Οι αδυναμίες χαρακτήρος γίνονται συνήθως εμφανείς όταν κάποιος φτάνει στα 20 χρόνια του και είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν γύρω στα τριάντα. Το ευρώ γιορτάζει τα εικοσάχρονά του κουβαλώντας τα ψεγάδια που φέρει από τη στιγμή της σύλληψής του. Στην αρχή σημείωσε επιτυχίες στις χρηματαγορές όταν πολλαπλασιάστηκαν οι εκδόσεις ομολόγων και ο όγκος των συναλλαγών, όπως και το μερίδιό του στα παγκόσμια συναλλαγματικά διαθέσιμα. Ακολούθησε, όμως, μια εφηβική κρίση υπαρξιακών διαστάσεων που μείωσε την προθυμία των επίσημων αρχών να διατηρούν το ευρώ ως αποθεματικό νόμισμα. Το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε προσωρινά με το φάρμακο του φτηνού χρήματος που προσέφερε η κεντρική τράπεζα. Τα ψεγάδια του, όμως, έχουν πάντα τη δυνατότητα να καταστρέψουν την ενήλικη ζωή του ενιαίου νομίσματος.
Το πρόβλημα που παραμένει αφορά τη δημοσιονομική πολιτική. Οσες χώρες συμμετέχουν στο ευρώ οφείλουν να έχουν επιτύχει επαρκή οικονομική σύγκλιση ώστε να ισορροπούν χωρίς να διαθέτουν το όπλο της υποτίμησης του νομίσματός τους και χωρίς να μπορούν να ορίσουν τη δική τους νομισματική πολιτική. Οφείλουν προ παντός να μη χρειάζονται τη στήριξη των εταίρων τους. Αυτή η συλλογιστική βρίσκεται πίσω από το όριο του 3% του ΑΕΠ στο οποίο έχει καθοριστεί το επιτρεπόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα και το οποίο έχει την ευθύνη να εποπτεύει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Απεδείχθη, ωστόσο, πως στην πραγματικότητα αυτά δεν ισχύουν. Το 2018 ήταν ίσως η πρώτη φορά που όλες οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης κατόρθωσαν να συμμορφωθούν με αυτό το όριο για το έλλειμμα. Ακόμη και τώρα, όμως, η Ιταλία βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή καθώς η Κομισιόν θεωρεί υπερβολικά σπάταλο τον προϋπολογισμό της τρίτης οικονομίας της Ευρωζώνης.
Ο ρεαλισμός στην πολιτική αποτελεί το πραγματικό εμπόδιο στην κατά γράμμα εφαρμογή των δημοσιονομικών κανόνων. Πολλές χώρες διστάζουν να επιδείξουν σκληρότητα στους εταίρους τους. Η σκληρότητα μπορεί, άλλωστε, να υπονομεύσει τη δημοτικότητα του ενιαίου νομίσματος. Από το 1999 και την εισαγωγή του στις αγορές, το ευρώ έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό τη δημοτικότητά του στην Ιταλία ενώ στη Γερμανία, αντιθέτως, έχει εμπνεύσει ενθουσιώδη υποστήριξη. Και βέβαια οι Αρχές της Ευρωζώνης δεν μπορούν να αφήσουν στις αγορές ομολόγων το έργο της επιβολής πειθαρχίας στα μέλη της Ευρωζώνης. Είναι αλήθεια ότι το 2011 και το 2012, όταν εκτινάχθηκαν οι αποδόσεις των ομολόγων, αποτέλεσαν υπαρξιακή απειλή για το ευρώ. Είναι επίσης αλήθεια ότι οι αγορές δεν είχαν επιβάλει καμία δημοσιονομική πειθαρχία τα χρόνια πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση ενώ συγχώρεσαν τις σπατάλες όταν ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι υιοθέτησε πρόγραμμα αγοράς ομολόγων.
Οι χρηματαγορές αγκάλιασαν με ενθουσιασμό το ευρώ όταν ήταν νήπιο και γρήγορα σημειώθηκε μεγάλος όγκος συναλλαγών του νομίσματος στις αγορές συναλλάγματος όπως και μεγάλος όγκος εκδόσεων ομολόγων στο ευρώ. Λίγο έλειψε, όμως, να διώξουν από την Ευρωζώνη μία από τις χώρες-μέλη του, την Ελλάδα. Προκειμένου να αποφύγουμε μια κατάρρευση σε επόμενη στάδια της ζωής του ευρώ, πρέπει να διορθωθούν τα μεγάλα μειονεκτήματα που έχει από τη γέννησή του.