Αριστείδης Φωκάς: Γκαζόζες και προστάτες
Στο τέλος της ημέρας, ο Στάλιν μάζευε μια δράκα έμπιστών του. Κάθε φορά τούς έλεγε την ίδια ιστορία: Πώς τάχα είχε καταφέρει κάποτε στο κυνήγι να σκοτώσει 24 πέρδικες με 24 σφαίρες. Η διήγηση τραβούσε. Διαρκούσε –με παραγεμίσματα και παρεκβάσεις– ανάλογα με τους μορφασμούς στο πρόσωπο του Μιχαήλ Καλίνιν.
Ο καημένος ο Καλίνιν. Υπέφερε από τον διογκωμένο προστάτη του, που του προκαλούσε συχνοουρία. Δεν τολμούσε όμως να διακόψει τον Πατερούλη. Κι έτσι υπέμενε, μέχρι να τελειώσει η ιστορία. Ο Στάλιν κανόνιζε σαδιστικά να κρατάει η αφήγηση περισσότερο από την αντοχή του Καλίνιν – μέχρι να δει το σφιγμένο πρόσωπο του πάσχοντος να χαλαρώνει από ένοχη ανακούφιση.
Επίσημος προστάτης των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, ο Αριστείδης Φωκάς θα είχε έρθει δεύτερος στην προσπάθειά του να συνδέσει την πολιτική με την ουρολογία. Θα τον είχαν προλάβει ο Στάλιν και ο Καλίνιν, αν η ιστορία τους δεν ήταν προϊόν μυθοπλασίας· αν δεν την είχε φανταστεί ο Μίλαν Κούντερα στη «Γιορτή της ασημαντότητας».
Στην ιστορικώς ανεπανάληπτη έμπνευση του Φωκά, να επικαλεστεί την ανωτέρα βία μιας γκαζόζας, προσέδωσε περιωπή χειρονομίας ο Πάνος Καμμένος, λέγοντας ότι το επεισόδιο ήταν αποτέλεσμα κομματικής προμελέτης.
Η γκαζόζα έγινε έτσι το έμβλημα της νέας κοινοβουλευτικής κατάστασης. Εγινε το σύμβολο εναλλασσόμενης πλειοψηφίας – μιας άδηλης δεδηλωμένης που πρέπει να επαναδηλώνεται ονομαστικά σε κάθε ψηφοφορία, σε κάθε προεκλογικό νομοσχέδιο.
Κάποιοι λένε ότι το ζήτημα είναι τεχνικό. Οτι δηλαδή η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία –ή μάλλον τις πλειοψηφίες– και δεν φοβάται το καψώνι. Ομως το πραγματικό καψώνι δεν θα εκτυλιχθεί στη Βουλή.
Ακόμη και στην επιεικέστερη εκδοχή –στο ενδεχόμενο που οι καταγγελίες Καμμένου είναι γκαζοζαλίσματα χωρίς ανθρακικό– το Μαξίμου έχει πάλι κάθε λόγο να φοβάται. Ο αντιπερισπασμός που προκαλεί ένας μιντιακός όγκος τόσο ακράτητος, όσο ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, αρκεί για να εκτροχιάσει κάθε προεκλογικό πλάνο του ΣΥΡΙΖΑ.
Από συνέντευξη σε συνέντευξη και από τουίτ σε τουίτ, η παρουσία του απατημένου εταίρου παίρνει διαστάσεις επικοινωνιακής ρουφήχτρας στο επίκεντρο της πολιτικής επικαιρότητας.
Ο,τι και αν κάνει ο Τσίπρας, όσο κι αν αυξήσει τον κατώτατο μισθό, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την παραπολιτική εμβέλεια του πρώην εταίρου του. Σκανδαλιστικός, επιθεωρησιακός, πάντα ψεκασμένος και τώρα προδομένος, ο λόγος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων κόβει εισιτήρια. Και στρέφεται εναντίον εκείνων που τον υπέθαλψαν.
Γιώργος Αμυράς: Ποδήλατο χωρίς φρένα
Όταν ο Γιώργος Αμυράς πολιτεύθηκε με το Ποτάμι δεν πολιτεύθηκε για πρώτη φορά. Ηταν ήδη –είναι ακόμη– δεύτερος επιλαχών ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, πράγμα που, τουλάχιστον, του έδινε μια κάποια πολιτική ιδιότητα – πέρα από αυτή του ακτιβιστή ποδηλάτη.
Οταν ο Σταύρος Θεοδωράκης συγκροτούσε από το μηδέν το κόμμα του, δεν ζητούσε πιστοποιητικά ιδεολογικής καθαρότητας. Κάθε άλλο. Το «μαγαζί» άνοιξε και τους περίμενε όλους, με πρώτους τους φίλους του Σταύρου.
Εκτοτε ο Θεοδωράκης έχει χάσει σχεδόν όλες τις ευκαιρίες που του δόθηκαν για να κάνει πολιτική αυτοκριτική. Ηταν κατά του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ και μετά λάνσαρε εαυτόν ως μεταρρυθμιστικό αντίβαρο σε μια κυβέρνηση Συριζαλτέρνατιβ – πούρος λαϊκισμός νερωμένος με δυνάμεις της εναλλακτικής πολιτικής. Ηταν κατά των συστημικών κομμάτων –Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ–, αλλά διεκδίκησε τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Ενσωματώθηκε σε αυτόν, μέχρι ν’ ανακαλύψει την εκλογική γοητεία της νεομητσοτακικής Νέας Δημοκρατίας. Ηταν και διεκδικητής της κληρονομιάς του Σημίτη και τιμητής του.
Πότε είχε δίκιο και πότε άδικο; Και πότε εξήγησε τις στροφές του; Αν πιστέψει κανείς τον Θεοδωράκη, κανένα από αυτά τα παράδοξα δεν ευθύνεται για την εξαέρωση του Ποταμιού. Ευθύνεται μόνο ο παλιοχαρακτήρας των οκτώ από τους δέκα βουλευτές του που τον εγκατέλειψαν. Γι’ αυτό και, αντί πολιτικού απολογισμού, καταφεύγει τώρα σε μια ηθικολογική υστερία κατά των προδοτών.
Για να προδώσεις, όμως, κάτι πρέπει να υπάρχει συντεταγμένο και κατασταλαγμένο.
Η ψήφος του υπέρ των Πρεσπών ήταν, υποτίθεται, η απόδειξη ότι ο Θεοδωράκης εκόμιζε μια στέρεα άποψη πάνω σε ένα κορυφαίο θέμα, χωρίς να λογαριάζει το πολιτικό κόστος. Οταν όμως έφτασε η στιγμή να επωμιστεί αυτό το κόστος –όταν ο Αμυράς έδωσε με κρύο αίμα τη χαριστική βολή–, ο Θεοδωράκης αντέδρασε σαν αιφνιδιασμένος. Αντέδρασε με τρόπο που επιβεβαιώνει εκείνους που από την αρχή προέβλεπαν ότι οι χαρακτήρες στο τέλος θα καταπιούν το πολιτικό προϊόν. Εκ των υστέρων, φαίνεται ότι το κόμμα βρέθηκε ευάλωτο στον τυχοδιωκτισμό και στην τοξική ελαφρότητα των τελευταίων βουλευτών του, ακριβώς επειδή πολιτικά δεν είχε σπονδυλική στήλη.
Ηταν ίσως αναπόφευκτο. Σκοπίμως τοποθετημένο επέκεινα των παλιών διαχωρισμών, το νεογέννητο κόμμα ήταν καταδικασμένο να πάρει τον χαρακτήρα του αστέρα που το ίδρυσε. Γι’ αυτό και τελειώνει, όχι σαν κόμμα, αλλά σαν παρηκμασμένη τηλεπερσόνα που οδύρεται στα μικρόφωνα ότι τη ’φάγαν τα κυκλώματα.