10.00 – 11.00
Παλιά ξυπνούσα νωρίς. Κι αμέσως έγραφα. Εκείνη τη μαγική ώρα όταν οι συνειρμοί είναι φρέσκοι. Τώρα, που η ζωή μου έχει αλλάξει, που λέει και ο Διονύσης ο Σαββόπουλος, ξυπνάω αργότερα και χαίρομαι τον καφέ στο κρεβάτι με την Εύα.
11.00 – 15.00
Μια γρήγορη ματιά στα γεγονότα και –εάν δεν έχω εξωτερικές δουλειές– γράψιμο μέχρι το μεσημέρι. Η συγγραφή είναι μια μοναχική εργασία. Εσύ και η οθόνη. Μερικές φορές νιώθω ότι υπάρχει και μιαν άλλη δύναμη. Σαν κάτι, κάποιος, ας πούμε ένα πουλί να είναι γαντζωμένο στον ώμο μου και να κρυφοκοιτάζει όσα γράφω. Είμαι παντός καιρού. Μπορώ να γράψω σε τρένα, αεροπλάνα και στο κρεβάτι. Η αλήθεια είναι ότι γράφω πολύ, αλλά όχι πολλές ώρες.
Αυτόν τον καιρό, που κυκλοφορεί το νέο μου μυθιστόρημα «Ο Aντρας της Πέμπτης Πράξης», γράφω το άτιτλο ακόμη επόμενο. Eνα μυθιστόρημα το οποίο άρχισε από μία φράση. Πλέον εμπιστεύομαι το ένστικτο, δεν έχω ανάγκη τις προκαθορισμένες πλοκές και τα σχεδιαγράμματα. Εάν οι χαρακτήρες, εάν η συνθήκη έχει αυθεντικότητα, με δεδομένο ότι δεν είναι τυχαίο ότι «προκρίθηκε» στον νου, η πλοκή προκύπτει μέσα από τη δραματική υπεραιμία. Τα μεσημέρια, όταν ανεβαίνει έργο μου, όπως τυχαίνει φέτος, κάποιες μέρες περνάω από το θέατρο να δω πρόβα. Τώρα που παίζεται το «Κόσμος/Γωνία» στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας τα Δευτερότριτα, κάποια βράδια πάω στην παράσταση.
Ο κόσμος του θεάτρου μου είναι πολύ οικείος και ιδιαίτερα μαγικός. Η διαφορά με τον κόσμο της πεζογραφίας είναι ότι είναι «πληθυντικού αριθμού». O,τι συμβαίνει, συμβαίνει ζωντανά, στο τώρα.
16.00 – 18.00
Μετά το φαγητό, το οποίο τα τελευταία χρόνια είναι ανάλατο (έχω εξορίσει όλα τα «άσπρα» από τη διατροφή μου, αλάτι, ζάχαρη, αλεύρι κλπ.), μπαίνω στη δεύτερη παραγωγή γραψίματος. Το άρθρο μου στις «νέες εποχές» στο «Βήμα», κάποιο θεατρικό σε εξέλιξη, διορθώσεις. Αλλά και διάβασμα. Από εκεί, άλλωστε, αρχίζουν όλα.
18.00 – 21.00
Κάποιες μέρες τις εβδομάδας έχω μάθημα δημιουργικής γραφής. Διδάσκω πλέον σχεδόν δέκα χρόνια μια τέχνη που στην ουσία δεν διδάσκεται, αλλά μπορεί κανείς να δημιουργήσει «θερμοκρασίες» που βοηθούν στην πραγμάτωσή της. Χαίρομαι που μαθητές μου έχουν βγάλει 21 βιβλία. Μια δραστηριότητα που άρχισε για βιοπορισμό και «απλώθηκε». Πλέον μπορώ να πω ότι έχω μια μικρή «κοινωνία μαθητών», με πολλούς από τους οποίους είμαστε φίλοι.
Δεν οδηγώ. Μικρή αναπηρία. Πηγαίνω παντού με τα πόδια ή με Beat. Aλλοτε πάω βόλτα στην Αθήνα. Μια Αθήνα σε φάση μεταιχμιακή, όπου σε μια wanabee πολυπολιτισμική πρωτεύουσα με έλλειμμα στέρεας αφήγησης προστέθηκε ως επιπλέον επίπεδο και η κρίση, η οποία ενέτεινε το κενό νοήματος. Στον πυρήνα της, ωστόσο, η Αθήνα είναι μια φοβερά ενδιαφέρουσα πόλη. Μοιάζει με ένα παλίμψηστο που φέρει σε στρώσεις την ιστορία της. Το ζήτημα, όμως, είναι πώς συνδέεται με την κοινωνική πραγματικότητα, με το ζέον τώρα. Ζώντας λοιπόν σήμερα σε ένα αφηγηματικό αιώρημα και με έλλειψη ενός μύθου –παλιά είχαμε μύθους και μπορούσαμε να δομήσουμε σε σχέση με αυτούς–, καλείσαι να περιγράψεις το βίωμα, να το ερμηνεύσεις ώστε να δημιουργήσεις. Κάτι τρομακτικά δύσκολο. Κι όμως, τη χαζεύω. Αυτή η τελειότητα των ευρωπαϊκών πρωτευουσών κάπου με βαραίνει. Μου αρέσουν οι αντιφάσεις της, τα λάθη της, οι χαραμάδες της, το χάος της.
21.00 – 02.00
Δύο εκδοχές. Πρώτο σενάριο. Δείπνο με σπιτικό μαγειρευτό φαγητό. Τελευταίως η σχέση μου με τη διατροφή έχει αναβαθμιστεί. Τέρμα τα junk food, τα ετοιματζίδικα, τα «βρώμικα». Δώσαμε. Το δεύτερο σενάριο είναι έξοδος με φίλους, πολύ θέατρο, σινεμά (λιγότερο, δυστυχώς). Oταν παίζει ο Ολυμπιακός, μικρή μάχη με την Εύα την οποία πάντα κερδίζω. Φανατικός γαύρος, βέβαια έχω κάπου 15 χρόνια να πάω στο γήπεδο. Πριν τον ύπνο, η ένοχη απόλαυσή μας: ξένες σειρές. Θα μας φάνε τη δουλειά, σκέφτομαι μερικές φορές όταν βλέπω πραγματικά αξιόλογες μεταφορές λογοτεχνικών έργων.
Oλα τα παραπάνω τα έβαλα σε μια χρονολογική σειρά για να τα βλέπω. Στην πραγματικότητα, μπορούν να ανατραπούν (και ανατρέπονται) από τη μια στιγμή στην άλλη. Σύντομα, δε, νομοτελειακά, θα έρθουν τα πάνω κάτω.
«Κόσμος/Γωνία», Δευτέρα και Τρίτη, Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας, σκηνοθεσία Αρης Τρουπάκης. «Μελίσσια» Εθνικό θέατρο (Μάιος 2019), σκηνοθεσία Γιώργος Παλούμπης.