Ρέιμοντ Κάρβερ, συλλέκτης των απλών στιγμών

Ρέιμοντ Κάρβερ, συλλέκτης των απλών στιγμών

1' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΡΕΪΜΟΝΤ ΚΑΡΒΕΡ

Ελέφαντας

μτφρ. Τρισεύγενη Παπαϊωάννου

εκδ. Μεταίχμιο

Ο Ρέιμοντ Κάρβερ (1938-1988), Aμερικανός ποιητής και διηγηματογράφος, ανανέωσε τη μορφή του διηγήματος, αφού ακολούθησε την τεχνική του Αντον Τσέχοφ, το έργο του οποίου θαύμαζε. Συλλέκτης των απλών στιγμών, προσέδιδε ποικίλες διαστάσεις σε αυτές, τις ανέπτυσσε και τις επεξέτεινε, προσθέτοντας καινούργια πρόσωπα και καινούργιες καταστάσεις, με αποτέλεσμα να οδηγείται αλλού η αφήγηση χωρίς όμως να ξεφεύγει από το πλαίσιο το οποίο έχει τεθεί εξαρχής. Οι ήρωές του είναι εργαζόμενοι, αλκοολικοί, προδομένοι σύζυγοι και διαζευγμένοι, το ίδιο το ίνδαλμά του, ο Αντον Τσέχοφ, στο τελευταίο διήγημα της συλλογής, με τον τίτλο «Το θέλημα». Συνήθως ξεκινάει η αφήγηση με τους βασικούς ήρωες της ιστορίας, και όσο προχωράει, αυτοί παραμερίζονται και στο προσκήνιο εμφανίζονται άλλοι. Οι αποστάσεις ανάμεσα σε αυτά τα πρόσωπα γεφυρώνονται, τα άτομα, παρ’ όλες τις διαφορές τους, έχουν κοινή μοίρα. Τα διηγήματα της συλλογής ανήκουν στα τελευταία που έγραψε ο σπουδαίος Aμερικανός συγγραφέας, λίγο πριν φύγει από τη ζωή από καρκίνο. Διαβάζοντας μάλιστα «Το θέλημα», στο διήγημα όπου καταγράφονται οι τελευταίες στιγμές του Τσέχοφ και στο οποίο γίνονται αναφορές και στο έργο του μεγάλου Ρώσου διηγηματογράφου και θεατρικού συγγραφέα, έχει την αίσθηση κανείς ότι σ’ αυτό προβάλλεται ο δικός του επικείμενος θάνατος.

Στο ίδιο διήγημα, η συνάντηση του Τσέχοφ με τον Λ. Τολστόι στο νοσοκομείο γίνεται η αφορμή να σχολιαστούν οι απόψεις των δύο ανδρών για τη μετά θάνατον ζωή, αλλά και για την ίδια την τέχνη της γραφής. Ο πρώτος πιστεύει στην ανυπαρξία, όπως και ο ίδιος ο Κάρβερ, ο δεύτερος υποστηρίζει την αθανασία. Και ενώ όταν ξεκίνησε να γράφει ο Κάρβερ φαινόταν η επίδραση που είχε δεχθεί από το έργο του Φόκνερ και του Τζόις, με τον εσωτερικό μονόλογο να κυριαρχεί σε μερικά του διηγήματα, αργότερα η γραφή του άρχισε να γίνεται όλο και πιο σαφής και ακριβής, με τα χαρακτηριστικά του εσωτερικού μονολόγου είτε να περιορίζονται είτε να μη χρησιμοποιούνται πια. Ο ίδιος, με τη γραφή του εξάλλου, κατέδειξε ότι η ανάπτυξη στο έργο συνδέεται με την εξέλιξη της ίδιας της ζωής. Οι ιστορίες του, με το πέρασμα του χρόνου, έγιναν ακόμα πιο διεισδυτικές, είχαν πολλά επίπεδα και αναδείκνυαν τον ψυχολογικό κόσμο των ηρώων, με λόγο άμεσο και λιτό. Αλλωστε, είναι φανερό ότι σε όλο του το έργο φρόντισε να ακολουθήσει τα λόγια του Εζρα Πάουντ: «Η θεμελιώδης ακρίβεια της πρότασης είναι η μοναδική ηθική που έχει η γραφή».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή