Ξεχωριστή βραδιά μπαρόκ μουσικής με επίκεντρο το τσέλο

Ξεχωριστή βραδιά μπαρόκ μουσικής με επίκεντρο το τσέλο

2' 6" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Αφανείς ήρωες» ήταν ο τίτλος της συναυλίας που πραγματοποιήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος». O Ιάσων Ιωάννου (μπαρόκ βιολοντσέλο), ο Θεόδωρος Κίτσος (θεόρβη, μπαρόκ κιθάρα και μαντολίνο), ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος (τσέμπαλο και κινητό εκκλησιαστικό όργανο) και ο Δημήτρης Τίγκας (βιολόνε), όλοι τους γνωστοί εδώ και χρόνια από τη συμμετοχή τους στις περισσότερες συναυλίες μπαρόκ μουσικής με διάφορα εγχώρια σύνολα, διέπλασαν μια βραδιά με ενδιαφέρουσες εναλλαγές ανάμεσα στα έργα συνθετών γνωστών, αλλά και λιγότερο οικείων.

Το πρόγραμμα είχε στηθεί κυρίως γύρω από το μπαρόκ βιολοντσέλο και έργα που έχουν γραφτεί γι’ αυτό. Στο επίκεντρο βρέθηκε ο Ιάσων Ιωάννου, ο οποίος δικαίωσε την επιλογή του συνόλου χάρη στη μουσικότητα, την τονική ακρίβεια και το καλό γούστο με το οποίο ερμήνευσε τα έργα. Ξεκίνησε με την πρώτη Σονάτα για βιολοντσέλο και συνεχές βάσιμο του Μπουαμορτιέ, έργο που παρότι εναλλάσσει διάφορες διαθέσεις, παραμένει σταθερά υποβλητικό ως προς την ατμόσφαιρα.

Ακολούθησε ο κομψός Κανόνας για δύο του Ντομένικο Γκαμπριέλι, τον οποίο απέδωσαν με ενέργεια ο Ιωάννου με τον Τίγκα. Στη συνέχεια ο Θεόδωρος Κίτσος ερμήνευσε με ανάλαφρο ύφος και δεξιοτεχνική άνεση τη Σονάτα για μαντολίνο και κοντίνουο Κ. 89 του Ντομένικο Σκαρλάτι. Το πρώτο μέρος της βραδιάς ολοκληρώθηκε με τη Σονάτα αρ. 11 για βιολοντσέλο και συνεχές βάσιμο του ελάχιστα γνωστού Πιέτρο Τζοζέπε Γκαετάνο Μπόνι, την οποία οι μουσικοί απέδωσαν με συναισθηματική ένταση και σαφή άρθρωση, στοιχείο που αναδείκνυε τον χαρακτήρα του έργου. Ανάλογα κύλησε το δεύτερο μέρος της βραδιάς, με έργα των Νταλ Αμπακο, Γκαμπριέλι και Μπαριέρ, καθώς και μια σονάτα σε φα ελάσσονα του Σκαρλάτι, την οποία ερμήνευσε «εκτός προγράμματος» ο Χρυσικόπουλος στο τσέμπαλο.

Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 29 Νοεμβρίου, η Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια είχε πραγματοποιήσει στην ίδια αίθουσα τη δεύτερη συναυλία της με Σονάτες του Σούμπερτ, στο πλαίσιο του σχετικού κύκλου. Ακούστηκαν η νεανική και μουσικολογικά προβληματική Σονάτα σε μι μείζονα (D. 459 και D. 459a), εκείνη σε λα μείζονα (D. 664) και η Σονάτα σε λα ελάσσονα (D. 845). Η Λεόνσκαγια είναι μία από τις τελευταίες εκπροσώπους ενός ερμηνευτικού ήθους που χάνεται και το οποίο βασίζεται στη βαθιά και ουσιαστική κατανόηση των μουσικών κειμένων. Η πλαστικότητα με την οποία χειρίζεται τη μουσική δίνει ξεχωριστή εκφραστικότητα στις υποενότητες κάθε μέρους, παραμένοντας πάντα στο πλαίσιο της συνολικής της αντίληψης για το έργο. Το αποτέλεσμα είναι μια ερμηνεία με αναρίθμητες αποχρώσεις ενός, όμως, βασικού χρώματος κάθε φορά. Η διασφάλιση της απρόσκοπτης ροής της μελωδικής γραμμής ως υπόβαθρο επιλογών που θέτουν σε διάλογο το στιβαρό και επιβλητικό με το ευγενές και χαρίεν, είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της τέχνης της Λεόνσκαγια, που δίνει ξεχωριστή ποιητικότητα στις ερμηνείες της.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή