Το ταχίνι, το ελαιόλαδο, ο πουρές των ρεβιθιών, το λεμονάκι και η έμπνευση του παρασκευαστή προσδίδουν στο χούμους τη θρεπτική του αξία. Για πολλούς έχει και γευστική αξία. Ο δικός μου ουρανίσκος δεν είναι τόσο εκλεπτυσμένος για να την αντιληφθεί, αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία αντιθέτως έχει ότι το χούμους έχει και πολιτισμική αξία. Οταν ένας μετανάστης ζητεί να φάει χούμους, δεν επιθυμεί απλώς να γευθεί ένα φαγητό που του αρέσει. Διεκδικεί την αναγνώριση του πολιτισμού του, την έμπρακτη απόδειξη ότι τα μακραίωνα ήθη και έθιμα της πατρίδας του γίνονται σεβαστά, την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του. Κι όταν εσύ ρε φίλε, αντί για χούμους πας και του σερβίρεις χωριάτικη σαλάτα, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι δεν τον καταλαβαίνεις, δεν τον συμπονάς, και εντέλει τον προσβάλλεις. Διότι τι είναι η «χωριάτικη», παγκοσμίως γνωστή ως Greek salad; Αν μείνουμε στην επιφάνεια δεν είναι παρά μια τοματοσαλάτα με κρεμμύδι, πιπεριές, ελιές, μπόλικη φέτα κατά προτίμησιν, ολίγον ξίδι και άφθονο ελαιόλαδο για την παπάρα. Ομως, αν διαθέτουμε τη στοιχειώδη σοφία για να αναζητούμε την κρυφή σημασία των φαινομένων, εύκολα οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι η χωριάτικη σαλάτα είναι ένας από τους πυλώνες του Δυτικού Πολιτισμού. Σε κάτι τέτοια έργα πολιτισμού, όπως η χωριάτικη και το κοντοσούβλι, στηρίχθηκε η αλαζονεία του που οδήγησε στις σταυροφορίες, στην αποικιοκρατία και στον σημερινό ρατσισμό.
Ευτυχώς η Ελλάδα είναι χώρα ευνομούμενη. Διαθέτει αντιρατσιστική νομοθεσία, ειδικό εισαγγελέα και υπηρεσία ειδικευμένων αντιρατσιστών αστυνομικών. Διαθέτει και «Αγρυπνο Παρατηρητή», ιδιοκτήτη ΜΚΟ, ο οποίος ολημερίς κι οληνυχτίς καταθέτει μηνυτήριες αναφορές κατά των παραβατών. Η συντριπτική πλειονότης καταλήγει στο αρχείο, με έξοδα του κρατικού προϋπολογισμού. Αμφιβάλλω όμως αν θα συμβεί το ίδιο και με την υπόθεση Ζουγανέλη που θα μείνει στα δικαστικά χρονικά. Διότι αυτός, ενώ μετανάστης του ζήτησε χούμους, του σέρβιρε ξεδιάντροπα χωριάτικη, λέγοντάς του «εμείς εδώ αυτήν τρώμε και καλά θα κάνεις να μάθεις να την τρως». Το ταπεινωμένο θύμα του έκανε μέρες να κλείσει μάτι προσπαθώντας να χωνέψει, μαζί με τη χωριάτικη, και την προσβολή. Τον κυνηγούσαν φαντάσματα των σταυροφόρων, άγριες κραυγές Ιωαννιτών και Ναϊτών οι οποίοι τον μπούκωναν με χωριάτικη.
Γελοία υπόθεση θα μου πείτε. Και σας αντιλαμβάνομαι, αλλά ας συμβεί και κάτι γελοίο να μας βγάλει από την αφόρητη σοβαρότητα από την οποία πάσχει η χώρα. Ως επιδόρπιο θα σας προσφέρω έναν στίχο από το πρόσφατο πόνημα του ποιητού Νίκου Κοτζιά. «Οι νευρώνες και η καρδιά πάλλονται στους ρυθμούς αισιοδοξίας με ένα ατέλειωτο μυστικό χαμόγελο στα χείλη». Μην μου πείτε ότι δεν ορέγεστε ολίγη από χούμους.