«Bandersnatch»: η πρώτη αληθινά διαδραστική ταινία είναι γεγονός

«Bandersnatch»: η πρώτη αληθινά διαδραστική ταινία είναι γεγονός

2' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εδώ και περίπου ένα δεκαήμερο μια ερώτηση πάει και έρχεται στις παρέες (των πολλών πια) που περνούν τα βράδια τους αφοσιωμένες στο Netflix: «Πρόλαβες να δεις το “Bandersnatch”;». Βλέπετε, η ταινία που αποτελεί παράγωγο της δημοφιλούς σειράς «Black Mirror» είναι ένα από τα πιο πρωτότυπα και πειραματικά εγχειρήματα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στον χώρο του σινεμά – και φυσικά όλοι θέλουν να δοκιμάσουν να ξεκλειδώσουν τα μυστικά της. Μυστικά, μιας και το φιλμ των Ντέιβιντ Σλέιντ (σκηνοθέτης) και Τσάρλι Μπρούκερ (σεναριογράφος) αποκαλύπτεται ανάλογα με τις δικές σου… διαθέσεις.

Με απλά λόγια, το «Bandersnatch» είναι φιλμ διαδραστικό. Ο πρωταγωνιστής του, ο Στέφαν, είναι ένας νεαρός προγραμματιστής, ο οποίος οραματίζεται τη δημιουργία ενός ξεχωριστού βιντεοπαιχνιδιού στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Καθώς ωστόσο εκείνος προχωρά στο χτίσιμο του κώδικα, η ψυχική διαταραχή που συνδέεται με την παιδική του ηλικία έρχεται ξανά στην επιφάνεια. Αυτή είναι η απλή πλοκή της ταινίας, η οποία γίνεται σημαντικά πιο περίπλοκη με τη δική μας συνδρομή. Κάθε σημαντική απόφαση –αλλά και μερικές φαινομενικά ασήμαντες– που παίρνει ο Στέφαν στην πορεία εξαρτάται από τον θεατή, ο οποίος διαλέγει για λογαριασμό του ανάμεσα σε δύο εκδοχές και ακολούθως βλέπει τη συνέχεια.

Η αρχική αίσθηση είναι προφανώς τρομερά ενδιαφέρουσα. Η περίφημη ταύτιση πρωταγωνιστή-θεατή περνάει εδώ σε άλλο επίπεδο· από την άλλη, ο πρωταγωνιστής σταδιακά συνειδητοποιεί πως χάνει τον έλεγχο και αναζητεί τον μαριονετίστα, με αποκορύφωμα μια απολαυστική στιγμή όπου στο παιχνίδι μπαίνει το ίδιο το Netflix! Και κάπου εδώ αρχίζουν οι… επιπλοκές. Καθώς η δράση προχωρά, γίνεται φανερό πως ορισμένοι δρόμοι οδηγούν σε αδιέξοδα και επομένως πρέπει να γυρίσεις πίσω κάνοντας μια διαφορετική εκλογή. Φυσικά όλο αυτό το μπρος – πίσω περισσότερο θυμίζει βιντεοπαιχνίδι με «ζωές» και λιγότερο ταινία. Κι αν εδώ (ευφυώς) ο άξονας του φιλμ είναι ακριβώς ένα παιχνίδι, το σχήμα θα είναι σαφώς ακόμα πιο κουραστικό αν ερμηνεύει διαφορετικό σενάριο.Επιπλέον η δυστοπία και η κοινωνικοπολιτική ταυτότητα του «Black Mirror» απουσιάζουν σχεδόν παντελώς. Το «Bandersnatch» είναι μια διαρκής δοκιμασία του μυαλού, τόσο του πρωταγωνιστή όσο και του θεατή, η οποία όμως έχει μάλλον προβλέψιμη (από νωρίς) κατάληξη. Παρόλο που τα ξεχωριστά μονοπάτια οδηγούν και σε ισάριθμα φινάλε –4 ή 5 αν τα εξερευνήσει κανείς όλα– αυτά δεν προϋποθέτουν απαραίτητα και σημαντικές ανατροπές.

Περίπλοκος καμβάς

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το «Bandersnatch» αποτελεί επίτευγμα. Στην ουσία του είναι ένας περίπλοκος, τουλάχιστον στη σύλληψή του, καμβάς, ο οποίος σπάει τον τοίχο της οθόνης και μάλιστα από τη δική μας πλευρά. Αυτή τη φορά δεν είναι ο πρωταγωνιστής που θα μας κοιτάξει μέσα από την κάμερα για να μας κάνει (συνήθως) να νιώσουμε άβολα, αλλά εμείς που αισθανόμαστε υπεύθυνοι για τη δική του μοίρα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή