Ενα πολιτικό άρθρο που συζητήθηκε στα κοινωνικά μέσα ήταν αυτό του κ. Περικλή Βαλλιάνου, oμ. καθηγητή Πολιτικής Φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ, στο «Βήμα» («Οι λίμνες, τα ποτάμια και οι χαράδρες»).
Ο κ. Βαλλιάνος, συνδυάζοντας κάτι δύσκολο, τη διαύγεια της σκέψης με ένα έκδηλο πάθος την ίδια στιγμή, ξεσπαθώνει κατά της τάσης τελευταίας κοπής από μερίδα της ανανεωτικής Αριστεράς και του παλαιού σημιτικού ΠΑΣΟΚ να εκληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως «κανονικό κόμμα που θα μετέχει στο αξιακό και πολιτισμικό κεκτημένο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας».
Ο κ. Βαλλιάνος παραδέχεται ότι ένας τέτοιος στόχος είναι «κατανοητός και επιθυμητός» και ο ίδιος τον «υποστηρίζει θερμώς». Ωστόσο, «η σπουδή με την οποία… έρχονται να τον κηρύξουν ως τετελεσμένο είναι απωθητική και επιτρέπει σε όποιον θέλει να βγάλει κακόβουλα συμπεράσματα».
Το άρθρο θίγει, στοχευμένα και καίρια, μια πτυχή από μια ευρύτερη συζήτηση που μαίνεται στους εκτός ΣΥΡΙΖΑ κύκλους, όπου οι πιο αδιάλλακτοι έρχονται συχνά σε αντιπαράθεση με τους πιο διαλλακτικούς (το έχουμε θίξει πρόσφατα το θέμα αυτό από τη στήλη). Ειδικότερα δε, το άρθρο καταπιάνεται με ένα διχαστικό κλίμα στον χώρο της Kεντροαριστεράς, όπου κάποιες μονάδες και ομάδες της λοξοκοιτούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ με τον τρόπο που το θέτει ο κ. Βαλλιάνος: θεωρώντας τελειωμένη υπόθεση το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον έχει εναγκαλιστεί πλήρως και χωρίς υποσημειώσεις τις θεμελιώδεις κοινοβουλευτικές αξίες της δημοκρατίας.
Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι μια ροπή, εσχάτως, του κυβερνώντος κόμματος προς την Κεντροαριστερά, η οποία υπαγορεύεται από τον γνώριμο πολιτικό καιροσκοπισμό που η Κουμουνδούρου επέδειξε από την «ένδοξη» εποχή που ήταν αντιπολίτευση. Κάτι που γίνεται φανερό και από το κωμικό «διαζύγιο» με τους ΑΝΕΛ και με την απορρόφηση στελεχών τους, δηλαδή, όπως το θέτει ο κ. Βαλλιάνος, με «ό,τι το ανυπόληπτο και προσβλητικά γελοίο κυκλοφορεί στο πολιτικό πεζοδρόμιο, εξευτελίζοντας την κοινοβουλευτική διαδικασία». Στο σημείο όπου αισθάνθηκα στ’ αλήθεια να επιθυμώ να αγιάσει το όνομα του αρθρογράφου ήταν εκεί όπου στηλιτεύει την πραγματικά εξοργιστική άποψη ότι περισσεύει το μίσος κατά των σημερινών κυβερνώντων, προκαλώντας μάλιστα έως και κατάπληξη. Επ’ αυτού, ο κ. Βαλλιάνος ανατρέχει στην ασύλληπτη ρητορική και στη συστηματική διασπορά μίσους στην οποία είχε επιδοθεί η Κουμουνδούρου από τα αντιπολιτευτικά χρόνια έως και αυτήν ακριβώς τη στιγμή.
Οχι ότι δεν υπάρχουν πολωτικές φωνές ή ακρότητες από την αντι-ΣΥΡΙΖΑ πλευρά, αλλά ας μην υποχρεωθούμε τώρα να παραδεχθούμε ότι πετάει και ο γάιδαρος: η πόλωση, το τοξικό πνεύμα και η οξύτητα ήταν ο τόνος που έδωσε πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ καθορίζοντας τάσεις και ατμόσφαιρες. Ποιος λησμονεί τη φράση του ίδιου του κ. Τσίπρα ενόψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015 «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»; Ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει τίποτε από τότε. Μεταξύ των άλλων, στο μαχητικό και ευθύβολο άρθρο του ο κ. Βαλλιάνος έρχεται να μας υπενθυμίσει αυτό το ανησυχητικό σημείο.