Ταβερνάκι ανεπιτήδευτο, ντεμοντέ, με ξεπερασμένο στιλ, με βαρέλες και στριμωγμένα τραπέζια, μουσική λαϊκή στο CD, βαβούρα, μπαρουτοκαπνισμένη ατμόσφαιρα. Ξεπερασμένο; Αμ δε. Καρφίτσα δεν πέφτει τα βράδια. Ένα μεσημέρι, δύο Σάββατα πριν, φάγαμε πόρτα στο Καπηλειό του Ζάχου στα Καμίνια, έρχονται και από άλλες περιοχές να φάνε φθηνά και καλά. Και πολύ. Ζητούμενο είναι και αυτό, μην το γελάς, ορθώς κατά τη γνώμη μου.
Την περασμένη Πέμπτη, κατά το απομεσήμερο, το προσπαθήσαμε ξανά. Δεν είχαν περάσει δέκα λεπτά που είχαμε κουρνιάσει στο τραπέζι μας γουργουρίζοντας από πείνα, όταν σκάσαν μύτη στο μαγαζί μια ντουζίνα κοστουμάτοι εξέκιουτιβς. Από κάποια εταιρεία της Πειραιώς ή του Πειραιά μάλλον. Έχει μαθευτεί το μαγαζί. Eυτυχώς, δεν το ’χουν καβαλήσει το καλάμι στου Ζάχου, όπως σε πολλά του είδους, ρίχνοντας ποιότητα, ανεβάζοντας τιμές, χάνοντας στο τέλος πελατεία.
Πηγαίνουμε χρόνια, δεν μας έχει διαψεύσει ποτέ. Φρέσκα ψάρια, ό,τι έχει η ψαραγορά εκείνη την ημέρα, κυρίως λαϊκά, «δευτερότριτα» ψάρια, σωστά φτιαγμένα. Ωραία ψαρόσουπα με πετρόψαρα, τηγανητά μπακαλιαράκια που λιώνουν στο στόμα, μπακαλιάρος παστός στο τηγάνι-αφρός. Τον γαύρο τον τρως χλαπ χλαπ για τσιπς. Το ψητό χταπόδι, ψητό, σκληρούτσικο, σωστό, όχι προβρασμένο. Το ψητό καλαμάρι μια γλύκα. Βραστά λαχανικά και χόρτα, φάβα χοντρολιωμένη, πατάτες στο χέρι κομμένες. Να πάρεις και μαυρομάτικα.
Έχει και κρεατικά ωραία ψημένα. Το μπιφτέκι του, ας πούμε, είναι αρχηγός. Το γεμιστό μπιφτέκι του με ντομάτα και φέτα, μια απίστευτη γουρουνιά, ταΐζει τρεις, αλλά τελικά, ξέρεις τι, δεν είναι βαρύ, είναι καλοζυγισμένο σε όλα του. Πλην όμως τεράστιο. Οι μερίδες γενικά είναι μεγάλες, αν ξανοιχτείτε, θα πάρετε και για το σπίτι.
Κρασί χύμα, αρκεστείτε σε μπίρες.
Μία μερίδα μπιφτέκια που είχαμε παραγγείλει, μήπως δεν έτρωγε ψάρι η μικρή (αμ δε, τα τσάκισε τα μπακαλιαράκια), τελικά την πήραμε για το σπίτι. ■