Οι βλαβερές συνέπειες της «εργαλειοποίησης»

Οι βλαβερές συνέπειες της «εργαλειοποίησης»

3' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το μεγαλύτερο λάθος του Τσίπρα, όσον αφορά τον χειρισμό του Μακεδονικού, έγινε στην αρχή αυτής της ιστορίας. Δεν διορθώθηκε και ούτε ήταν δυνατό να διορθωθεί από την ώρα που είχε γίνει. Οι αναταράξεις και οι ανακατατάξεις, που παρακολουθούμε να συμβαίνουν σήμερα στην πολιτική ζωή, είναι σε μεγάλο βαθμό οι επιπτώσεις εκείνου του λάθους: της εργαλειοποίησης, κατά την έκφραση της μόδας, του Μακεδονικού. Ο Τσίπρας καταπιάστηκε με το θέμα εν πλήρη αλαζονεία. Περιφρόνησε την αντίδραση της κοινής γνώμης και υποτίμησε τη φθορά που επέφερε η υπόθεση στην ίδια την κυβέρνησή του. Χρησιμοποίησε τη δυνατότητα ενός έντιμου συμβιβασμού με τα Σκόπια σαν ρόπαλο για να στριμώξει την αντιπολίτευση στις αντιφάσεις της και να τη συντρίψει.

Η πόλωση γύρω από το Μακεδονικό είχε οφέλη για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κατάφερε να διχάσει τη Ν.Δ. ούτε να την αφήσει έκθετη στο πλιάτσικο από την Ακροδεξιά, όπως ήταν η αρχική στόχευση, όμως ταρακουνάει σοβαρά το ΚΙΝΑΛ. Διότι είναι εμφανής (και τόσο κωμική) η παιδαριώδης ανακολουθία ανάμεσα στη σφοδρή αντίθεση του ΚΙΝΑΛ προς τη συμφωνία και στην απόφαση της Φώφης να μην εφαρμοσθεί κομματική πειθαρχία στην ψηφοφορία.

Είναι ευεξήγητη, όμως, η ανακολουθία. Ολοι έχουν καταλάβει ότι, πηγαίνοντας προς τις εκλογές, η Φώφη ικανοποιεί όλες τις χάρες, προκειμένου να κρατήσει το ΚΙΝΑΛ ενωμένο. Ο ΓΑΠ θα πολιτευθεί στην πατρογονική βαρωνία της Αχαΐας, ο πρίγκιψ Νικόλαος των Παπανδρέου θα γίνει ευρωβουλευτής (να αποκτήσει και αυτός, επιτέλους, μια ιδιότητα…), στη δε Καϊλή η Φώφη υποσχέθηκε και μια δεύτερη θητεία στην Ευρωβουλή, μολονότι η ευνοϊκή μεταχείρισή της σκανδαλίζει τους άλλους. (Ιδίως τον Ν. Ανδρουλάκη, ο οποίος επίσης θα ήθελε μια δεύτερη θητεία – και ποιος δεν θα ήθελε;) Είναι επόμενο, λοιπόν, να αποφασίζει τώρα να μη ζητήσει κομματική πειθαρχία στην ψηφοφορία, προκειμένου να επιτρέψει στον άχαρο Θεοχαρόπουλο (ηγείται των ορφανών του μπαρμπα-Κουβέλη…) να ψηφίσει υπέρ των Πρεσπών, χωρίς να διαλυθεί και τυπικά το ΚΙΝΑΛ.

Αν το ΚΙΝΑΛ αντέχει ακόμη, το Ποτάμι ήδη σωριάστηκε. Ο Σπ. Δανέλλης έφυγε προς ΣΥΡΙΖΑ, ο Γρ. Ψαριανός ετοιμάζεται, αλλά προς την άλλη κατεύθυνση, μαζί με τον Γ. Αμυρά· και κάπου εκεί ενδιαμέσως χάνονται διάφοροι νερόβραστοι ιδεαλιστές, που επιμένουν να μην καταλαβαίνουν ότι, αφότου το Μακεδονικό εργαλειοποιήθηκε από την κυβέρνηση, δεν υπάρχει δρόμος για να γυρίσουμε πίσω. Η κυβέρνηση εξαρχής εκβίασε την αντιπολίτευση με την απειλή της χαμένης ευκαιρίας στη λύση του ονοματολογικού. Η αντιπολίτευση δεν υπέκυψε στον εκβιασμό και –τι να κάνουμε;– την πλήρωσε το Μακεδονικό. Παράπλευρη απώλεια… Αυτό συνέβη. Αυτό διαμόρφωσε το δίλημμα στο οποίο καλείται να απαντήσει τώρα συλλογικά το Ποτάμι, για να μην απαντήσει αργότερα ο καθένας τους ατομικά – αν και είναι μάλλον αργά να αποφευχθεί το αναπόφευκτο.

Η πόλωση, εντούτοις, δεν είναι χωρίς κόστος και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Από την ώρα μάλιστα που το Μακεδονικό εντάχθηκε ως εργαλείο στο παιχνίδι για την εξουσία, η πρόσφατη ανάμνηση της ψήφου εμπιστοσύνης φορτίζει τη συζήτηση για τις Πρέσπες επικίνδυνα και εις βάρος των επιδιώξεων της κυβέρνησης. Οι βουλευτές της συμπολίτευσης δέχονται απειλές και αφίσες με τα πρόσωπά τους να εμφανίζονται στις πρωτεύουσες των νομών της Μακεδονίας. Συλλαλητήρια οργανώνονται στην Αθήνα, ενώ η κ. Παπακώστα αποθεώνεται (στη καζούρα) από τους πρώην συναδέλφους της στη Βουλή. Η Ιερά Κοινότης Αγίου Ορους παρεμβαίνει ξαφνικά και ζητεί δημοψήφισμα, ενώ ο Καμμένος, κάθε μέρα που περνάει, τα παίρνει όλο και περισσότερο και πλησιάζει το σημείο της ανάφλεξης. Μόλις χθες, λ.χ., επανέφερε τους υπαινιγμούς του για χρηματισμό του Ν. Κοτζιά.

Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, ο Τσίπρας ότι η πόλωση δεν συμφέρει την έκβαση της υπόθεσης του ονόματος. Και είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο, ενώ αρχικά οι κυβερνητικοί έπαιζαν με την ιδέα να επισπεύσουν την ψήφιση της συμφωνίας μετά την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης από τη Βουλή, προτίμησαν να κάνουν πίσω, έχοντας εκτιμήσει σωστά την επικινδυνότητα της κατάστασης. Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, το θέμα δεν μπορεί να παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες. Ο Τσίπρας, για να το πω κομψά, έχει ερωτευτεί την επιτυχία του. Η λύση του χρονίζοντος θέματος, και μάλιστα σε συγκυρία τόσο κρίσιμη για τα συμφέροντα της Δύσης, είναι η απόπειρά του να διεκδικήσει διεθνή εμβέλεια και, επί της ουσίας, να κατοχυρώσει τη θέση του στην πολιτική σκηνή για τα επόμενα χρόνια.

Προκειμένου, λοιπόν, η κυβέρνηση να κερδίσει τον χρόνο που χρειάζεται για να κατασιγάσουν τα πνεύματα, κατέφυγε στην αναζήτηση εντυπώσεων, με τον Τσίπρα να προκαλεί τον Μητσοτάκη σε τηλεοπτικό debate για τις Πρέσπες. Ο Μητσοτάκης, πολύ σωστά, απέρριψε κατευθείαν την πρόταση, η οποία πέραν των άλλων είναι υποτιμητική για τη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Βουλή δεν έχουμε, να κάνουμε εκεί το debate για το Μακεδονικό; Ενα τηλεοπτικό στούντιο –σε διακαναλική σύνδεση έστω– είναι ανώτερος θεσμός από τη Βουλή;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή