Είμαι, που λέτε, στη φάση εκείνη που ψάχνω πάλι για σκύλο… Η Κίρκη είναι πλέον καπαρωμένη από την κόρη μου, ο κ. Τσούι μάς έχει αφήσει χρόνους από το 2010 και βρίσκομαι πάλι στην ευχάριστη θέση να ισχυριστώ –κυρίως απέναντι στον εαυτό μου– ότι μπορώ να αναλάβω την τεράστια ευθύνη ενός μόνιμου, τετράποδου συνοδοιπόρου. Το μόνο λάθος που έχω κάνει έως τώρα είναι ότι το προανήγγειλα στους φίλους μου…
Τους φιλεύσπλαχνους: «Μην κάνεις τη βλακεία και πάρεις καθαρόαιμο, με τόσα αδέσποτα που ψάχνουν σπίτι! Έγκλημα!».
Τους αποφασισμένους: «Μην πάρεις αδέσποτο, δεν είσαι εσύ υποχρεωμένος να μαζεύεις ό,τι πετάει ο κάθε ασυνείδητος στον δρόμο. Πάρε τη ράτσα που αγαπάς και ταιριάζει στις ανάγκες σου».
Και τους μεσοβέζους: «Έλα, μωρέ, τόσες γνωριμίες έχεις. Περίμενε λίγο και θα εμφανιστεί η ράτσα που ψάχνεις – σε αδέσποτο…».
Και επειδή αυτό είναι ένα δίλημμα που έχει απασχολήσει χιλιάδες υποψήφιους σκυλοσυνοδούς, ιδού η κατασταλαγμένη άποψή μου, χωρίς φόβο, πάθη και –κυρίως– φαρισαϊσμούς:
Από τα τέσσερα σκυλιά που γέμισαν τη ζωή μου, δύο ήταν ημίαιμα και δύο καθαρόαιμα. Κανένα τους δεν ήταν καλύτερο από το άλλο. Φυσικά, η προτίμησή μου ήταν πάντοτε προς τον κ. Τσούι. Όχι επειδή ήταν άψογος χαρακτήρας (όλα ήταν), αλλά επειδή ήταν ένα μεγαλόσωμο, δυνατό σκυλί, που μπορούσε να με συνοδεύει σε όλες τις εκδρομικές τρέλες μου, να αντέχει στις ατελείωτες πορείες, στο κρύο και –γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε– να με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής στο ελεύθερο κάμπινγκ που και οι δύο λατρεύαμε (παρότι ήταν ένας καλοκάγαθος μπούλης).
Αυτή τη φορά θα επιλέξω και πάλι μια συγκεκριμένη φυλή. Ύστερα από τόσα χρόνια τριβής με τα σκυλιά, η άποψή μου είναι πως, ανάμεσα στις τριακόσιες τριάντα και πλέον φυλές που έφτιαξε ο άνθρωπος σε απάντηση των ειδικών απαιτήσεών του (όλα τα σκυλιά ξεκίνησαν με ένα συγκεκριμένο έργο κατά νου), υπάρχει μόνο μία που «τσεκάρει όλα τα κουτάκια» στην προσωπική αναζήτηση του καθενός μας. Ναι, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο το γονιδιακό προφίλ ενός σκύλου να αποτύχει παταγωδώς και να βρεθείς ξαφνικά, ας πούμε, με ένα λαμπραντόρ που μισεί το νερό ή με ένα μάλαμουτ που απεχθάνεται το κρύο (πραγματικές περιπτώσεις και οι δύο). Παραμένει ωστόσο η μοναδική μορφή εγγύησης που δικαιολογεί την εμμονική ενασχόληση της ανθρωπότητας με την εκτροφή σκυλιών. Και για μένα, που δεν μου άρεσε ποτέ ο τζόγος και το παιχνίδι με τις πιθανότητες, το να έχω τη στατιστική με το μέρος μου είναι σοβαρός παράγοντας επιλογής. Πολύ σοβαρός, όταν μιλάμε για μια δέσμευση δέκα ή και δεκαπέντε ετών, με την αφοσίωση που αυτή προϋποθέτει.
Όσο για τις στρατιές των αδέσποτων σκύλων που αξίζουν τη φροντίδα μας, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσφέρεις. Κάποιοι δαπανούν χρήμα. Κάποιοι άλλοι, εθελοντική εργασία. Μερικοί, μόνο μελάνι (ναι, πιστεύω ότι είναι η μικρότερη μορφή προσφοράς, αλλά είναι πάντα καλύτερο από το τίποτα).
Οι χειρότεροι ανάμεσά μας είναι εκείνοι που υψώνουν το δάχτυλο, στηλιτεύοντας επιλογές, επειδή αυτές δεν συμφωνούν με το αξιακό τους δόγμα. Που εκτοξεύουν αναθέματα και ενοχές, για να τονώσουν τη δικαιοφάνειά τους.
Ας μη μας αγαπήσει, λοιπόν, σύμπασα η φιλοζωική κοινότητα. Τι να κάνουμε. Αρκεί που θα μας αγαπάει ο σκύλος που διαλέξαμε. Αυτό δεν είναι, άλλωστε, το μέγιστο ζητούμενο; ■