«Γιατί να μην το κάνω;»

1' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Ενα πράγμα που μπορώ να το κάνω, γιατί να μην το κάνω;» είχε αναρωτηθεί η Μαρίτσα Μαυραπίδου, μιλώντας σε δημοσιογράφο το 2015, ενώ κορυφωνόταν η εισροή απελπισμένων ανθρώπων από τα μικρασιατικά παράλια στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Η γερόντισσα ήταν μέλος παρέας τριών γυναικών που φωτογραφήθηκαν να ταΐζουν ένα προσφυγόπουλο με μπιμπερό λίγη ώρα αφότου αυτό και η μητέρα του έφθασαν με άλλους ταλαιπωρημένους στη Σκάλα Συκαμιάς της Λέσβου. Η φωτογραφία (του Λευτέρη Παρτσάλη) συγκίνησε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Η Μαρίτσα Μαυραπίδου, η οποία πέθανε προχθές στα 90, και οι φίλες της, όμως, δεν θεωρούσαν ότι είχαν κάνει κάτι παραπάνω από το αυτονόητο.

Την απορία της για την παγκόσμια συγκίνηση αποτύπωνε η ρητορική ερώτηση της ευγενικής γερόντισσας. Ετσι απαντούσε σε όσους ήθελαν να τη γνωρίσουν, να τιμήσουν τις τρεις γυναίκες ως σύμβολο ανθρωπιάς και αλληλεγγύης (και για βραβείο Νομπέλ προτάθηκαν). Το ερώτημα, πάντως, δεν είναι απλό· από την απάντηση κρίνεται η ποιότητα της κοινωνίας μας. Τελευταίως έχουμε πιστέψει ότι το «αφού μπορώ να το κάνω, γιατί να μην το κάνω;» αφορά κυρίως αντικοινωνικές συμπεριφορές, το «κάνω ό,τι θέλω»: να σταθμεύω πάνω στη ράμπα για ΑμεΑ, να καταστρέφω πινακίδες οδικής κυκλοφορίας, να εμποδίζω αυτούς που ζητούν βοήθεια σε δημόσια υπηρεσία, να επιτίθεμαι σε αστυνομικούς ή σε τρόλεϊ με βόμβες μολότοφ, να παρουσιάζω τους πολιτικούς αντιπάλους ή τους οπαδούς αντίπαλης ομάδας σαν εχθρούς του έθνους που πρέπει να αφανιστούν, να καλλιεργώ το μίσος για ό,τι με φοβίζει, να επιδιώκω ό,τι με βολεύει.

Ομως, όταν η Μαρίτσα Μαυραπίδου, η Μιλίτσα Καμβύση, η Στρατούλα Μαυραπίδου, ο υποπλοίαρχος Κυριάκος Παπαδόπουλος του Λιμενικού Σώματος (ο οποίος πέθανε στα 44 του χρόνια πέρυσι) και αμέτρητοι άλλοι εθελοντές και επαγγελματίες βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της προσφυγικής κρίσης σε όλη την Ελλάδα, επιδίωξαν να κάνουν ό,τι καλύτερο για τον άγνωστο συνάνθρωπό τους. Χωρίς να θεωρούν την πράξη τους σπουδαία. Αντιθέτως, όσοι κοιτάζουν μόνο το δικό τους συμφέρον είναι συνήθως αυτοί που κάνουν φασαρία, που διαμαρτύρονται ότι άλλοι τους εξαπατούν, που παρουσιάζουν τον θυμό και την υστεροβουλία ως σημαντικές πράξεις αντίστασης.

Σήμερα, που η πολιτική αντιπαράθεση παρασύρει την κοινωνία σε ακόμη μεγαλύτερη πόλωση, φαίνεται πόσο εύκολα ενδίδουμε στη γοητεία του παραπόνου και της σύγκρουσης. Υιοθετώντας το κριτήριο της Μαρίτσας, ας ρωτήσουμε: εάν οι πολιτικοί μας ήθελαν να λύσουν προβλήματα, θα έπρατταν όπως πράττουν τώρα; Κάνουν ό,τι κάνουν επειδή μπορούν ή επειδή δεν μπορούν καλύτερα;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή