Ας μιλήσουμε λίγο για το WAF. Όχι, δεν άρχισα να γαβγίζω – δεν ξέρω καν σε ποια γλώσα τα σκυλιά κάνουν «γουάφ». Μιλώ για το ακρωνύμιο WAF. Θα πρέπει να πάμε πίσω στο 1983 για να ανακαλύψουμε τις ρίζες του. Τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς, ένας αρθρογράφος του περιοδικού Stereophile (μιλάμε για τη χρυσή εποχή του ήχου, του hi-fi και του hi-end, όταν κάτι αφελείς σαν κι εμένα ξόδευαν περιουσίες σε ηχεία, ενισχυτές και πικάπ) επινόησε τον παιχνιδιάρικο όρο «Wife Acceptance Factor» – «Παράγοντας Συζυγικής Αποδοχής», βασιζόμενος στη στερεοτυπική αντίληψη ότι, ενώ οι άντρες ελκύονται από τα γκάτζετ και τις τεχνικές προδιαγραφές τους, οι γυναίκες στέκονται σχεδόν αποκλειστικά στη φόρμα τους: αν είναι ιδιαίτερα ογκώδη ή κάπως πιο κομψά, αν ταιριάζουν με τις ταπετσαρίες του σαλονιού τους κ.ο.κ.
Αν και μακριά από μας τα στερεότυπα, στη διάρκεια του συζυγικού μου βίου διαπίστωσα ότι το φαινόμενο WAF (ή ΠΣΑ, αν προτιμάτε) καλά κρατούσε. Η μέρα που έφερα στο σπίτι –χωρίς συνεννόηση– δύο ηλεκτροστατικά ηχεία διαστάσεων 1,10×0,70, με την απαίτηση να τοποθετηθούν τουλάχιστον εξήντα πόντους και ένα μέτρο μακριά από τον πίσω και τους πλαϊνούς τοίχους αντίστοιχα, ήταν η μέρα που κατάλαβα ποιος πραγματικά κάνει κουμάντο στο νοικοκυριό μας. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Τις προάλλες, ένας καλός φίλος μού ζήτησε να του βρω σκύλο για κηδεμονία. Έψαχνε έναν «μικρό», «νεαρό» (μέχρι εδώ καλά…) σκύλο «που να μη μαδάει». Ψυλλιάστηκα αμέσως! «Ποιος έχει θέμα με την τρίχα; Γιατί σκυλιά χωρίς τρίχωμα υπάρχουν ελάχιστα, δεν τα βρίσκεις αδέσποτα και είναι όλα κάπως προβληματικά, ακόμα και στην προφορά της ράτσας τους». (Προσπαθήστε να πείτε γρήγορα «Σοουλοουιτσκουίντλι» και θα πάρετε μια γεύση.)
«Η γυναίκα μου», μου απάντησε. Ένας θρίαμβος του στερεότυπου; Δεν νομίζω. Πιστεύω ευκολότερα ότι ένας άντρας θα έριχνε αυτή τη συγκεκριμένη ευθύνη στη γυναίκα του χωρίς αναστολές, επειδή «δεν είναι αντρίκιο» να παραδέχεσαι ανοιχτά τέτοια πράγματα. Ή –ακόμα πιο λογικό– επειδή η γυναίκα του είναι εκείνη που βάζει σκούπα στο σπίτι, όταν εκείνος λείπει στο μαγαζί. Σε κάθε περίπτωση όμως, ένας νέος θρίαμβος του ΠΣΑ, τον οποίο –στο πιο ορθοπολιτικό– θα μπορούσαμε να εξελίξουμε σε ΠΟΑ: «Παράγοντας Οικιακής Αποδοχής». Ένας παράγοντας τόσο ισχυρός όσο και η άγνοια που συνοδεύει την ανάληψη ευθύνης ενός ζώου που έχει σωματικές εκκρίσεις και οσμές δεν πετάγεται μέχρι την τουαλέτα για να ανακουφιστεί, δημιουργεί «ατυχήματα» και –ναι– μαδάει! Αν είσαι τυχερός, λίγο και δύο φορές τον χρόνο. Αν όχι, διαρκώς, μέχρι του σημείου να βρίσκεις τρίχες του στα συρτάρια με τα πουλόβερ, χρόνια μετά την αποδήμησή του εις Κύριον…
Ξέρω ανθρώπους που έχουν αγοράσει ειδικές ηλεκτρικές σκούπες για να κρατήσουν το σπίτι τους καθαρό από την τρίχα. Ξέρω άλλους που βουρτσίζουν μανιωδώς τα σκυλιά τους τρεις φορές την ημέρα. Και κάποιους που απλώς συμφιλιώνονται με τη νέα πραγματικότητα που συνοδεύει την έλευση ενός σκύλου στο σπίτι.
Δεν ξέρω κανέναν που να έχει την απαίτηση από το ζώο του «να μη μαδάει». Όταν ακόμα κι εμείς οι ίδιοι «μαδάμε». Πολύ. Και καθημερινά. Καταλαβαίνω όμως κάτι σημαντικό. Θες σκύλο που να μη μαδάει; Δεν θέλεις σκύλο. Απλό; ■