Η Μαρία Νομικού γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ (Πάντειο). Το πρώτο της βιβλίο, «Το ξωτικό και η χορεύτρια», εκδόθηκε από το Μεταίχμιο για τη σειρά «Μικρές Καληνύχτες». Ακολούθησε το «Μαγικό πορτρέτο». Το «Μια πινελιά μυστήριο» είναι το τρίτο της βιβλίο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό δίπλα σας;
Το «Κουτσό» του Χούλιο Κορτάσαρ, το «Δεσποινίς ντε Σκιντερί» του Ε. Τ. Α. Χόφμαν, το «Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ» του Τζούλιαν Μπαρνς, το «Η Μεταμόρφωση» του Φραντς Κάφκα.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Ντόροθι από τον «Μάγο του Οζ», γιατί αν και βρίσκεται ξαφνικά σε έναν παράξενο και αφιλόξενο κόσμο, προσαρμόζεται, κάνει νέους φίλους, βρίσκει τον τρόπο για να επιστρέψει στο σπίτι της και –μέσα από την περιπέτειά της– ανακαλύπτει τη δύναμη που έκρυβε μέσα της.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Καζαντζάκη, τον Γκαλεάνο, τον Εκο και τον Φο.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Δεν υπάρχει βιβλίο από το οποίο δεν έχω μάθει κάτι.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
«To παλτό» του Nικολάι Γκόγκολ.
Το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
«Το άρωμα του ονείρου» του Τομ Ρόμπινς. Αν και είναι ελάχιστα τα βιβλία που έχω διαβάσει δεύτερη φορά, το έχω διαβάσει τουλάχιστον πέντε. Σε δύσκολες στιγμές με έκανε πάντοτε να παθιάζομαι με τη ζωή.
Μια «Πινελιά Μυστήριο», ένα εφηβικό ταξίδι ανακάλυψης. Πώς ξεκίνησε μέσα σας;
Αγαπώ πολύ τη ζωγραφική. Ηθελα να γράψω μια ιστορία για μια έφηβη που μέσα από το πάθος της για τη ζωγραφική προσπαθεί να εξερευνήσει τον κόσμο και τον εαυτό της, να διαχειριστεί τα προβλήματά της και να βρει ισορροπία. Στην αρχή είχα σκεφθεί διαφορετική πλοκή, όμως οι χαρακτήρες του βιβλίου πήραν την υπόθεση στα χέρια τους και την οδήγησαν σε άλλα μονοπάτια. Βρέθηκα λοιπόν να γράφω την ιστορία σελίδα σελίδα, χωρίς να ξέρω τι θα γίνει παρακάτω, και αυτή η ελευθερία και η ρευστότητα –αν και κάποιες στιγμές φάνταζε τρομακτική– αποδείχθηκε τελικά ιδιαίτερα γοητευτική ως διαδικασία.
Από το παιδικό παραμύθι στο εφηβικό βιβλίο. Πού νιώθετε καλύτερα ως συγγραφέας;
Απολαμβάνω εξίσου τη μικρή και τη μεγάλη φόρμα. Στα βιβλία για μικρά παιδιά μου αρέσει που όλα μπορούν να συμβούν. Χρειάζεται όμως πειθαρχία και αυτοσυγκράτηση για να γράψω την ιστορία σύντομα και απλά. Από την άλλη, για τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος για εφήβους υπάρχει περισσότερη ελευθερία στη χρήση της γλώσσας και σίγουρα εκπλήξεις και ανατροπές στην πλοκή. Είναι πιο χορταστική ως διαδικασία.