Το 2018 ήταν το έτος της ισορροπίας του τρόμου μεταξύ των λαϊκιστών και του παλαιού κατεστημένου στις χώρες της Δύσης. Δόθηκαν σκληρές μάχες, με κάθε στρατόπεδο να καταγράφει σημαντικές νίκες και οδυνηρές ήττες, αλλά στα τέλη της χρονιάς, η έκβαση του πολέμου δεν είχε ακόμα κριθεί.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Ντόναλντ Τραμπ είδε να στενεύει γύρω του ο κλοιός του ειδικού εισαγγελέα Ρόμπερτ Μιούλερ και το κόμμα του να χάνει με πάταγο την πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Διόρισε, ωστόσο, έναν ακόμα ανώτατο δικαστή, εδραιώνοντας τη συντηρητική πλειοψηφία στο Σώμα, απολαμβάνει εξαιρετικά υψηλά ποσοστά επιδοκιμασίας μεταξύ των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων και εξακολουθεί να ωφελείται από τη δυναμική ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας.
Στη Βρετανία, η Τερέζα Μέι κατέληξε, μετά κόπων και βασάνων, σε συμφωνία με τις Βρυξέλλες για την αποχώρηση της χώρας από την Ε.Ε. Η συμφωνία, όμως, δεν τέθηκε ενώπιον του Κοινοβουλίου στις 11 Δεκεμβρίου, όπως είχε προγραμματιστεί, και η μοίρα του Brexit παραμένει άδηλη. Στη Γερμανία, μετά σειρά αρνητικών εκλογικών αποτελεσμάτων για τους Χριστιανοδημοκράτες, η Αγκελα Μέρκελ παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματός της. Τον Δεκέμβριο, όμως, είδε να τη διαδέχεται η πολιτική της κληρονόμος, Ανεγκρέτ Κραμπ-Καρενμπάουερ. Εξασφάλισε έτσι –προσωρινά, έστω– την πολιτική της επιβίωση. Ακόμα και η ιταλική εξέγερση κατά της «δικτατορίας του ευρώ», μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνασπισμού Λέγκας-Κινήματος 5 Αστέρων, κατέληξε σε έναν συμβιβασμό που επέτρεψε και στις δύο πλευρές να διαφυλάξουν την τιμή τους.
Το 2019 δείχνει να μας επιφυλάσσει ανατροπή των ισορροπιών – και όξυνση των αναταραχών. Hδη, η σύγκρουση του Τραμπ με την ηγεσία των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο έχει οδηγήσει σε διακοπή της λειτουργίας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης που, αν συνεχιστεί έως αύριο, θα είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια των τελευταίων 43 ετών. Η προδιαγεγραμμένη ήττα του σε αυτήν την αντιπαράθεση, ο πολλαπλασιασμός των ερευνών εις βάρος του τώρα που θα μπει στο παιχνίδι και η Βουλή των Αντιπροσώπων, και η αποχώρηση από το επιτελείο του των τελευταίων αξιωματούχων που συγκρατούσαν τις παρορμήσεις του, είναι βέβαιο ότι θα τον οδηγήσουν σε ακόμα πιο απρόβλεπτη συμπεριφορά. Η πιθανότητα εκκίνησης διαδικασιών καθαίρεσης θα είναι σημαντικά αυξημένη. Το ίδιο και το ενδεχόμενο έξαρσης των εντάσεων με την Κίνα, καθώς ο Τραμπ θα ωθείται σε επίδειξη δύναμης στο εξωτερικό για να αντισταθμίσει την αδυναμία του στο εσωτερικό.
Η συμφωνία της Μέι, αν λάβει χώρα η σχετική ψηφοφορία στη Βουλή των Κοινοτήτων την επόμενη Τρίτη, αναμένεται να απορριφθεί πανηγυρικά, τόσο από τους οπαδούς της παραμονής στην Ε.Ε. όσο και από τους σκληροπυρηνικούς Brexiteers. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία για καμία εναλλακτική επιλογή. Ο κίνδυνος μιας άτακτης εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου στις 29 Μαρτίου συνεπώς έχει χτυπήσει κόκκινο. Στην Ευρώπη ευρύτερα, οι ευρωεκλογές του Μαΐου μπορεί να πυροδοτήσουν αποσταθεροποιητικές εξελίξεις. Μία πολύ κακή επίδοση του SPD μπορεί να οδηγήσει σε απόσυρσή του από τον Μεγάλο Συνασπισμό και στην πτώση της Μέρκελ· μία πολύ καλή επίδοση των ευρωσκεπτικιστών μπορεί να ενισχύσει την αδιαλλαξία του Ματέο Σαλβίνι απέναντι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Στα ύψη η πόλωση
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα εξελιχθεί η μάχη μεταξύ των κυβερνώντων λαϊκιστών και της Ν.Δ. κατά το νέο έτος. Το διεθνές οικονομικό περιβάλλον θα είναι δυσμενέστερο από τα προηγούμενα δύο χρόνια, ενώ η πόλωση στο εσωτερικό, ήδη στα ύψη, θα κορυφωθεί στην εκλογική αυτή χρονιά. Το χειρότερο για τη χώρα θα είναι ο προεκλογικός πυρετός, τα συμπτώματα του οποίου είναι ήδη έντονα αισθητά, να παραταθεί έως τον Οκτώβριο. Αν συμβεί αυτό, είναι πολύ πιθανό η Ελλάδα να επανέλθει το 2019 στα διεθνή πρωτοσέλιδα, συμβάλλοντας κι αυτή στις φυγόκεντρες δυνάμεις που κινδυνεύουν να τινάξουν τη δυτική συμμαχία στον αέρα.