Οταν παίζεις με τους θεσμούς, οι θεσμοί καμιά φορά εκδικούνται. Ο ΣΥΡΙΖΑ διάλεξε να κάνει συνδικαλισμό με το Σύνταγμα. Σχεδίασε την αναθεώρηση σαν συμπλήρωμα της προεκλογικής ανόρθωσης του αριστερού του προφίλ, με μια πρόταση ραμμένη στις προδιαγραφές των κατρουγκάλειων θεωριών της πλατείας. Εξ ου και το μπαρόκ αποτέλεσμα: Τα συριζαϊκά άρθρα έμοιαζαν «μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα» όπως το είπε, κλέβοντας τον Καβάφη, ως είναι το συνήθειό του, ο εισηγητής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κώστας Τασούλας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε τα μαλάματα, αλλά δεν είδε τα μπαστούνια. Δεν υπολόγισε ότι ένα μίνιμουμ άρθρων της πρότασής του –όπως η απεξάρτηση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής– θα μπορούσε να ψηφιστεί και από τη Ν.Δ. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία της παρούσας Βουλής –ΣΥΡΙΖΑ και συνεργάτες– δίνει στην πλειοψηφία της επόμενης λευκή επιταγή για να αλλάξει, όπως βούλεται, τα αναθεωρητέα άρθρα με απλή πλειοψηφία 151.
Τώρα, που συναισθάνεται τον εγκλωβισμό της, η κυβέρνηση έχει δύο επιλογές: Η μία είναι να προσποιηθεί θεσμική υπεροψία και να αφήσει τις διατάξεις να ψηφιστούν, φωνάζοντας ότι η ίδια έχει τάχα εξουσία να δεσμεύσει τους επόμενους. Θα περιφρονούσε έτσι ανοιχτά τη λαϊκή ετυμηγορία που μεσολαβεί μεταξύ της προτείνουσας και της αναθεωρητικής Βουλής. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Η άλλη, η χονδροειδέστερη, επιλογή θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να τορπιλίσει την ίδια του την πρόταση, εμποδίζοντας κάποιους βουλευτές του να την ψηφίσουν, ώστε να μη φτάσει τους 180. Θα ήταν μια επιλογή πολύ κοντά σε αυτό που περίπου λέει μια τουρκική παροιμία: Κόβω τη χολή μου και την τρώω, μα τον χασάπη δεν τον προσκυνώ.
Ο,τι κι αν επιλέξει, ο ΣΥΡΙΖΑ με τη νευρική στάση του στη συζήτηση για την αναθεώρηση προδίδει την πρόβλεψή του για το αποτέλεσμα των εκλογών. Προδίδει επίσης ότι δεν τον ενδιαφέρει να αλλάξει το Σύνταγμα. Τον ενδιαφέρει μόνο να το χρησιμοποιεί. Θέλει να μπορεί και το 2020 να καταστρατηγήσει το πνεύμα του, όπως το είχε κάνει το 2014, προκαλώντας με τις ψήφους της Χρυσής Αυγής τη διάλυση της Βουλής.
Το κυβερνών κόμμα απαντά έτσι για μία ακόμη φορά και στους όψιμους απολογητές του. Τους ξαναλέει, σόρι. Ευχαριστώ για τις υπηρεσίες. Αλλά η αντισυστημική αγανάκτηση είναι πιο γλυκιά από τη σοσιαλδημοκρατία.
Παρεμπιπτόντως, η κυβέρνηση θα «καταφέρει» να χαθεί μία ακόμη ευκαιρία για τον εκσυγχρονισμό του Συντάγματος. Είτε θα επιζήσουν ως αναθεωρητέες πολύ λίγες διατάξεις. Είτε το εγχείρημα ολωσδιόλου θα ματαιωθεί. Πρόκειται, όμως, όπως λένε, για ένα θέμα στρυφνό. Για να παραφράσει κανείς μια ιστορική ρήση: «Οι ψηφοφόροι μας δεν ξέρουν από Σύνταγμα». Αυτό που πάντως, μετά τη συζήτηση για την αναθεώρηση, όλοι θα ξέρουν είναι ποιος πάει στις εκλογές για να τις χάσει.