Στα 242 χρόνια από τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, οι ΗΠΑ ταλαντεύονταν ανάμεσα στον απομονωτισμό και στον παρεμβατισμό. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Ντόναλντ Τραμπ για αποχώρηση της αμερικανικής αποστολής από τη Συρία και οι θριαμβολογίες του αρχικά από το Ιράκ και έπειτα από τη Γερμανία, για τη σταδιακή αποδέσμευση από όπου οι ΗΠΑ δεν έχουν συμφέροντα επαναφέρουν με τρόπο απολύτως κατανοητό και χειροπιαστό ένα πολιτικό επιχείρημα που είναι εξαιρετικά δημοφιλές στην Αμερική. Το οποίο θα μπορούσε να συνοψίζεται ως εξής: «Γιατί να μπλεκόμαστε στους πολέμους των άλλων;». Ο απομονωτισμός είναι ένα «φυσικό» ένστικτο για τις ΗΠΑ, μια χώρα η οποία μοιάζει πολύ με νησί. Δίχως απειλές στα βόρεια και νότια σύνορά της, με δύο ωκεανούς να την προφυλάσσουν στα ανατολικά και στα δυτικά της, στη χώρα που εξελίχθηκε στο ισχυρότερο κράτος του 20ού αιώνα και εξακολουθεί να στέκεται σε αυτή τη θέση, η τάση αυτή έχει επικρατήσει πολλές φορές. Η τελευταία φορά που μια τέτοια τάση επικράτησε με τρόπο έντονο ήταν προ σχεδόν 100 ετών, μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οσα ακολούθησαν, η μείωση στους αριθμούς Ευρωπαίων μεταναστών που εισέρχονταν ετησίως στις ΗΠΑ, η άνοδος των δασμών, η κρίση του 1929 είναι ευρέως γνωστά. Πολλά από αυτά θυμίζουν έντονα αποφάσεις που έχει λάβει η κυβέρνηση Τραμπ, με ή χωρίς την έγκριση της διοίκησης. Η επανάκαμψη των ΗΠΑ στην παγκόσμια σκακιέρα ήλθε μόνο μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ το 1941, όταν η κοινή γνώμη αντιλήφθηκε ότι η τεχνολογία μπορεί να μεταφέρει μια θανάσιμη απειλή στις ακτές της χώρας τους.
Η μεταπολεμική στάση των ΗΠΑ, οφείλεται στην ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης. Σημαντική διαφορά με τον κόσμο του 2018 είναι η Κίνα και η μεταφορά του παγκόσμιου κέντρου βάρους στην Ανατολή. Η διαφαινόμενη υποχώρηση των ΗΠΑ και η απροθυμία της Κίνας να αναλάβει παρόμοιο ρόλο σημαίνει ότι οδηγούμαστε σε έναν κόσμο διασπασμένων περιφερειών, όπου οι τοπικές δυνάμεις θα ανταγωνίζονται για επιρροή. Στη ζώνη άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος η μόνη δύναμη που έχει επιδείξει τέτοιου είδους τάσεις είναι η Τουρκία. Απαιτείται κατανόηση αυτής της Τουρκίας που αναδύεται και οι αφορισμοί, ένθεν κακείθεν, είναι μάλλον άχρηστοι. Κυρίως, απαιτείται εξεύρεση ρόλου για την Ελλάδα. Η ταλάντευση ανάμεσα στο σοκ της κρίσης και στην ψευδαίσθηση μιας νέας κανονικότητας δεν συνιστά αφήγημα, αλλά συλλογική ψύχωση.