08.00
Μου αρέσει να ξυπνάω χωρίς ξυπνητήρι. Στο ξενοδοχείο μας, όμως, έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε πρωινό το αργότερο μέχρι τις εννιά. Αρα, οι επιλογές είναι δύο: ή θα πάω στην τραπεζαρία αγουροξυπνημένη ή δεν θα πάω καθόλου. Αν όχι, θα πρέπει να φάω στο μαγαζάκι δίπλα στο ξενοδοχείο, κινέζικα baozi, τη νέα μου ανακάλυψη (γεμιστά ψωμάκια στον ατμό).
11.00
Αν είσαι στο Πεκίνο, δεν μπορείς να αφήσεις ανεκμετάλλευτα τα πρωινά. Η ζωή και οι ρυθμοί της σου… φωνάζουν να ακολουθήσεις. Οσο κι αν θέλω, λοιπόν, να μελετήσω ή να γυμναστώ, αυτή η μαγευτική πόλη με καλεί. Κι εγώ βγαίνω! Θωρακίζομαι με πολλές στρώσεις ρούχων, καλό μπουφάν, ισοθερμικά, γάντια και σκούφο. Αν η θερμοκρασία εδώ είναι 2 βαθμοί Κελσίου, έχουμε καλοκαίρι! Εχω μάθει να κυκλοφορώ με το μετρό και έτσι είμαι ανεξάρτητη. Κάνω βόλτες στα παραδοσιακά Hutong (τα στενά δρομάκια) ή σε κάποιον παλιό ναό ή στις παγωμένες λίμνες. Οπου κι αν βρίσκομαι, νιώθω την παλιά πόλη να… ξεμυτίζει κάτω από τους ουρανοξύστες. Αυτό μου αρέσει: να ξετρυπώνω γωνιές και μαγαζάκια ξεχασμένα. Στο Πεκίνο ο επισκέπτης νιώθει σαν να ζει μέσα σε ταινία!
13.00
Δυστυχώς, δεν έχω το περιθώριο να ξεχαστώ. Στη μία το μεσημέρι πρέπει να βρίσκομαι στην πρόβα. Ξεκινάμε μ’ ένα γερό ζέσταμα από τη Μαριάννα Καβαλιεράτου. Ολοι μαζί, Ελληνες και Κινέζοι. Λίγα αγγλικά, λίγα ελληνικά (με τη βοήθεια της μεταφράστριας), λίγα κινεζικά – όσες λέξεις έχω ψιλομάθει. Η πρόβα αρχίζει λίγο μετά και ο σκηνοθέτης μας, Στάθης Λιβαθινός, αφού κάνει έναν μικρό πρόλογο για να μας συντονίσει όλους (πάντα χρειάζεται αυτός ο πρόλογος, ειδικά λόγω της «απόστασης» που προκαλεί η δυσκολία επικοινωνίας) δίνει το σύνθημα: ξεκινάμε δουλειά! Είναι άπειρες οι δυσκολίες που συναντάμε σε κάθε πρόβα, αφού οι Κινέζοι φίλοι μας δύσκολα «βγαίνουν» από τον τρόπο που έχουν μάθει να παίζουν και δύσκολα υιοθετούν κάτι που δεν έχουν συνηθίσει. Ομως, στη συνέχεια όλα βρίσκουν τον δρόμο τους και κάθε φορά φεύγουμε για το διάλειμμα πιο ενωμένοι.
17.00
Στοπ για φαγητό. Μια ευχάριστη έκπληξη στο Πεκίνο ήταν πως στα διαλείμματα τρώμε όλοι μαζί στο μαγειρείο το θεάτρου. Κι όταν λέμε «όλοι», εννοούμε τους πάντες! Ηθοποιοί, τεχνικοί, διοικητικοί υπάλληλοι, καθαρίστριες. Είναι μια πολύ όμορφη στιγμή, γιατί έχουμε έτσι τη δυνατότητα να γνωριστούμε ουσιαστικά, ανταλλάσσοντας πληροφορίες για τις χώρες μας. Οσο για το φαγητό; Κάθε μέρα μας επιφυλάσσει νέες εκπλήξεις και συγκινήσεις: περίεργα εδέσματα, άλλα που τρώγονται ευχάριστα κι άλλα που δεν τολμάμε καν να αγγίξουμε. Αυτό σημαίνει πως όταν τελειώνει το διάλειμμα, κάποιοι θα επιστρέψουμε στην πρόβα χορτάτοι και κάποιοι νηστικοί.
18.00
Επιστροφή στη δουλειά. Λίγο πιο… δυσκίνητοι, μετά το φαγητό, αλλά και πάλι με μεγάλη χαρά. Χαιρόμαστε κάθε λεπτό μας εδώ. Είναι συναρπαστικό για μένα να βρίσκομαι στο Πεκίνο με Κινέζους ηθοποιούς, να μιλώ ελληνικά κι εκείνοι να μου απαντούν στη γλώσσα τους. Νομίζω ότι έχω απέναντί μου τους ήρωες από το «Hero» ή το «Τίγρης και Δράκος». Οσο κουρασμένη και να είμαι, το χαίρομαι.
21.00
Κουδούνι λήξης της πρόβας. Αν είμαστε τυχεροί και βρούμε ταξί (οι ταξιτζήδες στην Κίνα δεν σε προτιμούν εύκολα αν σε δουν ξένο, λόγω της δυσκολίας συνεννόησης μάλλον, αφού ελάχιστοι μιλούν αγγλικά), τότε ΙΣΩΣ πάμε να φάμε σε κάποιο εστιατόριο που ΙΣΩΣ βρούμε ανοιχτό – εδώ τα πάντα νεκρώνουν από τις οκτώ.
Διαφορετικά, θα γυρίσουμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο, θα φάω κάτι που θα έχω φροντίσει να προμηθευτώ από το θέατρο και πιθανόν να μαζευτούμε για «βεγγέρα» με τα κορίτσια της παρέας: την Αντιγόνη Φρυδά (την Κασσάνδρα μας), τη Μαριάννα Καβαλλιεράτου (τη χορογράφο μας) και τη Χριστίνα Φίλιππα (τη μεταφράστριά μας).
Η διαμονή και η δουλειά στο Πεκίνο είναι υπέροχες, κυρίως λόγω της παρέας. Ετσι δεν γίνεται πάντα;
00.00
Αφού έχω δει κάποια ταινία, πέφτω για ύπνο. Θα κοιμηθώ βαθιά και θα ξυπνήσω με ανυπομονησία το επόμενο πρωί, για να ανακαλύψω κάτι καινούργιο και απρόβλεπτο από τη ζωή του Πεκίνου…
Η Στεφανία Γουλιώτη είναι η Κλυταιμνήστρα στον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου, που παίζεται στο Πεκίνο –συμπαραγωγή των Εθνικών Θεάτρων Ελλάδας και Κίνας– σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού.