Σε αντίθεση με άλλες σημαντικές συζητήσεις στην Oλομέλεια της Βουλής, η χθεσινή, για την αναθεώρηση του Συντάγματος, κινήθηκε σε σοβαρό επίπεδο. Τηρήθηκαν χαμηλοί τόνοι και υπήρξε μια σχετικά νηφάλια αντιπαράθεση.
Δεν θα σταθώ στις νομικές πτυχές, που αφορούν κυρίως συνταγματολόγους, για το αν πρέπει και σε ποιο βαθμό να αλλάζει το περιεχόμενο ενός άρθρου που κρίνεται αναθεωρητέο, αλλά στην επιλογή του Αλέξη Τσίπρα στη διάρκεια της ομιλίας του να υπεραμυνθεί της απόφασής του πριν από τέσσερα χρόνια να ρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά, «αξιοποιώντας» τότε τις διατάξεις του Συντάγματος για την εκλογή (ή την αδυναμία εκλογής) Προέδρου της Δημοκρατίας.
Μόνο ως θέατρο του παραλόγου μπορεί να χαρακτηρισθεί η τοποθέτηση αυτή την ημέρα που, ύστερα από διαβουλεύσεις μηνών, ο ίδιος και το κόμμα του αποφάσισαν ότι αυτό δεν είναι σωστό και πρέπει να αλλάξει.
Θα ανέμενε κανείς είτε να αποφύγει ο κ. Τσίπρας να αναφερθεί στην ατυχή εκείνη στάση του ή να αναγνωρίσει ότι δεν ήταν σωστή και δεν πρέπει να επαναληφθεί. Τότε θα υπήρχε έστω το στοιχείο της λογικής και της συνέπειας στην επιχειρηματολογία του υπέρ της αποσύνδεσης της εκλογής Προέδρου από τη διάλυση της Βουλής.
Ολοι οι σοβαροί πολιτικοί και διαμορφωτές κοινής γνώμης συμφωνούν ότι η διάλυση της Βουλής κάθε φορά που δεν υπάρχει η αναγκαία πλειοψηφία για την εκλογή Προέδρου είναι λάθος. Ουσιαστικά παρεμποδίζει την ομαλή λειτουργία της κοινοβουλευτικής διαδικασίας.
Το εάν η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ή αυτή της Νέας Δημοκρατίας είναι η καλύτερη «μέθοδος» για την αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου από την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες είναι μια άλλη, εξαιρετικά σημαντική, συζήτηση.
Εδώ το θέμα είναι πως, με εμφανή ικανοποίηση, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι καλά έκανε πριν από τέσσερα χρόνια όταν προκάλεσε τη διάλυση της Βουλής. Και αυτό παρότι ο τότε πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, είχε ουσιαστικά προτείνει να εκλεγεί συναινετικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεσμευόμενος να διενεργήσει εθνικές μόλις λίγους μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο του ’15.
Και όχι μόνο δικαιολόγησε ο κ. Τσίπρας την απόφασή του εκείνη, αλλά έφθασε στο σημείο να υποστηρίξει ότι είχε την υποχρέωση να το κάνει λόγω της πόλωσης που, όπως είπε, υπήρχε τότε, προσθέτοντας μάλιστα με περισσή βεβαιότητα πως το ίδιο θα έκανε ο καθένας.
Είναι προκλητικά ανακόλουθο –δεν είναι η πρώτη φορά– να προτείνει ο πρωθυπουργός στην αναθεώρηση του Συντάγματος να μη διαλύεται η Βουλή ως απόρροια της παρεμπόδισης εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και ο ίδιος, τη μοναδική φορά που είχε τη δυνατότητα να το κάνει, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να το έχει πράξει απλώς και μόνον διότι τον συνέφερε πολιτικά.
Κατά τα άλλα, ο κ. Τσίπρας ισχυρίσθηκε ότι δεν παίζει παιγνίδια με τους θεσμούς.