Ενας ιδιοφυής πιανίστας, ο Τούρκος Φάζελ Σάι, επέστρεψε για ακόμη μία φορά στην Αθήνα και προσέφερε στο κοινό την εμπνευσμένη ερμηνεία του στο δεύτερο Κοντσέρτο για πιάνο του Σεν-Σανς. Μαζί του, στις 13 Δεκεμβρίου στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής», ήταν η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου υπό τη διεύθυνση του Ισπανού αρχιμουσικού Χάιμε Μαρτίν, ο οποίος έδωσε εντυπωσιακές ερμηνείες σε βασικά έργα ρεπερτορίου του Μπετόβεν.
Το στίγμα δόθηκε από το πρώτο κιόλας έργο, καθώς ο Μαρτίν διηύθυνε με εκρηκτικό τρόπο τη «Λεονόρα» αρ. 2, εισαγωγή της πρώτης εκδοχής της μοναδικής όπερας του Μπετόβεν, η οποία στην οριστική μορφή της ονομάστηκε «Φιντέλιο». Αξιοσημείωτες ήταν ήδη από μόνες τους η ορμή και η σαφήνεια που πέτυχε ο Μαρτίν παρά το μεγάλο μέγεθος της ορχήστρας με το οποίο επέλεξε να ερμηνεύσει το έργο. Ως προς αυτό, η εμπειρία και οι ποιότητες της Φιλαρμονικής του Λονδίνου υπήρξαν καθοριστικές. Ωστόσο, πλάι στην αναμενόμενη ανάδειξη του γεμάτου υψηλά ιδανικά, φλογερού, επαναστατικού χαρακτήρα της μουσικής, ο Μαρτίν βρήκε χώρο για παύσεις και ανάσες, μέσα από τις οποίες πρόβαλαν λεπτομέρειες, οι οποίες προσέθεταν ποιότητες στην ερμηνεία. Τα εκτός σκηνής χάλκινα υπογράμμισαν τη θεατρικότητα, υποσημειώνοντας την καταγωγή της μουσικής αυτής σελίδας.
Ακολούθησε ο Φάζελ Σάι, πιανίστας με μοναδικές ευκολίες, αλλά προ πάντων υψηλή μουσικότητα και εξαιρετική αίσθηση της δραματουργίας των έργων που ερμηνεύει. Ασφαλώς δεν ήταν συμπτωματική η επιλογή του να αποδώσει το δεύτερο Κοντσέρτο του Σεν-Σανς, το οποίο εκτός από το δημοφιλέστερο του συγκεκριμένου συνθέτη ξεχωρίζει για τον ευμετάβλητο, πνευματώδη χαρακτήρα του, γεμάτο εναλλαγές και αντιθέσεις. Στην ερμηνεία του Σάι τίποτε δεν γίνεται μονάχα για αισθητικούς λόγους. Αντιθέτως, όλα συντελούν σε ένα αποτέλεσμα υψηλής αισθητικής. Μια τρίλια δεν είναι απλώς ένα ποίκιλμα, αλλά αποτελεί εκφραστικό στοιχείο το οποίο στα χέρια του Τούρκου πιανίστα αποκτά μοναδική δύναμη. Το πρώτο μέρος του Κοντσέρτου ήταν γεμάτο χρώματα και συναισθήματα, το δεύτερο αναδείχτηκε από την ανάλαφρη, φίνα και σβέλτη ερμηνεία του Σάι, ενώ το γοργό τρίτο υπήρξε συναρπαστικά μεθυστικό.
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας ο Χάιμε Μαρτίν κατόρθωσε να ανανεώσει το ενδιαφέρον για τη χιλιοπαιγμένη Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν, ακριβώς επειδή –όπως και στη «Λεονόρα»– δεν περιορίστηκε στα αυτονόητα. Διαθέτοντας μια θαυμάσια ορχήστρα, ικανή να μετασχηματίσει σε εκφραστικό ήχο όσα εκείνος ζητούσε, ο Μαρτίν στάθηκε σε λεπτομέρειες, όπως το σύντομο σόλο του όμποε στο πρώτο μέρος, εμπλουτίζοντας και όχι διαταράσσοντας τις μείζονες όψεις του έργου. Η πλαστικότητα του σχηματισμού των φράσεων στο δεύτερο μέρος, το ενδιαφέρον παιχνίδι των εναλλαγών στο τρίτο και η πρωτεϊκή δύναμη του τελευταίου σφράγισαν μια ερμηνεία, που συνδύασε αμεσότητα και λεπτότητα. Σπάνια πράγματα!