Οσο και να προσπαθεί ο κ. Τσίπρας να «μακιγιάρει» την πραγματικότητα με ζωγραφισμένους μουσαμάδες στο ημιτελές –για τουλάχιστον δύο ακόμη χρόνια– Μετρό Θεσσαλονίκης, με καταφανή ψέματα του τύπου «εγώ δεν έχω κλούβες να με φυλάνε ούτε στο γραφείο ούτε στο σπίτι μου» και με καταιγισμό υποσχέσεων επιδοματικής πολιτικής μπας και ανεβάσει το πελατειακό ηθικό όσων τον είχαν ψηφίσει, η κατάσταση στη χώρα παραμένει απρόβλεπτη.
Αν και θεωρητικώς η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια από τον Αύγουστο, παραμένει –αντίθετα απ την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Κύπρο– μακριά από τις διεθνείς αγορές. Τα επιτόκια δανεισμού της χώρας παραμένουν απαγορευτικά υψηλά και τα spreads των ελληνικών ομολόγων εξακολουθούν να κινούνται στο επίπεδο του Απριλίου 2010 – λίγο πριν μπούμε στο πρώτο πρόγραμμα. Επιπλέον, η οικονομία ύστερα από δέκα χρόνια βαθιάς ύφεσης κινείται μεταξύ στασιμότητας και αναιμικής ανάπτυξης, διαψεύδοντας τη θεωρία Τσίπρα περί πεπιεσμένου ελατηρίου. Στον ορίζοντα δεν φαίνονται σοβαροί ξένοι επενδυτές που να κινούνται δυναμικά προς τη χώρα μας, ενώ ακόμη και συμφωνημένες, ώριμες επενδύσεις, που θα έχουν αντίκτυπο στο ΑΕΠ και στην ανεργία, όπως το Ελληνικό, παραμένουν στα χαρτιά.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, σοβαρά ΜΜΕ του εξωτερικού, αντί να μιλούν για την επιστροφή της Ελλάδας στην κανονικότητα, φιλοξενούν και πάλι σενάρια νέας προσφυγής στον ευρωπαϊκό δανεισμό, στο πνεύμα της πρόσφατης προειδοποίησης Σημίτη. Η κατάσταση θα έπρεπε να είχε προκαλέσει συναγερμό. Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση κλείνει τα μάτια, τα φορτώνει όλα στο παλιό πολιτικό σύστημα και ποντάρει στην πόλωση και την πελατειακή λογική, ακόμη και εις βάρος των θεσμών. Επιχειρεί να χειραγωγήσει τη Δικαιοσύνη για να εξοντώσει πολιτικούς της αντιπάλους (υπόθεση Novartis), προσπαθεί να παραμείνει στην εξουσία ακόμη και με ψήφο ανοχής, ενώ νομοθέτησε την απόλυτη ακυβερνησία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση επειδή προβλέπει εκλογική καταστροφή στις δημοτικές εκλογές. Βοήθειά μας.