Οι δημοσιογράφοι, έλεγε ένας σοφός του 19ου αιώνα, είναι σκλάβοι του παρόντος. Οι πρώην δημοσιογράφοι, πάντως, είναι σίγουρα υποτελείς του δημοσιογραφικού τους παρελθόντος. Ακόμη κι όταν περνούν στην άλλη όχθη –της πολιτικής– δεν στεγνώνουν ποτέ. Ο κανόνας, του μικροβίου που δεν ξεριζώνεται, στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Ζούλα επιβεβαιώθηκε κάπως λοξά. Αντί να τον κυνηγήσει στη Νέα Δημοκρατία το μακρύ παρελθόν του στην «Καθημερινή», τον στοίχειωσε η βραχύτερη θητεία του στην ΕΡΤ.
Τα σχοινοτενή κατηγορώ που εξέδιδε το γραφείο Τύπου της Ν.Δ. κατακεραυνώνοντας τη δημόσια τηλεόραση πρόδιδαν τη δημοσιογραφική εμμονή του σκιώδους συντάκτη τους. Πρόδιδαν σχολαστική καταγραφή του «αέρα», δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο – «παίξατε», ας πούμε, «σε εκείνη την εκπομπή 96,5% κυβέρνηση και 3,5% αντιπολίτευση». «Κόψατε το πρόγραμμα για να μεταδώσετε όλη την ενημέρωση του κυβερνητικού εκπροσώπου». «Καλέσατε στα πάνελ πέντε φιλοσυριζαίους και μισό δικό μας».
Το αποτέλεσμα αυτής της εξονύχισης ήταν να παίρνει η Ν.Δ. το κρατικό κανάλι πιο σοβαρά από τους τηλεθεατές. Εκεί που η ψηφιακή δημόσια σφαίρα αλίευε υλικό μόνο για τρολάρισμα, ο διευθυντής του γραφείου Τύπου της Ν.Δ. έχανε το χιούμορ του και αντιμετώπιζε τα συριζαϊκά προπαγανδιστικά απολιθώματα σαν πυρηνικούς αντιδραστήρες.
Θα μπορούσε η απόφαση για το εμπάργκο στην ΕΡΤ, που αντανακλά τη συριζαϊκή απαγορευτική κουλτούρα για τα media, να είχε ληφθεί και χωρίς τον Ζούλα. Η απόφαση για την άρση του εμπάργκο, πάντως, φαίνεται ότι δεν θα ήταν τόσο γρήγορη και τόσο «αναίμακτη» χωρίς αυτόν. Λέγεται ότι έπαιξε ρόλο η όψιμη συνειδητοποίηση πως σε πολλά καφενεία της ελληνικής ενδοχώρας δεν παίζει άλλο πρόγραμμα. Οπως επίσης και ότι, αποκλείοντας την ΕΡΤ, η Ν.Δ. κατέληξε να αποσύρει τη φωνή της από το δίκτυο 19 περιφερειακών ραδιοφωνικών σταθμών, πολύτιμων για τα τοπικά της στελέχη.
Πέρα από τον μετρητή τηλε-εμβέλειας, δύσκολα μπορούσε η αξιωματική αντιπολίτευση να παραβλέψει τον κίνδυνο να αποσύρει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ το εμπάργκο του στον ΣΚΑΪ, αφήνοντας τη Ν.Δ. να ακολουθήσει. Τώρα, ακόμη και οι φανατικοί ερτοφάγοι μπορούν να δώσουν στον εαυτό τους το άλλοθι ότι θα πολεμούν το παρασύστημα από μέσα.
Αν εξαιρέσει κανείς τον σοβινισμό του για την ΕΡΤ, ο Ζούλας, στους δεκαέξι μήνες που βρίσκεται στην Πειραιώς, κινείται σταθερά σε πιο κεντρώα γραμμή από την πλειονότητα του βαθέος κόμματος. Οι δεξιοί τον βρίσκουν «πολύ Ποτάμι». Και οι –πρώην και νυν– φίλοι του στο Ποτάμι πολύ δεξιό.
Δημοσιογράφος, λέει ένα άλλο κλισέ, είναι εκείνος που εκ των υστέρων τα είχε προβλέψει όλα. Ο Ζούλας δεν είναι ούτε τόσο δεξιός ούτε τόσο Ποτάμι για να φοβάται να διαφωνήσει έμπρακτα με τον εαυτό του. Απόδειξη, ότι λύνει τα εμπάργκο που προκάλεσε.