Εχει πολλά προβλήματα η υποψηφιότητα του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα. Οχι μόνο για όσα χλευάζεται. Στα κοινωνικά δίκτυα, π.χ., γίνεται πάρτι για τον πολιτικό απογαλακτισμό του· στον φιλοκυβερνητικό Τύπο γράφτηκε ότι έγινε μέλος της νεολαίας του κόμματος παρά το γεγονός ότι η μητέρα του ήταν αυτοδιοικητικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Ούτε διότι ανέλαβε την αποστολή που του… εχθροδώρισε ο πρωθυπουργός. «Θα κατεβάσω υποψήφιο που δεν χάνει», είχε πει ο κ. Αλέξης Τσίπρας, και συνεπώς η ήττα θα χρεωθεί μόνο στον υποψήφιο που έχασε. Το βασικό του πρόβλημα αποτυπώνεται στην εναρκτήρια δήλωσή του, που είναι ένας συριζαϊκός αχταρμάς: λίγο real estate και Airbnb, κάτι από «ασπίδα δημοκρατίας απέναντι στις νεοναζιστικές και ακροδεξιές αντιλήψεις», και έντονος λυρισμός για «μια πόλη χωρίς “τυφλά σημεία” και “αόρατους ανθρώπους”».
Καλά κι άγια είναι όλα τα γενικόλογα που λέει ο κ. Νάσος Ηλιόπουλος, αλλά και άλλοι υποψήφιοι τοπικοί άρχοντες, μόνο που τα προβλήματα στις τοπικές κοινωνίες θέλουν ιεράρχηση. Υπάρχουν οι νεοναζιστικές αντιλήψεις, αλλά υπάρχουν και τα επείγοντα της πόλης. Μπορεί το νεομακεδονικό να είναι για κάποιους μεγάλο πρόβλημα, αλλά είναι αντιπαραγωγικό να πολιτεύονται οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ «εξηγώντας» τη συμφωνία των Πρεσπών (όπως δήλωσε η κ. Κατερίνα Νοτοπούλου) και είναι επικίνδυνο να πολιτεύονται οι υποψήφιοι της Ν.Δ. στη Δυτική Μακεδονία με άξονα την αντίθεσή τους στην εν λόγω συμφωνία. Κι αυτό διότι, ασχέτως με το πώς θα ονομαστεί η γείτων χώρα και ποια θα είναι η υπηκοότητα των κατοίκων της ΠΓΔΜ, η Θεσσαλονίκη έχει άλλες μεγάλες προκλήσεις, ενώ το πρόβλημα της Δυτικής Μακεδονίας είναι η επικείμενη αποβιομηχάνισή της, το τέλος της εποχής λιγνίτη στον οποίο βασίζεται ολόκληρη η οικονομία της.
Οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες, φυσικά, δεν είναι «μόνο για να μαζεύουν τα σκουπίδια», όπως λένε στους καφενέδες. Μπορούν και οφείλουν να έχουν άποψη για τα γενικότερα πολιτικά ζητήματα. Οχι μόνο διότι αυτό είναι το καθήκον κάθε πολίτη, αλλά διότι η δουλειά τους –δηλαδή η διαχείριση των τοπικών υποθέσεων– επηρεάζεται σημαντικά από τις πολιτικές εξελίξεις. Αρκεί να μην ξεχνούν ότι τα τοπικά προβλήματα (που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να δουν και αδυνατούν να χειριστούν οι της κεντρικής πολιτικής σκηνής) ιεραρχούνται πρώτα.
Διαγράφεται ένας κίνδυνος αν οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές γίνουν πριν από τις εθνικές. Να συζητηθούν κατ’ ελάχιστον τα τοπικά και η αναμέτρηση να γίνει με άξονα όσα διαδραματίζονται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και όχι μόνο στις μεγάλες πόλεις, όπως γίνεται παραδοσιακώς, αλλά και σε μικρότερες. Μόνο που τα τοπικά προβλήματα είναι πολλά και μεγάλα και θα οξυνθούν, ανεξαρτήτως της συμφωνίας των Πρεσπών.