Mε άρθρο του στη γερμανική εφημερίδα Zeit, ο δημοσιογράφος Μίχαελ Τούμαν συγκρίνει τον Ελληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα με τον εκλιπόντα καγκελάριο Βίλι Μπραντ. Για την ακρίβεια, παραλληλίζει τη συμφωνία των Πρεσπών, «τη μοναδική καλή είδηση που στέλνει την Ευρώπη στον κόσμο εδώ και πολύ καιρό», όπως χαρακτηριστικά γράφει, με την Ostpolitik του Μπραντ και την προσέγγιση της τότε δυτικής Γερμανίας με την πρώην ανατολική. Οι ύμνοι του στον Αλέξη Τσίπρα έχουν γίνει ο κανόνας στον διεθνή Τύπο τον τελευταίο καιρό: από την επίσης γερμανική Welt μέχρι τους Financial Times, οι ξένοι δημοσιογράφοι μοιάζει να έχουν ερωτευτεί τον Ελληνα πρωθυπουργό, απονέμοντάς του τον τίτλο του γνήσιου σοσιαλδημοκράτη, του σοβαρού statesman, του διαδόχου του Μπραντ.
Αν ο πιο μετρημένος Ιβαν Κράστεφ έγραφε στους New York Times, πριν από λίγες ημέρες ότι η συμφωνία «ήταν μια αληθινή νίκη για την ευρωπαϊκή στρατηγική στην περιοχή» των Βαλκανίων, κάτι που ισχύει πράγματι, οι περισσότεροι αναλυτές στις μεγάλες ξένες εφημερίδες έχουν υιοθετήσει εσχάτως την επωδό «ο λαϊκιστής ηγέτης που έγινε θαρραλέος, αψηφώντας το πολιτικό κόστος». Κάτι που δείχνει από τη μία τον απλουστευτικό τρόπο των ανταποκρίσεων, από την απόλυτη δαιμονοποίηση στην εξιδανίκευση, και από την άλλη την εμμονή των δημοσιογράφων με τις προσωπογραφίες και το δράμα: από τα σχόλια για το δερμάτινο μπουφάν του Βαρουφάκη μέχρι το Νομπέλ του Τσίπρα από κοινού με τον Ζάεφ, σε διάστημα μόλις μιας τετραετίας.
Αυτό ωστόσο που απουσιάζει από την αποτίμηση της υποτιθέμενης Realpolitik του Ελληνα πρωθυπουργό είναι ο κυνισμός του. Το γεγονός, π.χ., ότι ξεκίνησε την υπόθεση της συμφωνίας των Πρεσπών για να διασπάσει την αξιωματική αντιπολίτευση, δεν τα κατάφερε, πιέστηκε από τους Ευρωπαίους και τις ΗΠΑ και υπέκυψε, πιθανότατα επειδή εξασφάλισε κάποια ανταλλάγματα. Και ότι ταυτόχρονα η ρήξη με τους Ανεξάρτητους Ελληνες ήταν αριστοτεχνικά χορογραφημένη, όπως αποδεικνύεται από τις προσπάθειες αλλαγής του Κανονισμού της Βουλής, προκειμένου να διασωθεί η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος του Πάνου Καμμένου. Αυτές οι ιστορίες, όμως, δεν είναι πολύ φωτογενείς, δεν έχουν ειδύλλια ούτε ηρωικούς πρωταγωνιστές και η πλοκή ξεφουσκώνει γρήγορα, χωρίς κλιμάκωση, σαν το ανθρακικό μιας γκαζόζας που εξατμίζεται.