Καθώς έβγαινα από σταθμό του μετρό πριν από λίγες ημέρες, η ροή του πλήθους με οδήγησε προς την έξοδο από την οποία χωρούν καροτσάκια. Μόλις ακούμπησα το εισιτήριο στο ηλεκτρονικό «μάτι» της πύλης, μια νεαρή γυναίκα με προσπέρασε με ορμή, οι μπάρες άνοιξαν, έκλεισαν, και αυτή εξαφανίστηκε. Για να βγω κι εγώ, έπρεπε να πληρώσω πάλι. Εάν το εισιτήριό μου δεν είχε ακόμη 1,40 ευρώ, θα αναγκαζόμουν να περάσω παρανόμως με κάποιον επιβάτη από τον επόμενο συρμό. Απόρησα που η γυναίκα δεν σκέφθηκε ότι με την κίνησή της αυτή δεν έπληττε ούτε το κράτος, ούτε την τρόικα, ούτε τον καπιταλισμό· έκλεβε ευθέως από έναν άλλο πολίτη και τον έφερνε σε δύσκολη θέση.
Χθες, περπατούσα σε ήσυχο μονόδρομο –στο οδόστρωμα, εννοείται, επειδή, όπως σε όλη την Ελλάδα, τα πεζοδρόμια είναι ανύπαρκτα, στενά, σπασμένα ή έχουν γίνει πάρκινγκ αυτοκινήτων– όταν άκουσα ένα αυτοκίνητο να έρχεται πίσω μου με ταχύτητα. Εγώ είχα τον νου μου σε ό,τι θα ερχόταν από μπροστά – ήμουν σε μονόδρομο, στο κάτω κάτω. Πετάχτηκα στην άκρη και φώναξα: «Μονόδρομος!». Η οδηγός με άσπρα σγουρά μαλλιά, χωρίς να κόψει ταχύτητα, μου χάρισε ένα γλυκύτατο χαμόγελο, κούνησε το χέρι σε στυλ «δεν βαριέσαι» και συνέχισε. Και αυτή επαναστάτρια εναντίον των δεσμών του πολιτισμού, αδιάφορη για το ενδεχόμενο να μην είχα ακούσει εγκαίρως ή τα φρένα του αυτοκινήτου της να μην έπιαναν σε βρεγμένο κατήφορο.
Τι στο διάβολο συμβαίνει στη χώρα μας, όταν δεν είναι μόνο τα αρσενικά αρχέτυπα της φυλής που αυθαιρετούν συστηματικά και με άποψη; Οταν δεν είναι μόνο οι Καμμένοι, Πολάκηδες και Κουφοντίνες, οι βουτυρομπεμπέδες μαθητευόμενοι μάγοι, οι νάρκισσοι δήθεν αρματολοί, οι ύπουλοι δολοφόνοι που επιβάλλουν τη θέλησή τους στους υπόλοιπους; Με την κρίση και τη μεγάλη στέρηση, με την πτώση «από τα ψηλά στα χαμηλά», όλοι έχουμε παράπονα – από τους πολιτικούς, από τους «ξένους» και από τη «ζωή». Σε έναν άδικο κόσμο, λέμε, δικαιούμαστε να κάνουμε ό,τι θέλουμε· ο ακτιβισμός –που άλλοτε είναι χρήσιμος– γίνεται αυτοσκοπός, άλλοθι για την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων. Την ίδια ώρα, συνεχώς βλέπουμε την αυθαιρεσία να επιβραβεύεται: παράνομα χτίσματα «τακτοποιούνται»· φορολογούμενοι πληρώνουν τα χρέη άλλων· πονηροί, ανίκανοι κάνουν λαμπρή καριέρα. Τα κορόιδα –οι πολλοί– τηρούμε τους κανόνες για να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας, ανεχόμαστε την ασυδοσία, συμμορφωνόμαστε, αυτοσχεδιάζουμε συνεχώς για να επιζήσουμε. Αυτός ο άτυπος εμφύλιος πόλεμος, η κανονικότητα της αυθαιρεσίας, ίσως συμβάλλει και στον δημογραφικό θάνατο της χώρας.