Απενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός;

Απενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός;

4' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είχα την τύχη στη ζωή μου –ή την πρόνοια, αν το δούμε αλλιώς– να μη χρειάστηκε ποτέ να περάσω την επώδυνη εμπειρία του διαζυγίου, δηλαδή της νόμιμης διαδικασίας για τη διάλυση ενός γάμου. Ως εκ τούτου, είμαι ο απολύτως ενδεδειγμένος άνθρωπος ώστε να εκφέρω γνώμη για το διαζύγιο του περασμένου Σαββατοκύριακου.

Κατ’ αρχάς, να συμφωνήσουμε ότι πρόκειται όντως για διαζύγιο. Θυμίζω ότι ο ίδιος ο Π. Καμμένος, περιγράφοντας παλαιότερα την πολιτική σχέση του με τον Αλ. Τσίπρα, είχε χρησιμοποιήσει τη μεταφορά του ζευγαριού, που η γειτονιά προσπαθεί «να του βάλει φωτιές», αλλά εκείνο μένει ενωμένο, ενδεχομένως επειδή έχει τις δικές του χαρές και απολαύσεις, οπότε δεν δίνει δεκάρα για τη γνώμη του κόσμου. «Αυτό το ζευγάρι δεν χωρίζει ποτέ», έλεγε τότε ο τέως υπουργός Αμυνας.

Ε, λοιπόν, αυτό το ζευγάρι χώρισε και το διαζύγιο είναι πραγματικό. Διαθέτει μάλιστα και κάποια από τα γνώριμα στοιχεία που συνοδεύουν ένα κλασικό διαζύγιο, όπως η μελούρα. Βλέπουμε, π.χ., τα δάκρυα της κ. Κόλλια-Τσαρουχά και μαθαίνουμε –λες και μας ένοιαζε– ότι ο Καμμένος ξεκίνησε την τελευταία ημέρα της υπουργίας του με τη θεία μετάληψη. (Θα είχε νηστέψει την προηγουμένη; Πολύ αμφιβάλλω…) Διαβάζουμε επίσης τα δακρύβρεκτα και ανορθόγραφα (εξ ου και αναμφισβήτητης γνησιότητας) τιτιβίσματά του από τα Ιμια και πληροφορούμεθα ότι έσπασε η φωνή του από τη συγκίνηση στην κοπή της πίτας. Θα δούμε και άλλα τέτοια, εξίσου μπανάλ, μην αμφιβάλλετε – σήμερα, άλλωστε, έχουμε και την τελετή παράδοσης του υπουργείου στον διάδοχό του.

Ωστόσο, όσο πολιτισμένος και αν είναι ο χωρισμός του ζευγαριού, κανένα διαζύγιο δεν είναι χωρίς δράμα, εφόσον υπάρχουν παιδιά. Κάθε παιδί είναι ένα ξεχωριστό άτομο, με δική του προσωπικότητα. Κάποια έχουν αδυναμία στον μπαμπά (Κουντουρά και Κόκκαλης, που μένουν με τον Τσίπρα)· κάποια άλλα έχουν αδυναμία στη μαμά (Κατσίκης, Κόλλια-Τσαρουχά, που μένουν στον Καμμένο)· τέλος, υπάρχουν και κάποια διαταραγμένα, λόγω ανωμαλιών της εφηβείας, που δεν ξέρουν ακριβώς τι τους γίνεται (Ζουράρις).

Παρόμοια είναι η περίπτωση του διαζυγίου Τσίπρα – Καμμένου. Επρόκειτο για ένα συναινετικό διαζύγιο, με προφανή σκοπό το αμοιβαίο συμφέρον των δύο πλευρών, το οποίο όμως σκόνταψε στα παιδιά. Πράγματι, το κύριο πρόβλημα στη διαδικασία αποκόλλησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οφείλετο στα στελέχη εκείνα των ΑΝΕΛ που ήθελαν να κρατήσουν τις υπουργικές θέσεις τους. Πέραν αυτού, δεν πρέπει να μας ξενίζει καθόλου αν οι δύο πλευρές κατέβαλαν προσπάθεια για να ελαχιστοποιήσουν τις εκατέρωθεν ζημίες. Φυσικό δεν είναι; Τόσα χρόνια μαζί, εκτός από παιδιά απέκτησαν και κοινά συμφέροντα, τα οποία επίσης πρέπει να προστατεύσουν.

Αδυνατώ να καταλάβω, όμως, γιατί η αντιπολίτευση φρίττει και καταγγέλλει το διαζύγιο ως «σκηνοθετημένο», «συμφωνημένο», «στημένο», «σικέ» και «μαϊμού». Χαρακτηρισμοί άτοποι και άκαιροι, διότι κάθε διαζύγιο είναι το αποτέλεσμα μιας διαπραγμάτευσης, είναι το προϊόν ενός συμβιβασμού – άδικου ή δίκαιου είναι άλλη ιστορία. Προς τι, λοιπόν, η αγανάκτηση αν το διαζύγιο ήταν συμφωνημένο και στημένο, όταν οι διαπιστώσεις αυτές δεν αφορούν τη γνησιότητά του; Ετσι είναι τα περισσότερα διαζύγια στον σημερινό κόσμο. Ας είμαστε ειλικρινείς· οι διαμαρτυρίες και η διάχυτη αγανάκτηση για το διαζύγιο απηχούν μάλλον την απογοήτευση της αντιπολίτευσης, επειδή το διαζύγιο δεν εξελίχθηκε σε δημόσιο διασυρμό του ζεύγους.

Οσοι εξακολουθούν να διαβάζουν τη νέα πραγματικότητα με σχήματα και κριτήρια του παρελθόντος, ακόμη παραμένουν έκπληκτοι από το υποτιθέμενο ανίερο αυτού του γάμου. Το ίδιο εκπλήσσονται και όσοι μας παρατηρούν χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Τα γερμανικά ΜΜΕ, λ.χ., που χαρακτηρίζουν τη συγκεκριμένη συγκυβέρνηση «πέρα από κάθε λογική». Αντιθέτως, ήταν απολύτως λογική η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, στη βάση του κοινού αντισυστημικού λαϊκισμού των δύο κομμάτων, που η δύναμή του υπερέβη και γεφύρωσε τον κλασικό διαχωρισμό σε Δεξιά και Αριστερά. Για τον λόγο αυτό, το διαζύγιο ήταν συναινετικό και σχετικώς πολιτισμένο.

Βέβαια, το ότι ο χωρισμός των δύο είναι πια επίσημος και με τη βούλα του νόμου δεν εμποδίζει τους δύο πρώην συζύγους να διατηρούν και ερωτικές επαφές κατά το κέφι τους. Οσο ασυνήθιστο και αν είναι, εφόσον γίνεται συναινετικά, κανείς δεν μπορεί να τους το εμποδίσει. Αυτή είναι ακριβώς η περίπτωση του διαζυγίου που πέτυχε ο Τσίπρας και, γι’ αυτό, θυμώνει δικαιολογημένα η αντιπολίτευση. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ο Καμμένος έχει άριστη επίγνωση του προσωπικού συμφέροντός του, και γι’ αυτό άλλωστε έφθασε ώς εκεί που τα κατάφερε. Πώς τον έπεισε όμως ο Τσίπρας να δεχθεί τόσο ομαλά έναν επί της ουσίας ταπεινωτικό συμβιβασμό, είναι ένα μυστήριο.

Διότι ο ριγμένος της υπόθεσης είναι ο Καμμένος. Αυτός εμφανίζεται να κάνει μισά και άτολμα βήματα και να τα κάνει μάλιστα με καθυστέρηση, όταν πια δεν έχουν παρά τυπική σημασία. Δεν έριξε την κυβέρνηση προτού υπογραφεί η συμφωνία με τα Σκόπια· έφυγε χωρίς να τη ρίξει, όταν πια η συμφωνία ήταν σχεδόν ασφαλής. Ούτε διαγράφει τους διαφωνούντες επί τη βάσει της αρχής την οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζεται (την ελληνική αποκλειστικότητα στο όνομα της Μακεδονίας)· τους διαγράφει κατά περίπτωση και κατά το συμφέρον του. Αντιθέτως, ο Τσίπρας προχωρεί σταθερά προς την εκπλήρωση των στόχων που έχει θέσει: η συμφωνία των Πρεσπών έρχεται μετά την ψήφο εμπιστοσύνης και η τυπική απαλλαγή από τη συνεργασία με τον Καμμένο ανοίγει τον δρόμο προς τη σοσιαλδημοκρατική μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ομολογουμένως, ο Τσίπρας αποδεικνύεται πολύ ικανός στο παιχνίδι της πολιτικής επιβίωσης. Ιδίως αν έχει κατορθώσει να απενεργοποιήσει την ωρολογιακή βόμβα που λέγεται Καμμένος. Αλλά αυτό είναι ακόμη πάρα πολύ νωρίς για να το πούμε…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή