Ηταν απολαυστικό να τον ακούς να αφηγείται ιστορίες, είτε για την οικογένειά του –από τη Σηλυβρία της Κωνσταντινούπολης, όπου έφτιαχνε φημισμένη ρακή, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη– είτε για τη δική του διαδρομή. Πριν από λίγα χρόνια, με ξενάγησε στο Κτήμα που με μεράκι δημιούργησε στον Λαγκαδά. «Δεν είναι υπέροχο το πώς βρίσκει τη δύναμη το κλήμα και ομορφαίνει μέρα με τη μέρα; Αυτό βλέπω και γίνομαι θεριό ανήμερο. Ούτε από κάματο καταλαβαίνω ούτε από γεράματα», έλεγε.
Ακούραστος ήταν ο Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος, ο θρυλικός οινοποιός και αποσταγματοποιός που έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών. Τον αποκαλούσαν πατριάρχη των αποσταγμάτων. «Υπερβολές», σχολίαζε, αλλά είμαι σίγουρη ότι πολύ χαιρόταν την αναγνώριση. «Μια ζωή προσπαθώ να κάνω “το τίποτα κάτι”. Αυτή η φράση με χαρακτηρίζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο», μου είχε πει. Δεν έκανε απλώς «κάτι». Με επιμονή άνοιξε τον δρόμο για να βγει το ελληνικό τσίπουρο από την ανυποληψία. «Το πρώτο μου εμφιαλωμένο τσίπουρο κυκλοφόρησε το 1988. Ηταν κοσμοϊστορικό γεγονός. Μέχρι τότε πουλούσαμε με τους ντενεκέδες. Η αγορά δεν ήταν έτοιμη. Την πρώτη χρονιά από τους 200 τόνους που πουλούσαμε, πέσαμε στους 16. Αλλά είπα: Ακόμα κι αν πρέπει να τρώω μόνο τυρί και ψωμί, δεν θα επιτρέψω πισωγύρισμα». Δικαιώθηκε.