Ποιος ξέρει, μπορεί απλώς να είμαστε οι κομπάρσοι σε βίντεο κλιπ ή σε κάποιο, όχι πολύ πρωτότυπο, ταινιάκι: Ο πρωταγωνιστής, ψηλός, μελαχρινός, γεροδεμένος, βγάζει την κάσκα της μοτοσικλέτας, πλησιάζει μια γυναίκα και της λέει ξεσπώντας: «Ποια είσαι; Ποια είσαι για να σου απαντήσω;». Υστερα καβαλάει τη μηχανή και φεύγει. Στο επόμενο πλάνο τον βλέπουμε να καβαλάει την πίστα με ένα βαρύ ζεϊμπέκικο («Βρέχει φωτιά στη στράτα μου»). Τσιγάρο στο στόμα, γαρίφαλα, παλαμάκια, όλο το πακέτο. Κι εκείνος μόνος, αετός, να χτυπά το πάτωμα ν’ ανοίξει στα δύο. Στην τρύπα που ανοίγει πετάει το τσιγάρο. «Σας έχω. Ολοι σας και μόνος μου», ακούγονται οι σκέψεις του. «Ποια είσαι εσύ δηλαδή;» («Οποια και να ’σαι, ό,τι και να ’σαι…»). Ολοι μας και μόνος του, αετός. («Η ζωή εδώ τελειώνει»). Στην επόμενη σκηνή, φεύγει ξανά καβάλα στ’ άλογο. Πάει να πολεμήσει την αδικία; Οπου θέλει θα πάει, δεν θα μας ρωτήσει.
Μη γελιόμαστε, η ταινία είναι δική του, στα μέτρα του. Οι υπόλοιποι είμαστε θολοί, irrelevant που λένε: η γυναίκα, η ορχήστρα, ο τραγουδιστής, εκείνοι που χτυπούν παλαμάκια και πετούν γαρίφαλα στην πίστα. Αλλά και οι υπόλοιποι. Οι γονείς των δύο παιδιών στη Λαμία που περιμένουν ενημέρωση, απαντήσεις και, εάν περισσεύει, λίγη ενσυναίσθηση. Οι ασθενείς στα ράντζα, οι συγγενείς που ψάχνουν κρεβάτι ΜΕΘ για τον άνθρωπό τους. Δεν υπάρχουν, κι αν υπάρχουν δεν είναι στο προσκήνιο. Ούτε ο καρκίνος υπάρχει στο σύμπαν του ήρωά μας.
Καπνίζει υπερήφανα μπροστά στο κοινό και τα υψωμένα τους τηλέφωνα. Η εικόνα του μπορεί να ταξιδέψει παντού. Ε και; Μόνο ο καημός του υπάρχει, τίποτα άλλο. Και ο χορός του.
«Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα – πρέπει να είσαι για να το χορέψεις», είχε γράψει στο εμβληματικό κείμενό του για το ζεϊμπέκικο («Ο μοναχικός θρήνος», «Τα Νέα», 14/09/02) ο Διονύσης Χαριτόπουλος. «Ο μάγκας είναι άντρας σεμνός, καλοντυμένος και μοναχικός. Δεν είναι επιδεικτικό κουτσαβάκι και αλανιάρης», εξηγούσε. Ενώ παρακάτω: «Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει…».
Η ταινία κλείνει με τον ήρωά μας να ανεβάζει το βιντεάκι του χορού του στο Facebook. «Ετσι, για να σκάσουν οι εχθροί μας», ακούγεται η σκέψη του.