Δεν το διαβάζετε για πρώτη φορά, είναι κάτι που ακούγεται τον τελευταίο καιρό. Τώρα πια όμως είναι αντιληπτό από όλους πως ό,τι επιχειρεί η κυβέρνηση της πηγαίνει στραβά. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να γίνει διαφορετικά με τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Ηταν άλλη μία αποτυχία της κυβέρνησης, την οποία χρεώνεται προσωπικά και εξ ολοκλήρου ο Τσίπρας, διότι όπως θα σας πει κάθε υποψήφιος που ξερογλείφεται για ένα υφυπουργείο –ακόμη και αν αυτό έχει αρμοδιότητα τους καμπινέδες των άλλων υπουργείων–, η επιλογή των μελών της κυβέρνησης είναι αποκλειστικό προνόμιο του πρωθυπουργού.
Αποκλειστικά ο πρωθυπουργός, συνεπώς, επέλεξε τα έξι πρόσωπα του νέου σχήματος της κυβέρνησης. Οτι τελικά δεν επέστρεψε στο υπουργείο Εξωτερικών ο Νίκος Κοτζιάς, δεν πρέπει να θεωρείται έκπληξη. Ο Κοτζιάς, ενθουσιώδης και μανιώδης ως είναι, πίστεψε ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών είχε βάλει τον Τσίπρα στο τσεπάκι του, όπως ο Κατρούγκαλος το μεταξωτό μαντιλάκι του. Γι’ αυτό παρασύρθηκε στην αυτοκτονική σύγκρουση με τον Καμμένο, εξαιτίας της οποίας βρέθηκε εκτός κυβέρνησης χωρίς σχεδόν να το καταλάβει. Με τον Καμμένο να έχει μόλις αλλάξει το ρεπερτόριό του, από τις κατάρες και τις απειλές στην κλάψα και στον θρήνο, ο Τσίπρας θα έπρεπε να το είχε χάσει τελείως, ώστε να διακινδυνεύσει την ισορροπία της κατάστασης προκειμένου να επαναφέρει τον Κοτζιά. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους, ως γνωστόν.
Ετσι, έγινε υπουργός Εξωτερικών ο κομμουνιστής που λατρεύει τα μεταξωτά μαντιλάκια στο τσεπάκι.
Για να είμαστε δίκαιοι, ο Κατρούγκαλος ανταποκρίθηκε στον ρόλο που του είχε ανατεθεί –για τα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ, εννοείται– και άξιζε την προαγωγή του. Οπως λένε οι Γάλλοι, «il a gagne sa pochette»*. Και όχι μόνο. Ως κανονικός υπουργός πια, δικαιούται να φέρει μεταξωτό μαντιλάκι και στις πιζάμες του. (Ραμμένες, εννοείται, από την πιο φίνα ελβετική ποπλίνα.) Εν πάση περιπτώσει, στηρίζω Κατρούγκαλο, πέραν των άλλων και επειδή είμαι υπέρ της ανταμοιβής στη ζωή των ανθρώπων που πετυχαίνουν παρά το βάρος ενός κωμικού ονόματος. (Ομοίως εκτιμώ και τον πρόεδρο Σίσι της Αιγύπτου, δεν το κρύβω…)
Ως εκεί, καλά. Τα παρακάτω του ανασχηματισμού ήταν ναυάγιο. Εβαλε αναπληρώτρια υπουργό στο Εξωτερικών τη Σία Αναγνωστοπούλου, κρίνοντας μάλλον ότι αυτό αρκούσε για να κατευνάσει την αριστερή πτέρυγα («53» κ.λπ.), μαζί με την επιλογή δύο φανατικών μουτζαχεντίν, όπως η Ελευθερία Χατζηγεωργίου, με ειδίκευση στην αφισοκόλληση, και ο Κων. Μπάρκας ο ασκεπής. (Είναι φαλακρός, αλλά θέλει να τον λένε «ασκεπή», γιατί τη λέξη «φαλακρός» τη θεωρεί bullying…)
Ο Μπάρκας αξίζει ιδιαιτέρας μνείας, διότι η πορεία του στη ζωή τον έχει εξοπλίσει με γνώσεις και εμπειρίες απαραίτητες σε έναν αριστερό που θέλει να κυβερνήσει. Ξεκίνησε ως υπεύθυνος κτηνοτροφικών μονάδων, ύστερα έγινε δημοσιογράφος στην «Αυγή» και, τέλος, βουλευτής και υφυπουργός. Από τα ζώα, δηλαδή, πέρασε στις ζωοτροφές, για να καταλήξει στην πολιτική. (Θυμίζω με την ευκαιρία ότι η καλύτερη νουβέλα που έχει γραφεί για τον κομμουνισμό, από τον Οργουελ, εκτυλίσσεται σε μια φάρμα με ζώα…)
Ο ασκεπής Μπάρκας υπήρξε κάτι πολύ παραπάνω από την τυπική περίπτωση του νομιμόφρονος βουλευτή. Είναι το είδος του ανθρώπου που με τον φανατισμό και τη μαχητικότητα αναπληρώνει τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην προσπάθειά του να κατανοήσει τον σύγχρονο κόσμο.
Ηταν μόνιμος προσκεκλημένος στην ΕΡΤ, επειδή δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να ισχυριστεί ότι είναι μέρα όταν είναι νύκτα. Προφανώς περίμενε το πόστο, διότι τον τελευταίο καιρό είχε αρχίσει να φορεί γραβάτα. Είναι βέβαιο, κατά την εκτίμησή μου, ότι θα γελάσουμε πολύ με τον Μπάρκα, εφόσον του δοθεί χρόνος να αναπτύξει το ταλέντο του.
Το ατύχημα έγινε με την υποτιθέμενη διεύρυνση προς την Κεντροαριστερά με τους Θάνο Μωραΐτη και Αγγελο Τόλκα. (Δύο από τα δυνατότερα μυαλά του κινήματος, σημειωτέον! Εξ ου και αποδέχθηκαν τη σπάνια ευκαιρία…) Ο Μωραΐτης, ο λεγόμενος και μικρός Τσοχατζόπουλος, λόγω ύφους, μονίμως ανασηκωμένης οφρύος και κορδωμένου παραστήματος, δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυτό που δηλώνει το προσωνύμιό του – pomp and circumstance. Ο δε Τόλκας, από τα νέα ταλέντα του ΓΑΠ, είναι ένα ψηλό, ευθυτενές παιδί, που θα έκανε για τσολιάς και πέραν αυτού ουδέν. Είναι ενδεικτικό ότι, στις πρώτες δηλώσεις μετά την ορκωμοσία του, είχε την ευφυΐα να χαρακτηρίσει «πολύ σημαντική» τη θέση που ανέλαβε! (Ελπίζω να βρήκε την έξοδο από το Προεδρικό και να μην πέρασε τη νύχτα κλειδωμένος εκεί μέσα…)
Το πρόβλημα που έθεσε η υπουργοποίηση περιτριμμάτων του ΠΑΣΟΚ, τα οποία μόλις χθες έβριζαν και κατηγορούσαν την κυβέρνηση, ήταν απλό και σαφές: ξαφνική μεταμόρφωση ή ξεφτίλα; Οπως είναι φυσικό για το πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, όλοι το ερμήνευσαν ως ξεφτίλα, με πρώτη και καλύτερη την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας είναι officer and gentleman, πάει να πει και αριστερός και πολιτικός απατεώνας. Αυτές τις δύο ιδιότητες πήγε να εξισορροπήσει στον ανασχηματισμό. Του βγήκε μόνο η δεύτερη…
* Οι Γάλλοι δεν λένε τίποτε τέτοιο. Εγώ το επινοώ για χάρη του Κατρούγκαλου. Δεν του αξίζει;