Βίγκαν και φιλοζωία

2' 26" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πριν από λίγες εβδομάδες, βρέθηκα τυχαία σε μια παρέα βίγκαν. Μη θέλοντας να εμπλακώ στην ατέρμονη συζήτηση για τα δικαιώματα των παραγωγικών ζώων, προσπάθησα να παραμείνω ινκόγκνιτο και να μην τσιμπήσω τα δολώματα που, εν χορώ, έσπερναν οι ζηλωτές της χορτοφαγίας. Επειδή όμως δεν κατέχω καθόλου την τέχνη της απόκρυψης-παραλλαγής, κάποια στιγμή ένας από τους παρευρισκομένους με αναγνώρισε:

«Εσείς είστε που γράφετε τη στήλη στην “Καθημερινή”; Είστε στ’ αλήθεια φιλόζωος; Και τρώτε κρέας;».

Η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης ήταν ακαριαία. Σαν δασική πυρκαγιά τον Δεκαπενταύγουστο. Άκουσα όλα τα κλισέ για «τα κορμάκια που τρώμε», τα «πτωματοφαγικά μας κουσούρια», τα ζώα που είναι ίσα με τον άνθρωπο και την ευθύνη που φέρω εγώ, προσωπικά, για την καταστροφή του πλανήτη. 

Δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Τελευταία αποχωρώ συστηματικά από τις περισσότερες φιλοζωικές ομάδες του σοσιαλμιντιακού σύμπαντος, γιατί ανάμεσά τους έχουν παρεισφρήσει όλοι οι σταυροφόροι του βιγκανισμού και σφυροκοπούν ανελέητα με αναφορές σε έρευνες, φωτογραφικό υλικό και ανυπόστατους ισχυρισμούς για το ότι «είναι απολύτως εφικτό για τα σκυλιά, αλλά ακόμα και για τις γάτες μας, να ζήσουν μια ευτυχισμένη ζωή χωρίς ζωικά προϊόντα στη διατροφή τους – πόσω μάλλον εμείς, που είμαστε από τη φύση μας φυτοκαρποφάγοι».

Όχι, δεν έχω κάτι με τους βίγκαν. Παρότι ψεύδονται ασύστολα σε πολλά πεδία. Δεν έχω κάτι ούτε με τους ψεύτες. Το μόνο που με ενοχλεί είναι η φαρισαϊκή συμπεριφορά όσων προσπαθούν να προσηλυτίσουν στο δόγμα τους όλο και περισσότερους οπαδούς με εργαλείο την αγάπη μας για τα ζώα. Ακόμα κι αν αυτή η αγάπη –για όλα τα ζώα, των παραγωγικών συμπεριλαμβανομένων– μπορεί να διατυπώνεται αλλιώς. Στην επιδίωξη του εξανθρωπισμού, ας πούμε, των συνθηκών διαβίωσης και σφαγής των ζώων που –ό,τι και να κάνετε, όσες κατάρες κι αν εκτοξεύσετε προς το μέρος μας– εμείς θα τα φάμε. 

Θα τα φάμε επειδή το απαιτεί η επιβίωσή μας. Επειδή είμαστε λιγότερο υποκριτές από τους κήνσορές μας. Επειδή πιστεύουμε ότι το να επιβάλλεις μια διατροφή χωρίς κρέας σε ένα σκυλί ή σε μια γάτα αγγίζει το όριο που έχει θέσει ο νόμος περί κακοποίησης. Και, εν τέλει, επειδή –ναι– τα ζώα και ο άνθρωπος δεν είναι «ίσα». Κι αν βρεθούμε στο τραγικό δίλημμα να σώσουμε το αγαπημένο μας σκυλί ή ένα άγνωστο παιδί, δεν θα διστάσουμε καν. Θα επιλέξουμε το τελευταίο, επειδή δεν είμαστε σαν κι εσάς. Εσάς που θεωρείτε ότι έξω από τη στενή ηθική σας υπάρχει μόνο χάος, μοχθηρία και βαρβαρότητα.

Αυτή είναι η θέση ημών, των φιλόζωων, που τρώμε κοτόπουλα, αρνιά, μοσχάρια, χοίρους και ό,τι περπατάει ή περπάτησε ποτέ σ’ αυτόν τον πλανήτη και είναι θρεπτικό, νόστιμο και απαραίτητο για να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Όχι σαν «Μαστιγούμενοι» (γκουγκλάρετέ το, ήταν η αγαπημένη αίρεση εκείνου του άγιου ανθρώπου, του Ρασπούτιν…)

Θα μου πεις: «Κι αν κάνετε λάθος;».

Σε πολλά μπορεί να κάνουμε λάθος. Αυτή είναι μια επιφύλαξη που κρατάμε για τον εαυτό μας – οι βίγκαν είναι απόλυτα βέβαιοι για το θέσφατο της ιδεολογίας τους. Για ένα, όμως, είμαστε απόλυτα βέβαιοι:

Δεν θα μας πείσετε έτσι! ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή