Η συμφωνία των Πρεσπών επανέφερε στην επιφάνεια μια συζήτηση σχετικά με τη διαμόρφωση των νέων πολιτικών ισορροπιών, όπως αυτές εξακολουθούν να μορφοποιούνται μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Τη συζήτηση περί σοσιαλδημοκρατίας. Από την πλευρά της κυβέρνησης είναι λογική και αναμενόμενη η προσπάθεια δημιουργίας μιας τομής που πολώνει το κλίμα ανάμεσα σε «προοδευτικούς» και «συντηρητικούς». Από την πλευρά τού πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ είναι, επίσης, λογική η προσπάθεια διάψευσης του συγκεκριμένου αφηγήματος. Και για τους δύο, βέβαια, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη από τον πολιτικό βολονταρισμό της μιας ή της άλλης πλευράς.
Σε ανύποπτο χρόνο, ήδη προ αρκετών ετών, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε περιγράψει το πρόβλημα του διαφιλονικούμενου χώρου με μια περιγραφή η οποία προσδιορίζει και τη ρίζα του προβλήματος. «Η Ευρώπη είναι μια ήπειρος σοσιαλδημοκρατική», έχει τονίσει επανειλημμένως, και οι εξελίξεις ανά την –ποικιλοτρόπως συρρικνούμενη– υποήπειρο συγκλίνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Τι σημαίνει αυτό; Απλούστατα ότι η αποσυναρμολόγηση των βασικών χαρακτηριστικών της Ευρώπης του 20ού αιώνα, δηλαδή το κοινωνικό κράτος και η αιτιοκρατικά συνδεδεμένη με αυτό συγκρότηση μεσαίων τάξεων του δυτικού κόσμου, καθιστούν τη σοσιαλδημοκρατία ένα σύστημα πολιτικών αξιών σε υποχώρηση.
Ως εκ τούτου, η δημόσια συζήτηση που εξελίσσεται έχει ως φορείς, από τη μια πλευρά, ένα κόμμα διχασμένο ανάμεσα στους γηραιούς με τις μαρξιστικές καταβολές τους και τους σαραντάρηδες που «ανακάλυψαν» ως νέοι τη σοσιαλιστική ουτοπία των «λατινοαμερικανικών» αυταρχικών κινημάτων με κοινό παρονομαστή τον κρατισμό. Και από την άλλη, τους φορείς ενός κόμματος που κυβέρνησε επί 30 χρόνια και τα περισσότερα στελέχη του αδυνατούν να κατανοήσουν οποιαδήποτε έννοια πέρα από τον κυβερνητισμό. Αρα, όποιος επιθυμεί να ακριβολογεί, θα πρέπει να αποφεύγει τον όρο «σοσιαλδημοκρατία», καθώς οι όροι που επέτρεψαν την άνθησή της εξέλιπαν. Η κατάρρευση των σοσιαλιστικών κομμάτων στις μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης το καταδεικνύει (Γαλλία, Γερμανία), όπως άλλωστε και η επιστροφή ενός άλλου είδους Εργατικών υπό τον Τζέρεμι Κόρμπιν στη Βρετανία. Το 2019 είναι έτος εκλογών και ίσως αποδειχθεί και ως annus horibilis για όσους εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται κεντροαριστεροί στην Ελλάδα.