Τελευταία, ο Αλ. Τσίπρας δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου που νομίζει ότι τίποτα δεν τον αγγίζει, ότι είναι αδιάβροχος, ότι μπορεί να λέει και να κάνει οτιδήποτε, χωρίς κόστος για τον ίδιο. Επικίνδυνη αντίληψη αυτή για μια χώρα όπως η Ελλάδα, όταν ο πρωθυπουργός της επισκέπτεται την απειλητική Αγκυρα θεωρώντας ότι «όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει», ειδικά μετά τα καλά λόγια, τα χειροκροτήματα και τις διακρίσεις που εισέπραξε μετά την κύρωση της αμφιλεγόμενης συμφωνίας των Πρεσπών.
Δύο είναι τα γεγονότα των ημερών που προκαλούν την αίσθηση ότι ο πρωθυπουργός διακατέχεται από σύνδρομο αδιάβροχου και αδιάσειστου… μεγαλείου. Το πρώτο, και εν δυνάμει πιο επικίνδυνο ίσως εθνικά, προκύπτει από διάλογο που αντάλλαξε πρόσφατα με τον πρόεδρο της Κύπρου.
Ο Ν. Αναστασιάδης του έδωσε συγχαρητήρια για την «επίλυση» του μακεδονικού προβλήματος, το οποίο χαρακτήρισε «αχρείαστη διένεξη» –γιατί άραγε εκδηλώθηκε έτσι;–, για να λάβει την εξής απάντηση από τον Αλ. Τσίπρα, παραμονές της συνάντησής του με τον Ερντογάν: Η συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί ιστορικό βήμα. Οταν μια χώρα έχει ως βασικό όπλο της το διεθνές δίκαιο και αποδεικνύει ότι στη βάση του μπορεί «να επιδεικνύει την ωριμότητα έντιμων συμβιβασμών, έχει την έξωθεν μαρτυρία ότι στα μεγάλα ζητήματα που έχει μπροστά της αυτή είναι που θέλει λύση». Και πρόσθεσε, για να μην υπάρχει άλλη ερμηνεία, ότι η συμφωνία των Πρεσπών θα βοηθήσει την προσπάθειά μας να διεκδικήσουμε στο πλαίσιο της διεθνούς κοινότητας του ΟΗΕ μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Κυπριακό.
Αγνωστο τι ακριβώς έχει κατά νου ο Αλ. Τσίπρας για το Κυπριακό, αλλά εκείνο το περί συμβιβασμών, που θα χειροκροτήσει πάλι η διεθνής κοινότητα, προκαλεί ένα ρίγος. Ελπίζεται ότι έχει τη φρόνηση να μη βάλει το κεφάλι μέσα στα στα σαγόνια του «κροκόδειλου» Ερντογάν, νομίζοντας ότι διαθέτει θείο χάρισμα θηριοδαμαστή και ο ίδιος δεν κινδυνεύει, ασχέτως αποτελέσματος.
Το δεύτερο γεγονός που προκαλεί ανατριχίλα είναι προφανώς ο χειρισμός της υπόθεσης Καμμένου στο πλαίσιο του Κανονισμού της Βουλής. Αφού πρώτα ο Αλ. Τσίπρας έπαιξε αναίσχυντα με την προοπτική της αλλαγής του Κανονισμού, προκειμένου να «βουλώσει» το ενοχλητικό στόμα του Καμμένου, την τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και κυριολεκτικά έδωσε εντολή στον πρόθυμο για όλες τις εξυπηρετήσεις πρόεδρο της Βουλής, Ν. Βούτση, να μην προχωρήσει. Γιατί δεν υπήρξε ποτέ «εκβιαζόμενος» και από κανένα, όπως εξήγησε σε άθλια ελληνικά (εκβιαζόμενος είναι αυτός που εκβιάζεται, ασχέτως αν υπέκυψε ή όχι στον εκβιασμό).
Επομένως παραμένει ερώτημα αν έριξε το γάντι στον τέως συνεταίρο του, αν προσπάθησε να τον βγάλει λάδι ή αν δεν ξέρει τι λέει. Το σίγουρο πάντως είναι ότι στην αντίληψή του η εκτελεστική εξουσία μπορεί απροκάλυπτα να διατάζει τη νομοθετική, ίσως επειδή επικεφαλής της τελευταίας είναι ο Ν. Βούτσης… Πολύ κακό για τη δημοκρατία βεβαίως, αν ο πρωθυπουργός δεν αναγνωρίζει τον διαχωρισμό των εξουσιών!