Ο θόρυβος για την ανέγερση του δεκαώροφου κτιρίου στην περιοχή του Μακρυγιάννη είναι θεωρητικά καλό σημάδι. Οι Αθηναίοι ανησυχούν για την οπτική όχληση που προκαλούν οι επιπλέον όροφοι ενός νέου ξενοδοχείου που φαίνεται ότι θα μείνει στην ιστορία της πόλης ως τυπικό παράδειγμα ελληνικής βουλιμίας σε μια εποχή που το μόνο που «πουλάει» στη χώρα μας είναι ο τουρισμός.
Καθώς απομένουν λίγες εβδομάδες για την πλήρη αποπεράτωση του κτιρίου και δεν διαφαίνονται στον ορίζοντα πολεοδομικές παραβάσεις το πιο πιθανό σενάριο είναι το νέο ξενοδοχείο να λειτουργήσει κανονικά. Από μια άποψη αυτή θα είναι η καλύτερη τιμωρία για τη διαχρονική, υπνωτική μας αδιαφορία (στην καλύτερη περίπτωση) σε θέματα οικιστικού περιβάλλοντος. Ακόμα και τώρα οι διαμαρτυρίες προέρχονται από μια μικρή μειοψηφία που έχει την πολυτέλεια να διοχετεύει ενέργεια, κυρίως μέσα από θυμωμένους θούριους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο βιασμός του αθηναϊκού τοπίου έχει ενοχλητικά μεγάλη προϊστορία και το ξενοδοχείο στου Μακρυγιάννη είναι μια απλή παρωνυχίδα αν ανατρέξουμε στον μεταπολεμικό μας βίο. Το θέαμα μιας οικοδομής που εξέχει υπεροπτικά σε μια καταθλιπτική θάλασσα από τσιμέντο, η οποία κυκλώνει κορυφαία μνημεία του παγκόσμιου πολιτισμού και του ανθρώπινου πνεύματος, δίνει στο θέμα διαστάσεις τραγέλαφου. Δεν ξέρεις αν πρέπει να βάλεις τα γέλια ή τα κλάματα.
Κάθε γενιά έχει τη φιλοδοξία να πιστεύει ότι εκείνη μπορεί να διαχειριστεί διαφορετικά σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, να θεραπεύσει κακώς κείμενα και να δώσει λύσεις. Η ιστορία με το ξενοδοχείο, αλλά πολύ περισσότερο η πάνδημη αφασία μας μπροστά στην πλήρη κατάρρευση ενός κρίσιμου τμήματος του κέντρου της πρωτεύουσας και σημαντικών συνοικιών της πόλης, αποκαλύπτουν τη «μεγάλη εικόνα».
Τώρα, η έξοδος από τα μνημόνια συνδέεται με τη βουλιμική αλαζονεία ενός παίκτη της ακμαίας τουριστικής μας βιομηχανίας. Εγκλωβισμένοι σε ένα παλαιοβαλκανικό μοντέλο ανάπτυξης που δημιουργεί θέσεις εργασίας μόνο μέσα από ενοικιαζόμενα δωμάτια και σουβλατζίδικα η φασαρία για το νέο ξενοδοχείο είναι καταδικασμένη να κρατήσει πολύ λίγο.