Η κοινωνία της θεσμοθετημένης ύβρεως

Η κοινωνία της θεσμοθετημένης ύβρεως

1' 46" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αυτό που ζει η ελληνική κοινωνία, σε αυτήν την τελευταία φάση αυτής της διακυβέρνησης, αφήνει πολύ πικρή γεύση. Είναι το επιστέγασμα μιας πολυετούς ύβρεως απέναντι σε ό,τι αγαθό, λογικό, κοινωνικά επωφελές και εντέλει ευγενές μπορεί να γεννήσει ή να συντηρήσει αυτή η κοινωνία, η δική μας. Και αυτό που μοιάζει να είναι εξόχως πικρό είναι το υλικό των ανθρώπων που κυβερνούν ή μονοπωλούν τον θόρυβο που παράγει η δημόσια σφαίρα.

Είναι η εποχή τέτοια που όχι μόνο μεγιστοποιεί το έλασσον, αλλά υπογραμμίζει και συντηρεί στον αφρό όλα όσα υπό άλλες συνθήκες θα έβρισκαν θέση στον βυθό. Είναι ένδειξη της πλήρους διασάλευσης της φυσικής τάξης των πραγμάτων. Πρόκειται για έναν ολοκληρωτισμό άλλου είδους.

Τις προάλλες, άκουσα ένα σχόλιο για τη νέα γενιά. Για το αν, δηλαδή, ένας νέος σήμερα, μεγαλωμένος σε αυτό ακριβώς το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, με αυτή την ιεράρχηση των ζητημάτων και με αυτή τη δημόσια γλώσσα που περιβάλλει τους πάντες και τα πάντα, θα μπορεί να διακρίνει ποιότητες. Αν, δηλαδή, αυτή η συστηματική και κατ’ εξακολούθησιν ύβρις μπορεί πλέον να εκλαμβάνεται ως κάτι φυσικό, έστω και αρνητικά χρωματισμένο, αλλά, σε κάθε περίπτωση, ως φυσικό παράγωγο συγχρόνων κοινωνιών. Και εφόσον συμβαίνει, εφόσον δηλαδή γεννάται και συντηρείται αυτή η τοξική ατμόσφαιρα, αν, με άλλα λόγια, άνδρες και γυναίκες του δημόσιου βίου δεν είναι σε θέση να προκαλέσουν όχι μόνο σεβασμό αλλά ούτε καν αυτή τη στοιχειώδη αναγνώριση των απαραίτητων κοινών κωδίκων (που δεν έχουν σχέση με την ιδεολογική συνάφεια), τότε υπάρχει βαθύ πρόβλημα συμβίωσης.

Η κοινωνία χωρίς ευρείες συναινέσεις γύρω από κοινώς αποδεκτές αξίες, ακόμη και για τα στοιχειώδη άλλων γενεών περί παιδείας, ευγένειας και εντέλει προσωπικού πολιτισμού, επιταχύνει τη διαδικασία της εσωτερικής πολυδιάσπασης, κοινώς του θρυμματισμού του παραγωγικού ιστού.

Και αυτή η διαδικασία προκαλεί πολλαπλού τύπου απομόνωση και τελικά αποδυνάμωση και εξουδετέρωση όλων εκείνων που μπορούν να αναχαιτίσουν τον εκβαρβαρισμό που προελαύνει. Η θεσμοθετημένη χυδαιότητα και η επιβραβευμένη νοητική ακινησία εξυπηρετούν το δίχως άλλο την κοινωνία των βαρβάρων. Είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα στον ιστορικό χρόνο οι κοινωνίες μπορούν να μεταβληθούν εσωτερικά στον πυρήνα τους από τη διαρκή και ανελέητη έκθεση στην ανοησία. Και επίσης εντυπωσιακό με πόσο βραδύ ρυθμό θα μπορέσουν να ανανήψουν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή