«Τα Τσουρέκια των Χριστουγέννων είναι το ποιητικώτερον έθιμον της ζωής του σπιτιού και η ωραιοτέρα ανάμνησις των παιδιών. Δι’ αυτό θα συνεβούλευα εις τας Ελληνίδας μητέρας να αγοράζουν, αν θέλουν, όλα των τα γλυκίσματα από τα ζαχαροπλαστεία, τα τσουρέκια όμως να κατασκευάζουν μόναι των».
Απόσπασμα από τη στήλη «Νοικοκυριό και Κουζίνα». Εφημερίς των Κυριών, Περίοδος Β΄, Έτος 22ον, Αθήναι, 1-15 Δεκεμβρίου 1908, Αριθμός 957.
«Είναι η εποχή των γλυκισμάτων και των εκλεκτών φαγητών. Αι απογευματιναί και τα τσάια εις την ημερησίαν διάταξιν. Τα κέικ εκθρονίζουν ημέραν με την ημέραν τα κουλουράκια, τα τσουρέκια, τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρουνα. Νομίζω ότι διά τας ημέρας τουλάχιστον αυτάς έπρεπε να γίνωνται προς διατήρησιν των Ελληνικών εθίμων μας. Οι πουδίγκες των Άγγλων μένουν επί αιώνας τώρα το κατ’ εξοχήν γλύκισμα των Χριστουγέννων και ταξειδεύουν εις όλον τον κόσμον ενθύμιον της πατρίδος των.
»Ας διατηρήσωμεν λοιπόν και ημείς τα γλυκά μας των ημερών αυτών, με τα οποία αι μάμμαι μας έκαμναν γλυκυτέρας τας πικρίας της δουλείας».
Από τη στήλη «Νοικοκυριό και Κουζίνα». Εφημερίς των Κυριών, Περίοδος Β΄, Έτος 25ον, Αθήναι, 1-30 Νοεμβρίου 1911, Αριθμός 1013.
Καλλιρρόη Παρρέν. Πτυχιούχος δασκάλα, δημοσιογράφος (η πρώτη Ελληνίδα δημοσιογράφος), φλογερή αγωνίστρια φεμινίστρια (η πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια, τουλάχιστον στη δημόσια αρένα), σύζυγος του Ιωάννη Παρρέν, ιδρυτή του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, εκδότρια της «Εφημερίδος των Κυριών» (η πρώτη Ελληνίδα εκδότρια). Η Εφημερίς, η πρώτη ελληνική εφημερίδα που φτιαχνόταν από γυναίκες και απευθυνόταν σε γυναίκες. Κυκλοφόρησε 1.106 τεύχη, από το 1887 έως το 1917. Ανάμεσα στα πολλά και θαυμαστά που έγραφε η Παρρέν ήταν και η στήλη «Νοικοκυριό και Κουζίνα». Εικάζω ότι είναι δική της. «Διά τα ανυπόγραφα άρθρα ευθύνεται η συντάκτις αυτών Κα Καλλιρρόη Παρρέν», σημειώνεται στο πρωτοσέλιδο. Άλλη μια πρωτιά, λοιπόν, αυτή της κουζινογράφου. Τα κουζινικά κείμενά της λαμπρά, με ηδύ βάθος και αξιοθαύμαστη ευθύτητα. Χρήσιμα, περιέχουν οδηγίες, συμβουλές και πληροφορίες για το τι και το πώς της καθημερινής και της γιορτινής μαγειρικής. Η κορνίζα αστική, φυσικά.
Λόγω των ημερών, στάθηκα στα δύο αποσπάσματα που διαβάσατε.
Η ιερεμιάδα της του δεύτερου αποσπάσματος δεν επαληθεύτηκε. Όχι πλήρως. Δεν εκθρονίστηκαν τα θεσμικά τσουρέκια και τα «μελομακάρουνα». Συζούν με τα αλλότρια γλυκά. Οι δίπλες δεν είμαι σίγουρος ότι θα τη βγάλουν καθαρή. Να διερευνηθεί το θέμα παρακαλώ και να διορθωθεί πάραυτα. Να πέσουμε με τα μούτρα, ζαχαροπλάστες επαγγελματίες και ντιλετάντες, και με δημιουργικό νου να σκαλίσουμε τα συρτάρια της παράδοσης. Να ξεσκαρτάρουμε ρετσέτες, να τις πειράξουμε. Ή να μην αλλάξουμε τίποτα.
Το κατά Παρρέν ποιητικό έθιμο των τσουρεκιών θα το τηρήσουμε και φέτος στο σπίτι. Γιατί του άρεσε πολύ. Το καλύτερο κομμάτι θα πούμε ότι είναι δικό του.
Ψιχουλάκι ψιχουλάκι θα το φάμε, πρώτο το κομμάτι του. Σπονδή, παρηγορίτσα ότι μας βλέπει. Και θα πούμε, όπως εκείνος κάθε χρόνο στη μαμά: «Μαίρη, φέτος είναι το καλύτερο τσουρέκι που ’χεις φτιάξει ποτέ».