Ο Χάρης Θεοχάρης δεν θα είχε σηκώσει κεφάλι αν δεν είχε προηγουμένως καρατομηθεί. Δεν θα είχε πιθανότατα μπει με τόση επιτυχία στην πολιτική, αν δεν τον είχε εκπαραθυρώσει βιαίως η κυβέρνηση Σαμαρά.
Ηταν μια αποπομπή που απέβη ευεργετική για τον αποπεμφθέντα και καταδικαστική για τον αποπέμψαντα, καθώς εδραίωσε την πεποίθηση των δανειστών ότι τα παλαιά κόμματα στην Ελλάδα δεν άντεχαν να κάνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Ως τέτοια λογιζόταν η ίδρυση ανεξάρτητης αρχής για τη συλλογή των δημοσίων εσόδων, της οποίας πρώτος επικεφαλής ήταν ο Θεοχάρης.
Η είσοδός του στη μάχιμη πολιτική ήταν τόσο γρήγορη, που φαίνεται να αιφνιδίασε και τον ίδιο. Aντεξε στο Ποτάμι, με το οποίο πρώτη φορά πολιτεύτηκε, κάτι περισσότερο από ένα χρόνο. Τον άντεξαν ακόμη λιγότερο στο κόμμα το οποίο ο ίδιος ίδρυσε, το 2016, με τον Αλέκο Παπαδόπουλο.
Η προχθεσινή προσχώρησή του στη Ν.Δ., που επιχωμάτωσε μια αλυσίδα από προηγούμενες διαψεύσεις του ότι δεν θα προσχωρήσει στη Ν.Δ., εντάσσεται, σύμφωνα με το επίσημο σκεπτικό, στο διακηρυγμένο άνοιγμα του κόμματος προς το Κέντρο.
Oμως, η απόδοση της πολιτικής ιδιότητας του κεντρώου στον Θεοχάρη θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο αν εκλάβει κανείς το Κέντρο χωροταξικά. Αν Κέντρο σημαίνει μόνο να τηρείς ίσες αποστάσεις από όλους, μέχρι να κατασταλάξεις πού σε συμφέρει να επιβιβαστείς· αν δηλαδή το Κέντρο εννοείται μόνο ως σύστημα τακτικής, και όχι ως πολιτικός χώρος, τότε η Ν.Δ. δικαιούται να ισχυρίζεται ότι στο πρόσωπο του Θεοχάρη βρήκε έναν κεντρώο.
Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά. Αμφότερες οι προηγούμενες μεταγραφές της Ν.Δ. από το Ποτάμι (Φωτήλας, Μάρκου) ήταν με τον ίδιο τρόπο «κεντρώες» – ενδιάμεσες, χάρη στην απολιτική τους ουδετερότητα και τη συνακόλουθη συμβατότητα με όλες τις εναλλακτικές κομματικής αποκατάστασης.
Ενας πολιτικός, όπως λένε οι καλοπροαίρετοι, μπορεί, βεβαίως να αλλάζει απόψεις· όταν έχει απόψεις για να αλλάξει. Το άλλο, που λέγεται από την πλευρά της Ν.Δ., είναι ότι δεν πρέπει να κρίνονται τα πρόσωπα, αλλά η πολιτική – εν προκειμένω, η στρατηγική της Ν.Δ. να μετακινηθεί προγραμματικά προς το Κέντρο. Τα πρόσωπα είναι όντως δευτερεύοντα, όταν δεν υπονομεύουν διά του ευτελισμού τη στρατηγική.
Ο μεταγραφείς βουλευτής, πάντως, απέκτησε πολιτική ταυτότητα όχι εκουσίως. Εκ των πραγμάτων. Η αποβολή του από το κόμμα που είχε ο ίδιος ιδρύσει συνιστά επαλήθευση του παράδοξου του Γκράουτσο Μαρξ: Ο Θεοχάρης δεν θα έπρεπε να θέλει να είναι αρχηγός σε ένα κόμμα που θα είχε τον Θεοχάρη ως αρχηγό του.
Η Ν.Δ. εμφανίζεται έτσι να υποτιμά το απόκτημά της. Διαφημίζει ότι πήρε έναν κεντρώο, ενώ πήρε κάτι πολύ περισσότερο. Τον πρώτο της μαρξιστή.