Θα μπορούσε να ήταν το έξτρα χριστουγεννιάτικο επεισόδιο μιας επιτυχημένης σαπουνόπερας, για το οποίο η παραγωγή έδωσε τον καλύτερο εαυτό της. Ολοι δούλεψαν με την ψυχή τους και το επεισόδιο έχει εκπλήξεις και ίσως –έτσι λένε– μια μεγάλη ανατροπή στην πλοκή, η οποία θα καταπλήξει. Και μιλάμε για ακριβή παραγωγή! Χρυσά ντεκόρ να φάν’ κι οι κότες. Γκλάμουρ με τη σέσουλα. Μιλάμε για ένα «Downton Abbey», αλλά πιο οικείο, πιο δικό μας. Ας πούμε, ένα «Downton Abbey» του Αμαρουσίου, με κάτι από την αμερικανική (και απαράδεκτη) εκδοχή του «House of Cards».
Ομως η χριστουγεννιάτικη ιστορία μας είναι πραγματική και μας ήλθε ουρανοκατέβατη – τουτέστιν υψιπετής, εκ του ύψους πεσούσα. Δεν το έχω ακόμη πιστέψει απολύτως ο ίδιος, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, ότι η κ. Μαρίνα Πατούλη (για τους ένθερμους θαυμαστές, η Πατούλαινα) διεκδικεί ως ανεξάρτητη-υπερκομματική τον Δήμο Αμαρουσίου, ενώ ο σύζυγός της, Γεώργιος Πατούλης, απερχόμενος δήμαρχος Αμαρουσίου και πρόεδρος όλων των δημάρχων και όλων των γιατρών της επικρατείας, υποστηρίζει τον επίσημο διάδοχό του, ο οποίος φέρει και το κομματικό χρίσμα.
Ο τελευταίος, ας το αναφέρουμε για την ιστορία, είναι ο Θεόδωρος never-heard-of Αμπατζόγλου, ο οποίος είναι ό,τι περίπου και η Ανεγκρέτ Κραμπ-Καρενμπάουερ για την Αγκελα Μέρκελ. Ενας μίνι Πατούλης, δηλαδή. Το καμάρι του βασιλικού εκτροφείου. Παρότι είχε προηγηθεί η δήλωση υποψηφιότητας της κ. Πατούλη, ο σύζυγός της παραμένει σταθερός στην υποστήριξη της υποψηφιότητας Αμπατζόγλου: «Από την πρώτη στιγμή δήλωσα με ξεκάθαρο και κατηγορηματικό τρόπο ότι στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις, την υποψηφιότητά του για τον Δήμο Αμαρουσίου». Με απλά λόγια, έχουμε μπροστά μας, χριστουγεννιάτικα, να εκτυλίσσεται ένα δράμα στην οικογένεια Πατούλη. (Μήπως γι’ αυτό δεν υπήρξε η καθιερωμένη οικογενειακή κάρτα για τις γιορτές;)
Ως προς τη σοβαρότητα των προθέσεων της κ. Πατούλη, δεν υπάρχει αμφιβολία. Η δήλωση υποψηφιότητάς της είναι ένα μνημείο αυτοπεποίθησης. Ξεκινά με την ευθεία δήλωση: «Τον Μάιο του 2019 θα διεκδικήσω τον Δήμο Αμαρουσίου και μόνο οι πολίτες θα κρίνουν την επιλογή μου», που σημαίνει ότι ουδενός άλλου η γνώμη έχει την παραμικρή σημασία. «Οταν το 2014 αποφάσισα να ασχοληθώ με την Αυτοδιοίκηση», διαβάζουμε στην ανακοίνωση, «το έπραξα με γνήσια διάθεση να εμπλακώ στα κοινά, να προσφέρω κάτι από τον εαυτό μου στον τόπο μου. Γιατί πίστευα ακράδαντα αυτό που έλεγε ο Πλάτων, ότι δηλαδή “μία από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου”». (Προφανής η αδυναμία της και για τον Πλάτωνα και για τον Αμπατζόγλου…)
Η κ. Πατούλη στέκεται, λοιπόν, μόνη απέναντι στον λαό της. Χρησιμοποιώ την κτητική αντωνυμία όχι από διάθεση ειρωνική προς την κ. Πατούλη (της οποίας είμαι δεδηλωμένος θαυμαστής), αλλά επειδή η ίδια αναφέρει υπερηφάνως τις δημοσκοπήσεις, που δίνουν προοπτική στην υποψηφιότητά της, όπως και τις εκδηλώσεις του κόσμου. «Οι προκλήσεις, όπως και οι προσκλήσεις, πρέπει να απαντώνται», σημειώνει και προσθέτει: «Ως άνθρωπος και ως πολιτικός, έχω την υποχρέωση να ανταποκριθώ στις προσδοκίες των συμπολιτών μου». Η κ. Πατούλη θέλει, επιτέλους, «να ηγηθεί» μόνη της και απευθύνεται στον πολίτη. «Αυτός», επισημαίνει, «είναι που τελικώς αποφασίζει σε ποιον επιθυμεί να δώσει τη δυνατότητα να ηγηθεί σε μια θέση και να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο». (Να ηγηθεί σε μία θέση; Αναρωτιέμαι τι να εννοεί. Αλλά εκείνη ξέρει καλύτερα. Είναι φιλόλογος…)
Η κατάσταση περιπλέκεται, όμως, για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η κ. Πατούλη διεκδικεί την κληρονομιά (την αισθητική κληρονομιά οπωσδήποτε…) του συζύγου της, για τον οποίον υπερηφανεύεται: «Δεν υπάρχει καμία πικρία με τον άντρα μου», δηλώνει σε συνέντευξή της. «Ηταν αρνητικός, δεν γνώριζε τη στιγμή της υποψηφιότητας γιατί υπήρχε μια πολύ έντονη αντίδραση. Ο σύζυγός μου έχει παράξει (sic) ένα τεράστιο έργο στο Μαρούσι με δουλειά ετών». Σχετικά με τον τύπο του παρακειμένου, να θυμίσω ότι η κ. Μαρίνα Πατούλη-Σταυράκη ή και Σταυράκη-Πατούλη, όπως τη συναντάμε αλλού, εκτός από υποψήφια δήμαρχος Αμαρουσίου, δημοτική σύμβουλος Λυκόβρυσης-Πεύκης και πρόεδρος του ομίλου για την UNESCO Βορείων Προαστίων, είναι και καθηγήτρια φιλόλογος, ειδικευμένη στη διδασκαλία των κλασικών της αρχαίας ελληνικής αλλά και της λατινικής γραμματείας.
Επειτα είναι ότι ο Πατούλης (όπως και η κ. Πατούλη) ήθελε με πάθος το κομματικό χρίσμα για την υποψηφιότητά του στην Αθήνα. Εγινε έξαλλος με την υποψηφιότητα Μπακογιάννη και εκδήλωσε την πικρία του με κάθε τρόπο. Τελικά, βολεύτηκε με την υποψηφιότητά του ως περιφερειάρχης, δηλαδή σε μια θέση με πραγματική δύναμη, στην οποία για να εκλεγεί χρειάζεται τη στήριξη της Ν.Δ. Ομως, ρόλος για κυρία περιφερειάρχου δεν προβλέπεται! Αίσχος! Οπότε η κ. Πατούλη διεκδικεί τον δήμο, συνεχίζοντας την ευγενή –πρωτοφεμινιστική, θα την έλεγα– παράδοση της αυτοκράτειρας Ματθίλδης, θυγατέρας και νόμιμης διαδόχου του βασιλέως Ερρίκου Α΄ της Αγγλίας, η οποία περί τα μέσα του 12ου αιώνος κήρυξε τον πόλεμο κατά του σφετεριστή του θρόνου, του εξαδέλφου της Στέφανου.
Πάντως, τιμά την κ. Πατούλη, την αυτοκράτειρα Ματθίλδη του Αμαρουσίου, η ηθική γενναιοδωρία με την οποία αντιμετωπίζει την αρνητική στάση του συζύγου της στην υποψηφιότητά της: «Είναι ένας άντρας», δηλώνει, «που πρέπει να είναι ακριβοδίκαιος και τον εξυψώνει σαν άντρα αυτή η στάση και τον τιμά».
*: Η συνάντηση έγινε στο Μαρούσι, οπότε ας είμαστε επιεικείς με το αποτέλεσμα…