Ξεκίνησε με την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων το καλοκαίρι του 2004. Μόλις έσβησαν οι προβολείς, η χώρα αφέθηκε στην αμέλεια. Λες και ο πληθυσμός μετάνιωσε για τον κόπο που είχε καταβάλει, κουρασμένος ξαναγύρισε στις παλιές, καλές του συνήθειες. Τα έργα άρχισαν να ρημάζουν κι έμειναν μόνον οι βαριές υποδομές. Η πολιτική ηγεσία του Καραμανλή προσαρμόστηκε απολύτως στο πνεύμα των καιρών. Αποδέχθηκε την κοινωνική κόπωση και την κολάκευσε όσο κανένας άλλος.
Ποιος θα τολμούσε να ομολογήσει τότε ότι η κόπωση έμοιαζε με την παραζάλη που αισθάνεται ο θαμώνας του νυχτερινού κέντρου κατά τα ξημερώματα, όταν το πρόγραμμα έχει τελειώσει και πρέπει να πάει στη δουλειά του; Ολοι πίστευαν, ή ήθελαν να πιστεύουν, ότι το πρόγραμμα ήταν προορισμένο να συνεχίζει όσο η κυκλοφορία των ευρώ συνέχιζε ανενόχλητη. Οταν είσαι τύφλα δεν το καταλαβαίνεις ούτως ή άλλως, και η Ελλάδα ήταν τύφλα.
Το χρέος έφτασε στα ύψη. Και δεν μιλάω για το οικονομικό, το αφήνω στους ειδικούς. Μιλάω για το χρέος της κοινωνίας απέναντι στον εαυτό της, τη δυνατότητα να κεφαλαιοποιήσει την εύνοια των περιστάσεων. Εχοντας χάσει τα προνόμια του προστατευτισμού της προτεραίας περιόδου, το μόνο που παράγαμε ήταν διορισμούς στο Δημόσιο και συνταξιούχους. Σκεφθείτε μόνο πόσα δισεκατομμύρια ευρώ πέρασαν από την επικράτεια και δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε ένα πανεπιστήμιο της προκοπής. Ενα πανεπιστήμιο κλασικών σπουδών με παγκόσμια ακτινοβολία. Ποιος Κινέζος δεν θα ήθελε να περάσει έστω ένα εξάμηνο για μετεκπαίδευση δίπλα στον Παρθενώνα, στους Δελφούς, στην Ολυμπία;
Αντί για τον Κινέζο φοιτητή δώσαμε τον λόγο, και την εξουσία, στα τέκνα της δικής μας διαφθοράς. Αυτά που τον Δεκέμβριο του 2008 κατέλυσαν τη δημοκρατία στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, κατέστρεψαν, έκαψαν, λεηλάτησαν και έδωσαν το πρώτο γερό χτύπημα στη μεσαία τάξη. Η κυβέρνηση Καραμανλή συμπεριφέρθηκε σαν να ζητούσε έλεος από τα παιδιά των ψηφοφόρων της. Τα τέκνα της μεζονέτας ήθελαν να σβήσουν το παρελθόν των πατεράδων τους, το κέντρο της Αθήνας.
2009. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ο μικρός κερδίζει τις εκλογές. Το βράδυ, μπροστά στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ οι ενθουσιώδεις οπαδοί του φωνάζουν ρυθμικά: «Αντρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς». Σύγχυση ιστορικών περιόδων απολύτως φυσιολογική για αποφοίτους του ελληνικού σχολείου, που νομίζουν ότι ο Κολοκοτρώνης και ο Λεωνίδας έζησαν την ίδια εποχή.
Περιμένουν μια επανάληψη της δεκαετίας του ογδόντα και προσγειώνονται στο 2010, στο ακριτικό Καστελλόριζο, από όπου ο Γεώργιος του Ανδρέα τούς ανακοινώνει ότι η υπερήφανος Ελλάς, με τα χέρια απλωμένα, απευθύνεται ως ικέτις στο ΔΝΤ, στην Ε.Ε., στο ό,τι προαιρείσθε του κόσμου τούτου.
Κόπωση στην κόπωση. Ηταν τόσο κουρασμένη η πολιτική ελίτ της χώρας, που όχι μόνον δεν είχε τη δύναμη να εκπονήσει ένα δικό της σχέδιο αντιμετώπισης της πτώχευσης, αλλά δεν είχε καν τη διάθεση να διαβάσει αυτό που της πρότειναν – καθ’ ομολογίαν επιφανών εκπροσώπων της. Το πρόγραμμα στο νυχτερινό κέντρο τέλειωσε, ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Αντε να βρεις να πληρώσεις αυτά που σου ζητάνε. Αγανάκτηση για τον μετρ, «η Μέρκελ είναι ναζί», και οι ντόπιοι συνομιλητές της «γερμανοτσολιάδες», μια πολιτική vintage, αντάξια μιας κοινωνίας γερασμένης που φοβάται την επινόηση, γιατί η επινόηση φέρνει το καινούργιο, και στα γερατειά ό,τι καινούργιο είναι δυσμενές. Καλύτερα να μείνουμε όπως είμαστε, κι όσο βγάλει. Και βέβαια δικαιούμεθα να απορούμε για ποιον λόγο οι νέοι, όσοι έχουν φιλοδοξίες και κάτι περιμένουν από τον εαυτό τους, παίρνουν τα μπογαλάκια τους και φεύγουν. Η απάντηση είναι απλή: μα δεν θέλουν να ζήσουν στον Οίκο Ευγηρίας που έχει γίνει η χώρα.
Αν ευθύνεται για κάτι η περίοδος του Σαμαρά και του Βενιζέλου, παρότι κατάφερε να σώσει την Ελλάδα από το χάος που θα επέφερε η αποβολή της από την Ευρώπη, είναι ότι δεν κατάφερε να της δώσει προοπτική. Προοπτική, κοινώς κίνητρο για την επινοητικότητα, ελιξίριο δημιουργίας, το μόνο φάρμακο απέναντι στην κοινωνική κατάθλιψη και στην κόπωση. Αφησε χώρο για να αναπτυχθούν οι ψευδαισθήσεις που δημιούργησαν οι τσαρλατάνοι του εθνικολαϊκισμού. Η εντελώς χαμένη τετραετία είναι το καλύτερο κλείσιμο της χαμένης δεκαπενταετίας.
Θα επανέλθω. Πέρα από το χρονικό υπάρχει και η ουσία. Τόσα περάσαμε όλ’ αυτά τα χρόνια, ο κόσμος άλλαξε, όμως μια καινούργια σκέψη δεν γέννησε το μυαλουδάκι μας.