΣΚΑΪ συνοψίζεται στο ερώτημα εάν υπάρχει αλληλουχία μεταξύ πολιτικής και τρομοκρατίας. Ο Βούτσης, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ο υπουργός που είναι διαχρονικώς υπεραρμόδιος για τα μέσα ενημέρωσης είπαν χθες, με μία φωνή, ότι η επίθεση «δεν πρέπει να εργαλειοποιηθεί». Οτι δηλαδή η καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ κατά των media που τον αντιπολιτεύονται δεν πρέπει να συσχετίζεται με την καμπάνια που διεξάγεται ενόπλως κατά των ίδιων media.

Δεν είναι μόνο τα ΜΜΕ. Ολοι οι στόχοι της νέας τρομοκρατίας κατοπτρίζονται στη λίστα των πολιτικών αντιπάλων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τα παραδείγματα είναι νωπά. Ο Παπαδήμος καταγγελλόταν από τον πρωθυπουργό ακόμη και μετά την επίθεση εναντίον του ως «ο τραπεζίτης που έγινε πρωθυπουργός». Οι δύο εισαγγελείς (Τσατάνη και Ντογιάκος) οι οικίες των οποίων έγιναν στόχοι βομβιστικών επιθέσεων είχαν επικηρυχθεί συστηματικά από φιλοκυβερνητικά πρωτοσέλιδα – που επικηρύσσουν και δημοσιογράφους. Το ίδιο και ο ΣΚΑΪ: Η κυβέρνηση είχε δοκιμάσει να χρησιμοποιήσει την επίθεση στον σταθμό ως μέσο διαχείρισης του πολιτικού κόστους για τους εκατό νεκρούς στο Μάτι.

Σημαίνει άραγε αυτή η συμμετρία μεταξύ «στόχων» ότι υπάρχει ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ για την τρομοκρατία; Η ερώτηση διατυπώνεται συνήθως σαν να υπήρχε μόνο ένας βαθμός υπαιτιότητας. Σαν να υπήρχε μόνο ο δόλος. Γι’ αυτό και λέγεται ότι το να χρεώνεις τους τρομοκράτες σε μια νόμιμη πολιτική δύναμη δεν καταλήγει σε απονομιμοποίηση του ένοχου κόμματος, αλλά σε νομιμοποίηση του τρομοκράτη – στην αναβάθμισή του από τη σφαίρα του εγκλήματος, στη σφαίρα της πολιτικής.

Ωστόσο, δεν χρειάζεται κανείς να καταφύγει σε παραποινικές θεωρίες, περί υπόθαλψης ή ηθικής αυτουργίας, για να αντιληφθεί ότι επιθέσεις όπως η χθεσινή δεν είναι (μόνο) ζήτημα δημόσιας τάξης. Παντού στον κόσμο τα παραδοσιακά media έχουν γίνει στόχος μιας πολεμικής που τα δαιμονοποιεί σαν «εχθρούς του λαού». Παντού στον κόσμο αυτό που αποστρεφόμαστε ως «τοξική πόλωση» είναι η νέα κανονικότητα. Το να αναζητήσει κάποιος ποιοι πολιτικοί φορείς –ποια εξουσία– εκπροσωπούν εδώ αυτό το παγκόσμιο ρεύμα δεν συνιστά νομιμοποίηση της τρομοκρατίας, αλλά αρχή της εξάρθρωσής της.

Η σχέση της βόμβας με τη νέα πολιτική υποκουλτούρα φαίνεται μόνο από το γεγονός ότι η χθεσινή επίθεση δεν ήταν αναπάντεχη. Ολοι την υποδέχτηκαν σαν αναμενόμενη – και σωστά. Γιατί ήταν όντως διακηρυγμένη. Και πολλαπλώς προπαγανδισμένη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή