Ασφαλώς και έχει σημασία η σχετική συζήτηση και η εξέλιξή της για την αναθεώρηση του Συντάγματος, καθώς εκκρεμεί μια δεύτερη ψηφοφορία πριν από τις εκλογές. Οπως σημασία έχει και η στάση της Χρυσής Αυγής που η ελλειμματική παρακολούθησή της την καθιστά terra incognita (άγνωστη γη), ενώ απειλεί να βγει τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη στις επόμενες εκλογές, προς μεγάλη (δήθεν) έκπληξη του φωτισμένου ελληνικού λαού, των μίντια και του πολιτικού προσωπικού των κομμάτων του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Που κάποια από αυτά, και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν ό,τι μπορούν για να εξασθενήσουν το δημοκρατικό πολίτευμα. Από την άλλη πλευρά, δεν έχουν καμία σημασία όσα λέει από εδώ και από εκεί καθημερινά ο Π. Καμμένος προσπαθώντας να κρατηθεί στην επικαιρότητα και δεν έχουν σημασία ούτε ο «μίνι» ανασχηματισμός της κυβέρνησης, προκειμένου να αποπροσανατολίσει και να δημιουργήσει εντυπώσεις με την προσθήκη νέων, παγκοσμίως αγνώστων προσώπων στο κυβερνητικό σχήμα, ούτε και τα διάφορα τερτίπια που σκαρφίζονται ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του είτε για να διατηρηθούν στην εξουσία είτε για να υπονομεύσουν τους αντιπάλους τους. Σίγουρα το πέρασμά τους από την εξουσία αποδείχθηκε ιδιαίτερα βλαβερό και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν συνεχιστεί, θα μείνει στην Ιστορία ως «καταστρεπτικό», κάτι σαν μία από τις επτά πληγές του Φαραώ που έπληξαν τη χώρα. Ωστόσο, αν το φιλοσοφήσουμε, μπόρα είναι, θα περάσει…
Κανονικά, αυτές τις μέρες θα έπρεπε να γίνει μια προσπάθεια από τα μίντια και όσους φιλοδοξούν να είναι διαμορφωτές της κοινής γνώμης ώστε το βλέμμα το Ελλήνων να στραφεί κάπως προς τη Διάσκεψη Ασφαλείας, στο Μόναχο. Οχι μόνον –ή επειδή– εκεί πήγαν για να βραβευτούν με το βραβείο «Εβαλντ φον Κλάιστ» οι Αλ. Τσίπρας και Ζόραν Ζάεφ για τη συμφωνία των Πρεσπών. Αναμφίβολα τους προσφέρει πόντους στο πλαίσιο της διεθνούς κοινότητας της Δύσης, αλλά το ουσιαστικό ενδιαφέρον είναι ότι στη γερμανική πόλη μαζεύτηκαν 35-40 ηγέτες χωρών, ακόμη περισσότεροι υπουργοί Εξωτερικών, μεγάλος αριθμός διπλωματών και άλλων «ειδικών» στα διεθνή πράγματα, για να συζητήσουν θέματα που απασχολούν τον κόσμο.
Κάποιοι χαρακτήρισαν τη συγκεκριμένη διάσκεψη (ή μάζωξη) ανάλογη του Νταβός, σε ζητήματα όμως διεθνούς πολιτικής. Δεν υπογράφονται διεθνείς ή διμερείς συμφωνίες, ωστόσο κανείς δεν γνωρίζει τι συζητήθηκε πίσω από κλειστές πόρτες και σίγουρα γίνονται εμφανείς κάποιες τάσεις ή επιθυμίες κυβερνήσεων. Για παράδειγμα, ο αντιπρόεδρος Πενς των ΗΠΑ και ο πρωθυπουργός Νετανιάχου του Ισραήλ κατέστησαν σαφές ότι στόχος τους ήταν να στρέψουν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κατά του Ιράν. Αντίστοιχα, η απουσία των ηγεσιών της Μόσχας, του Πεκίνου και της Αγκυρας από το Μόναχο ασφαλώς σηματοδοτεί κάτι διαφορετικό…
Ολα αυτά μπορεί να αποδειχθούν κρίσιμα για μας και το μέλλον μας, όσο και η… υπογεννητικότητα που μαστίζει το έθνος. Ιδιαίτερα αν στη διάσκεψη έγινε κουβέντα από κάποιους και για τα Βαλκάνια. Υποτίθεται ότι η συμφωνία των Πρεσπών ήταν αναγκαία για τη σταθεροποίηση της περιοχής, οι Αμερικανοί έχουν πει ανοικτά ότι στόχος τους είναι να αποκρούσουν τη ρωσική διείσδυση και η Μέρκελ δήλωσε ότι επιθυμία της είναι να μειωθεί η ρωσική, αλλά και η τουρκική επιρροή, ωστόσο κανείς δεν μας έχει πει έως τώρα τι σκέπτονται για το ενδεχόμενο δημιουργίας Μεγάλης Αλβανίας. Αυτή είναι η μεγάλη εκκρεμότητα στην περιοχή, όπως αποδεικνύεται από τη δημιουργία στρατού στο Κόσοβο, την κατάργηση των συνόρων (άτυπη ομοσπονδοποίηση;) μεταξύ αυτού και της Αλβανίας, αλλά και πιθανή ανάλογη επιθυμία των Αλβανών της Βόρειας Μακεδονίας. Τι άραγε έχουν κατά νου επ’ αυτού οι «προστάτιδες» ΗΠΑ και Γερμανία;