Οι κανόνες είναι ξεκάθαροι. Ο δημοσιογράφος φυσικά και έχει δικαίωμα να ψηφίζει στις εκλογές, αλλά οφείλει να προσέχει διπλά κάθε πτυχή του δημόσιου βίου του. Δεν πρέπει να συμμετέχει σε πολιτικές εκδηλώσεις ή προεκλογικές εκστρατείες, ούτε να φέρει πάνω του διακριτικά που παραπέμπουν σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Καλό είναι επίσης να απέχει από πορείες και διαδηλώσεις – εκτός κι αν βρίσκεται εκεί για να τις καταγράψει. Αυτοί είναι ορισμένοι από τους κανόνες δεοντολογίας που εφαρμόζουν οι New York Times. Μάλιστα, τους έχουν αναρτήσει στην ιστοσελίδα τους, ώστε ο κάθε αναγνώστης να μπορεί να τους διαβάσει. Για την ελληνική δημοσιογραφία, όμως, όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε ορισμένους δημοσιογράφους και πολιτικούς είναι τόσο θολή στις μέρες μας που με το ζόρι διακρίνεται. Υπάρχουν περιπτώσεις που το πολιτικό ρεπορτάζ αποκτά οπαδικά χαρακτηριστικά. Ο εναγκαλισμός με τους πολιτικούς είναι τόσο ασφυκτικός που πρόσωπα και ρόλοι δεν ξεχωρίζουν, αλλά ταυτίζονται. Δημοσιογράφοι συμμετέχουν σε κοπή πίτας βουλευτή, αποθεώνονται σαν κομματικά στελέχη και εκφράζουν σαφή πολιτική τοποθέτηση στους λογαριασμούς τους στα κοινωνικά δίκτυα. Συντάκτες εντύπων περιορισμένης κυκλοφορίας αποκτούν σταθερή θέση στα πάνελ τηλεοπτικών εκπομπών –για να μεταφέρουν την άλλη άποψη– και συχνά εκφράζονται ως εκπρόσωποι της κυβέρνησης. Απόλυτη στράτευση.
Ανέκαθεν ο χώρος της δημοσιογραφίας λειτουργούσε σαν χοάνη που τροφοδοτούσε με πρόσωπα τα πολιτικά κόμματα. Πολλοί είναι εκείνοι που εξαργύρωσαν την αναγνωρισιμότητα, ή τις επαφές και γνωριμίες ετών με μια πολιτική καρέκλα. Οποιος δημοσιογράφος, όμως, επιλέγει αυτό τον δρόμο οφείλει να γνωρίζει ότι δεν υπάρχει γυρισμός. Ο πολιτικός (ή όποιος δουλεύει στην ομάδα επικοινωνίας κάποιου κόμματος ή υποψηφίου) δεν μπορεί να γίνει πάλι δημοσιογράφος. Από τη στιγμή που κάποιος χρωματίζεται πολιτικά χάνεται όποιο ψήγμα ουδετερότητας μπορεί να είχε. Στις ΗΠΑ, όπου οι κανόνες είναι αυστηροί, μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα όπως οι New York Times θέτουν δικλίδες ασφαλείας για να μην υπάρξει καμιά υπόνοια αδιαφάνειας για τα μέλη τους. Εχουν ειδικό τμήμα αρχισυνταξίας που ασχολείται με τις σωστές πρακτικές και καλείται να λύσει υποθέσεις σύγκρουσης συμφερόντων ή να απαντήσει σε ηθικά διλήμματα. Στην ελληνική δημοσιογραφία αυτή η πρακτική φαντάζει πολυτέλεια.