«Για να παραμείνει η Ελλάδα στο προοδευτικό στρατόπεδο». Είναι η φράση που συγκράτησα από το κείμενο όπου συνωστίσθηκαν οι 100 υπογραφές της κίνησης «Γέφυρα». Επειδή δε ανάμεσα σε αυτές τις υπογραφές ξεχωρίζουν κάποιες έγκριτων πανεπιστημιακών, το ξαναδιάβασα από την αρχή, και αυτή τη φορά το έφτασα ώς το τέλος περιμένοντας να βρω κάπου τον ορισμό του επιθετικού προσδιορισμού «προοδευτικός». Δυστυχώς δεν βρήκα τίποτε. Μπορεί και να μην κατάλαβα καλά. Στο κείμενο συνωστίζονται τόσες ιδέες, που δεν φτάνει ούτε η δεύτερη ανάγνωση για να τις ανασύρεις από τον πυθμένα τους. Οι ίδιοι το ξεκαθαρίζουν: δεν συμφωνούν με όλες τις επιλογές της σημερινής κυβέρνησης. Χωρίς βέβαια να κάνουν τον κόπο να ξεκαθαρίσουν με ποιες διαφωνούν. Ισως στο μέλλον, σε κάποια από τις χιλιάδες σελίδες των απομνημονευμάτων τους, να καταλάβουμε τι εννοούν. Αξίζει να το διαβάσετε για να καταλάβετε την απελπισία αυτών των ανθρώπων. Θέλουν να παραμείνουν νέοι, αλλά τους προδίδει όχι μόνον το σώμα τους αλλά και το μυαλό τους.
Ηταν ωραία η ατμόσφαιρα στα εγκαίνια της «Γέφυρας». Στη σκηνή αρχιτέκτονες, μηχανικοί και εργολάβοι και στην αίθουσα προσωπικότητες της κυβερνώσας Αριστεράς. Υποθέτω ότι θα έφτυναν όλοι μαζί στον κόρφο τους όταν ακούγονταν λέξεις φρικαλέες, όπως «νεοφιλελευθερισμός» ή «Ακροδεξιά», που απειλούν τη δημοκρατία μας, η οποία χαίρει άκρας υγείας. Φρόντισαν να πουν ότι η Ν.Δ. στο ΕΛΚ συνυπάρχει με τον Ορμπαν, όπως και η Μέρκελ, ξέχασαν όμως να μιλήσουν για τη σύμπλευση του Τσίπρα με τον Μαδούρο. «Προοδευτικό στρατόπεδο» που λένε. Λοιπόν για να σοβαρευτούμε: αν τους είδατε, κοιτάξτε τους καλά διότι δεν θα τους ξαναδείτε. Ποια πολιτική αξία έχουν αυτοί οι άνθρωποι που μας λένε ότι θα υποστηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η πλειονότης τους τον υποστηρίζει ήδη; Και η ιδρυτική διακήρυξη της κίνησής τους δεν είναι παρά αντιγραφή όσων έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015; Η Ευρώπη που κινδυνεύει απ’ τον φιλελευθερισμό και την Ακροδεξιά, η Ευρώπη των ανοικτών συνόρων και λοιπά ζαρζαβατικά.
Ζητώ συγγνώμη που σας απασχόλησα σήμερα με αυτήν τη μάλλον γραφική περίπτωση των ντεσπεράντος της Κεντροαριστεράς. Δεν το έκανα για τον Νίκο Μουζέλη, ο οποίος ανακουφίστηκε από την αποχώρηση Καμμένου, αλλά δεν ίδρωσε το αυτί του με την απόπειρα διασυρμού του Κωνσταντίνου Σημίτη. Ούτε από συμπόνοια στους επαίτες, τον Νίκο Μπίστη ή τη Μαρία Ρεπούση. Το έκανα για την τιμή της Αριστεράς. Το κείμενο που υπέγραψαν αυτοί και άλλοι τόσοι είναι η απόδειξη ότι η Αριστερά είτε πρέπει να βρει κάποια καινούργια ιδέα –ας είναι και μικρή– είτε πρέπει να το πάρει απόφαση. Αν μη τι άλλο, ενδέχεται να απελευθερώσει τον χώρο για μια σοβαρή αντιπολίτευση.