ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΙΤΤΑΣ
Εικόνες μιας άλλης Ευρώπης
Δίγλωσση έκδοση
www.cpittas.com
σελ. 205
Υπάρχουν φορές που το κοίτασμα μιας διαδρομής, της διαδρομής ενός ανθρώπου, του βλέμματος που σαν φανός φώτισε ορυχεία μυστικά και άγνωστα, γίνεται σημείο αναφοράς. Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Πίττα ταυτίστηκε τα τελευταία χρόνια με τη μοναχική περίπτωση ενός ανθρώπου που έπειτα από τριάντα χρόνια έφερε στο φως και στη δημόσια θέα τις φωτογραφίες ενός νεανικού, προσωπικού και σιωπηλού οδοιπορικού στο σώμα μιας άλλης Ευρώπης, από το Βουκουρέστι έως τη Λισσαβώνα και από το Παρίσι έως την Πράγα.
Η νέα δίγλωσση (και στα αγγλικά) έκδοση του κλασικού λευκώματος «Εικόνες μιας άλλης Ευρώπης» κυκλοφόρησε εμπλουτισμένη, με μερικές ακόμη φωτογραφίες, και με νέα αυτοπεποίθηση προβάλλει αυτό το υλικό που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι προσωπική ερμηνεία της δεκαετίας του ’80 με καμβά την ανθρωπογεωγραφία της Ευρώπης, Ανατολικής και Δυτικής.
Φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Πίττα από το δίγλωσσο λεύκωμα «Εικόνες μιας άλλης Ευρώπης / Images of Another Europe», που κυκλοφόρησε
εμπλουτισμένο. Λίμνη Μπάλατον, Ουγγαρία, 1986.
Προέχουν αυτή η μαυρόασπρη υγρασία και η διακριτικότητα με την οποία εκείνος ο νεαρός Κωνσταντίνος Πίττας, με ένα Pony και με πρόθεση αρχαιολόγου σκιών και αισθημάτων, φώτιζε πρόσωπα και βλέμματα. Σήμερα, έπειτα από τόσα χρόνια και έπειτα από τις εν τω μεταξύ γεωπολιτικές ανακατατάξεις, το υλικό που μας δώρισε ο Κωνσταντίνος Πίττας έχει και αυτό γράψει τη δική του σύντομη ιστορία. Θα γραφτεί ως ένα μοναδικό χρονικό, πώς δηλαδή τα ξεθαμμένα αρνητικά ενός ρομαντικού νέου απέκτησαν κοινό πρώτα μέσω Facebook και σταδιακά αρμολογήθηκαν σε ροή συντεταγμένων εικόνων σε εκδόσεις και εκθέσεις. Τομή στην εξωστρεφή πορεία αυτού του υλικού υπήρξε η έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη σε επιμέλεια Κωστή Αντωνιάδη.
Ο Κωνσταντίνος Πίττας, ανατόμος και της Αθήνας της δεκαετίας του ’80, σκαπανέας ενός ανθρωποκεντρικού προτύπου της έσχατης ψυχροπολεμικής περιόδου, απλώνει το βλέμμα, όχι στη δυστυχία αλλά ούτε και στην ευημερία. Εστιάζει στην ενιαία ανθρώπινη συνθήκη ως ένα βουβό, εσωτερικό δράμα, το φέρνει στο φως όπως ένας μαιευτήρας, το εναποθέτει σαν κινηματογραφικό μονοπλάνο, το μισοφωτίζει σαν ένας αστικός Ταρκόφσκι. Η Ευρώπη εκείνης της εποχής –με τη βαθιά χαρακιά του «σιδηρού παραπετάσματος»– έρχεται στις μέρες μας ως το ταξίδι ενηλικίωσης ενός νέου Αθηναίου. Εμπεριέχει ομορφιά και θλίψη, έχει τη μαγεία της αποκάλυψης και τη διάψευση του καινοφανούς. Υπάρχει πρωθύστερη γνώση, απόσταγμα σοφίας μαζί με εκείνη την απροσδιόριστη πάχνη ερωτισμού. Η Ευρώπη του Κωνσταντίνου Πίττα είναι ένας χάρτης αισθημάτων και είναι ήδη κλασική παρακαταθήκη για το πώς ένας νέος της Αθήνας ονειρεύτηκε να δει το σκίρτημα του κόσμου. Το οδοιπορικό του είναι από μόνο του υλικό ονείρου, δίνει ακόμη υγρασία, γεννά ιστορίες, αγκυλώνεται σε βλέμματα…