Από διπλωματία είμαι σκράπας. Το λέω προκαταβολικά, για να φύγει από τη μέση. Δεν είναι ότι δεν γνωρίζω τις λεπτοφυείς αποχρώσεις της στρατηγικής που απαιτείται για να περιπλεύσεις με άνεση τους σκoπέλους της αντιπαράθεσης με τους άλλους. Ή να κάνεις καριέρα (μερικές φορές, ένα και το αυτό)! Είναι, απλώς, ότι δεν με νοιάζει. Ένα από τα μεγάλα μαθήματα που μου παρέδωσε η ζωή λέει ότι, αν καταφέρνεις να τα έχεις καλά με όλους, κάτι κάνεις λάθος». Αν μάλιστα είσαι του δικού μας επαγγέλματος, «σίγουρα κάνεις κάτι λάθος.
Τα δύο τελευταία άρθρα του Κ9 πάτησαν διάφορους κάλους. Το ένα πάτησε και πόνεσε τον κάλο των ανθρώπων που έχουν κάνει μια διατροφική επιλογή (δικαίωμά τους) και, περνώντας εύκολα στο επόμενο στάδιο, τώρα θέλουν να την επιβάλουν στους άλλους (βίτσιο τους).
Το άλλο πάτησε τον κάλο των φιλόζωων που θέλουν την επιβολή ενός μορατόριουμ στην εκτροφή και την αγορά καθαρόαιμων ζώων, «μέχρι να πάψουμε να βλέπουμε αδέσποτα στους δρόμους» (δηλαδή, για πάντα).
Κανονικά δεν θα σας απασχολούσα με τις αντιδράσεις, επειδή:
α. Χωρίς να καταφεύγω σε λεκτικές υπερβολές, του τύπου «όλοι σας και μόνος μου», δεν σκιάζομαι εύκολα από τις απειλές των πολεμιστών του πληκτρολογίου. Τους ψιλολυπάμαι κιόλας, γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι η προσωπική σταυροφορία του καθενός δεν χρειάζεται να εκβιάζει την αποδοχή των άλλων για να αξίζει τα λεφτά της.
β. Δεν υπάρχει γραφιάς που να μην έχει εισπράξει το μερίδιό του από κατάρες, απειλές και καταφρόνια. Κάποιους τους απασχολεί σε σημείο που να θλίβονται, κάποιους άλλους τους αφήνει παγερά αδιάφορους· κανέναν δεν τον έχει κάνει να αλλάξει άποψη!
Είναι όμως μια μοναδική ευκαιρία, για όσους με παρακολουθούν στενά –εδώ και, ξέρω εγώ, 18 χρόνια;– να αναδιατυπώσω αυτό το κάτι που με έκανε φιλόζωο. Και θα το κάνω μέσω της πιο σίγουρης μεθόδου που μάθαμε από τα πρώτα σχολικά χρόνια· της «εις άτοπον απαγωγής»:
Δεν το έκανα από λαχτάρα «να ανήκω» κάπου. Τα αγελαία μου ένστικτα εξαντλούνται αλλού (και εξαντλούνται εύκολα, γιατί δεν είμαι και πολύ της αγέλης).
Ούτε από ανάγκη να εισπράττω την επιβεβαίωση, την αποδοχή και την κολακεία. Το δεύτερο μεγάλο μάθημα που πήρα νωρίς από τη ζωή ήταν ότι «οι κριτικοί είναι οι καλύτεροι φίλοι σου». Οι άλλοι είναι απλώς συνοδοιπόροι ή άνθρωποι που χρειάζονται κάτι από σένα και ξέρουν πως ο καλύτερος τρόπος να το εκμαιεύσουν είναι η γαλιφιά.
Το έκανα επειδή με απορρόφησε μια εσωτερική ανάγκη επαφής που δεν μου προσέφεραν ποτέ ολοκληρωτικά οι άνθρωποι. Κάποιοι θα την πουν έλλειψη. Κάποιοι μπορεί και να έχουν δίκιο. Σε κάθε περίπτωση, τα ζώα με ολοκληρώνουν. Με τόσους τρόπους, που δεν μπορώ να τα προδώσω ενδίδοντας στα καπρίτσια των άλλων φιλόζωων, επειδή έχουν τη δική τους άποψη για τις ράτσες, την κρεατοφαγία, την ευημερία των αδέσποτων ή τη ζωή, τον θάνατο, το βάσανο και την ευτυχία.
Εκεί βρήκα τη νιρβάνα μου, εκεί θα μείνω. Και θα συμβουλεύσω τους επικριτές μου να αναζητήσουν τη δική τους, μακριά από σκυλοκαβγάδες με κάποιον που δεν πρόκειται να ασχοληθεί.
Οι Αγγλοσάξονες λένε: «It takes two to tango». Λυπάμαι. Δεν χορεύω. ■