Αντί ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ιδιοποίηση

Αντί ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ιδιοποίηση

1' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στην Ελλάδα, η διαμάχη μεταξύ «κρατιστών» και «νεοφιλελευθέρων» διεξάγεται για χρόνια σαν να βρισκόμαστε σε άλλη χώρα, όπου οι έννοιες «ιδιωτικό», «δημόσιο» και «κρατικό» έχουν σαφή προσδιορισμό. Στη χώρα μας, όμως, αυτές οι «ταμπέλες» είναι παραπλανητικές, με αποτέλεσμα η συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από θεωρητικά κατασκευάσματα τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ετσι, ο καθένας μπορεί να επιμένει στη θέση του χωρίς να συμφωνούμε σε αναγκαίες πρακτικές και λύσεις.

Τρανό παράδειγμα, η συζήτηση γύρω από την ανώτατη εκπαίδευση. Οι πολέμιοι της ιδέας μη κρατικών πανεπιστημίων ισχυρίζονται ότι κάθε πολίτης δικαιούται δημόσια και δωρεάν παιδεία και ότι αλλαγή στο σύστημα θα διαχώριζε τους πολίτες μεταξύ όσων μπορούν να πληρώσουν και όσων ή θα μείνουν απέξω ή θα αναγκαστούν να συνάψουν δυσβάστακτα δάνεια. Αυτό στη θεωρία. Στην πράξη, τα δημόσια πανεπιστήμια λειτουργούν σαν να είναι ιδιοκτησία των πιο δυναμικών ομάδων συμφερόντων. Είναι διακομματική η προσπάθεια ιδιοποίησής τους, με κάποια κόμματα απλώς πιο «φανατικά» από άλλα στην υπεράσπιση των συμφερόντων «δικών» τους καθηγητών και φοιτητικών παρατάξεων εις βάρος του συνόλου. Το ίδιο ισχύει και στη «δημόσια» ραδιοτηλεόραση, όπου οι περισσότερες κυβερνήσεις έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μετατρέψουν ένα δημόσιο αγαθό σε δικό τους φερέφωνο – με τη σημερινή να φέρεται σαν ιδιοκτήτρια της ΕΡΤ.

Και στις δύο άνω περιπτώσεις, αλλά και στις εταιρείες κοινής ωφελείας, τα επιχειρήματα υπέρ της δημόσιας ιδιοκτησίας δεν συνοδεύονται από την ανάλογη προσπάθεια αναβάθμισης των υπηρεσιών για τις οποίες πληρώνουν οι πολίτες. Αντιθέτως, συχνά βλέπουμε ότι αυτοί που έχουν την τύχη να βρίσκονται «εντός» θεωρούν εαυτούς ιδιοκτήτες του δημόσιου οργανισμού. Οι φοιτητικές παρατάξεις πιστεύουν ότι δικαιούνται να ορίζουν το μέλλον του πανεπιστημίου, οι υπάλληλοι σε δημόσιες επιχειρήσεις και υπηρεσίες οικειοποιούνται την ισχύ που αυτές τους παρέχουν, ο δημόσιος χώρος καταπατείται από επιτηδείους την ώρα που το κράτος δεν βρίσκει χώρο για τη διαχείριση σκουπιδιών, και πάει λέγοντας. Από την άλλη, για δεκαετίες ο ιδιωτικός τομέας λειτουργούσε χωρίς την προστασία και τις υποχρεώσεις ενός αυστηρού αλλά δίκαιου πλαισίου και συχνά ήταν κρατικοδίαιτος – πάλι εις βάρος του συνόλου.

Για δεκαετίες, πέρα από Δεξιά και Αριστερά, κοινός στόχος πολιτικών και πολλών ισχυρών επιχειρηματιών δεν ήταν η στήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αλλά η ιδιοποίηση του Δημοσίου για ίδιον όφελος. Στα σημερινά αδιέξοδα, καιρός είναι να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει «δημόσιο», «κρατικό», «ιδιωτικό».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή