Mε κάθε επισημότητα, όπως αρμόζει σε μια τέτοια περίσταση, η ειδική γραμματεία του προέδρου της Βουλής μεταβίβασε στα μέλη της Επιτροπής Αναθεώρησης του Συντάγματος σχετική πρόταση του Συλλόγου Υπαλλήλων Περιφερειακής Ενότητος Κεφαλληνίας και Ιθάκης. Ο σύλλογος προτείνει να καταργηθεί το άρθρο 103, που απαγορεύει τη μονιμοποίηση συμβασιούχων και να αντικατασταθεί με άλλο, το οποίο να καθιστά υποχρεωτική τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων και μάλιστα χωρίς όρους και προϋποθέσεις· και τούτο επειδή, όπως εξηγεί ο σύλλογος, το δικαίωμα στη δουλειά είναι αδιαπραγμάτευτο.
Φαντασθείτε μόνο πόση παλαβομάρα κρύβεται σε αυτή την πράξη της πολιτικής καθημερινότητας που περιγράφεται παραπάνω και η οποία ακούγεται σαν κάτι τόσο απλό και εύκολο. Κάποιοι αγωνιστές δημόσιοι υπάλληλοι κάθονται στα σοβαρά και σκαρφίζονται αυτή την ωραία ιδέα. Επειτα την περνάνε από τον σύλλογο, τη γράφουν σε μια ωραία επιστολή και την αποστέλλουν στον πρόεδρο της Βουλής, ελπίζοντας ότι θα βρουν ανταπόκριση. Και βρίσκουν! Διότι η ειδική γραμματεία, διαπνεόμενη από τη δημοκρατική ευαισθησία της, κρίνει άξια λόγου τη συγκεκριμένη ηλιθιότητα και την παραπέμπει στην κρίση των βουλευτών.
Η ιδέα είναι βλακώδης, ακόμη και αν την εξετάσουμε από την πλευρά των συμφερόντων του ΣΥΡΙΖΑ, για τον απλό λόγο ότι καθιστά πανεύκολη την πρόσληψη στο Δημόσιο –αρκεί να σε προσλάβουν συμβασιούχο– και καταργεί κάθε έννοια ορίων. Δυνητικά μετατρέπει τους πάντες σε δημόσιους υπαλλήλους. Κάτι τέτοιο δεν βοηθά, όμως, στην εδραίωση του σοσιαλισμού. Διότι ο σοσιαλισμός, όπως εφαρμόζεται σήμερα από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση της Αριστεράς, προϋποθέτει την ύπαρξη ενός ιδιωτικού τομέα που θα επιβιώνει κάπως, ώστε η κυβέρνηση να αρπάζει ό,τι κινείται στην οικονομία και να το στύβει, για να συντηρήσει μια περιττή δημοσιοϋπαλληλία. Στο είδος του σοσιαλισμού που εφαρμόζει, όσο μπορεί, ο ΣΥΡΙΖΑ η δουλεία του ιδιωτικού τομέα είναι προϋπόθεση για τη λειτουργία της οικονομίας όπως την καταλαβαίνουν.
Δώσε κι εμένα, μπάρμπα
Κάθε μέρα, συμβαίνει κάτι τέτοιο· συχνά και περισσότερα από ένα. Χθες, συγκεκριμένα, η κυβέρνηση πέρασε από τη Βουλή τη μείωση των δόσεων που πληρώνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι για τα δάνεια που έχουν λάβει από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, κατά ποσοστό 65% παρακαλώ και μάλιστα αναδρομικά. Εν ολίγοις, αν κάποιος δημόσιος υπάλληλος πληρώνει, ας πούμε, 120 ευρώ τον μήνα για το δάνειό του από το Ταμείο, τώρα θα πληρώνει 40 και θα του επιστραφούν και 1.000 ευρώ αναδρομικά. Ασχημα είναι;
Γιατί να μην επαίρεται, λοιπόν, η Μαντάμ Σουσού του ΣΥΡΙΖΑ, η κ. Τασία δηλαδή, ότι το κόμμα της είναι ο προστάτης των δημοσίων υπαλλήλων; Γιατί να μην απειλεί τη Ν.Δ. ότι «οι δημόσιοι υπάλληλοι και όσοι φιλοδοξούν (sic) να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι θα σας στείλουν και πάλι στην αντιπολίτευση με την ψήφο τους»; Τέτοια και άλλα παρόμοια κάνει η κυβέρνηση όπου μπορεί. Και, προφανώς, χρειάζεται χρόνο ώστε να κάνει και όσα ακόμη μπορεί. Η συγκεκριμένη ελάφρυνση, που ισοδυναμεί με έμμεση παροχή, είναι μία ακόμη μικρή ένδειξη ότι επιδίωξη της κυβέρνησης είναι η εξάντληση κατά το δυνατόν της θητείας της.
Ενας βραχύβιος θρύλος
Τόσα απίθανα συνέβησαν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ώστε είναι φυσικό πολλά από αυτά να τα άφησα να περάσουν, με σκοπό να τα πιάσω μόλις το επιτρέψουν οι περιστάσεις. Ενα τέτοιο είναι η μυστηριώδης περίπτωση του υποτιθέμενου Αφρικανού στα επεισόδια στο μεγάλο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα κατά της συμφωνίας των Πρεσπών.
Θα θυμάστε, πιστεύω, ότι στις εικόνες από τα επεισόδια ιδιαίτερη εντύπωση έκανε ένας από τους ταραξίες, οι οποίοι επιτέθηκαν στους αστυνομικούς στα σκαλιά της Βουλής, με αποτέλεσμα να δώσουν το πρόσχημα στην αστυνομία για να διαλύσει το συλλαλητήριο με καταιγισμό ληγμένων Βραζιλίας. Ο συγκεκριμένος ταραξίας, τον οποίο ο φωτογραφικός φακός συνέλαβε να μάχεται στην πρώτη γραμμή κατά της αστυνομίας, με την ελληνική σημαία να κυματίζει σαν μπέρτα στην πλάτη του, εντυπωσίασε δικαιολογημένα, διότι ήταν τόσο μελαψός, ώστε, παρότι είχε πρόχειρα καλυμμένο το πρόσωπο, φαινόταν ως Αφρικανός. Τόσο μαύρος, μιλάμε.
Ηταν αναπόφευκτο το προφανώς παράδοξο θέαμα να γίνει μέγα θέμα στο Διαδίκτυο και έτσι γεννήθηκε ο θρύλος του «Αφρικανού Μακεδονομάχου»! Τι να ήταν αυτός; Κάτι σαν Λόρενς της Αραβίας σε Αφρικανό υπέρ της Μακεδονίας; Μυστήριο. Αλίμονο, ο θρύλος δεν έζησε ούτε 24 ώρες, καθώς την επομένη του καταιγισμού των σχετικών δημοσιεύσεων, εμφανίστηκε αυτοβούλως ο ταραξίας, μέσω του Facebook, για να δηλώσει με το όνομα και τη διεύθυνσή του ότι, όχι, δεν είναι Αφρικανός. Είναι απλώς πολύ μελαχρινός, είναι επίσης γέννημα θρέμμα «Ναουσαίος», καθώς και «γνήσιος απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου».
Ολες αυτές τις ημέρες, σε ένα πολύ μικρό σημείο του μυαλού μου είχα την εξής απορία να με γαργαλάει: Καλά, απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου να το δεχθώ. (Φαίνεται άλλωστε από την ανδρεία στο πεδίο της μάχης…) Ναουσαίος, όμως, γιατί; Γιατί δηλαδή να είναι απαραίτητη η έμφαση στην καταγωγή από τη Νάουσα, όταν ο σκοπός του είναι να αποκρούσει υποψίες για την ελληνικότητά του, οι οποίες βασίστηκαν στην όψη του; Και ξαφνικά, εκεί που έπλενα πιάτα, μου ήλθε. Μα, ναι, η Νάουσα έχει την Αραπίτσα! Τον ποταμό στον οποίο, το 1822, αυτοθυσιάστηκαν οι γυναίκες της Νάουσας…
Payback time
Είναι δυνατόν να απορούμε γιατί η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ συμπαρατάσσεται με Ιράν, Τουρκία, Ρωσία και Κίνα υπέρ του καθεστώτος Μαδούρο στη Βενεζουέλα; Payback time, αν μου επιτρέπετε να το πω με τον τρόπο που θα το έθετε ο Florian Eder στη γνωστή στήλη «Brussels Playbook» του Politico…