Η ανοησία, η αγραμματοσύνη, η αυτάρεσκη ημιμάθεια, η αγένεια και το κακό γούστο είναι κοινωνικά αγαθά. Ή μάλλον υπήρξαν κοινωνικά αγαθά όσο προκαλούσαν την αντίδραση αυτών που δεν ήθελαν να τα απολαύσουν. Οταν μάλιστα έβγαιναν από την αφάνεια της ανωνυμίας, γεννούσαν αντισώματα στον κοινωνικό οργανισμό υπενθυμίζοντας την αξία της καλλιέργειας, της ευγένειας, του καλού γούστου και της κοινής νοημοσύνης. Τα αντισώματα αυτά μπορεί να μη σε βοηθούσαν να επιτύχεις ή να πλουτίσεις. Σε βοηθούσαν όμως να μη γίνεις ρεζίλι. Κι αυτό είχε κάποτε μεγάλη σημασία για των Ελλήνων τις κοινότητες που θεωρούν από αρχαιοτάτων χρόνων την αιδώ θεμέλιο της συνύπαρξης. Ακόμη και ο Πλάτων στους «Νόμους» του γράφει ότι οι Αθηναίοι πολέμησαν στη Σαλαμίνα επειδή τους παρότρυνε η αιδώς, για να μη θεωρηθεί ο ένας δειλός από τον διπλανό του. Η μικρή θεά του ελληνισμού, η αιδώς, μας εγκατέλειψε. Το ξεδιάντροπο έχει γίνει κυρίαρχο, και το χειρότερο, το ρεζιλίκι δεν παράγει αντισώματα. Η ανοσία μας απέναντι στην ανοησία είναι από τα πλέον δισεπίλυτα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Τις προάλλες, μια κυρία, μέλος του Κοινοβουλίου, εμφανίστηκε σε τηλεοπτικό πλατό με ένα καλάθι λαχανικά για να τα προσφέρει στον πολιτικό της αντίπαλο και συνομιλητή της. Φρόντισε να διευκρινίσει στο κοινό ότι το καλάθι δεν περιείχε «αγγούρια» διότι ο συνομιλητής της έχει δηλώσει ότι δεν είναι ομοφυλόφιλος. Κοινή, κοινότατη ξεδιαντροπιά. Υποθέτω ότι η κυρία αυτή θα ζει σε ένα περιβάλλον που εκτιμά τη λεπτότητα του χιούμορ της. Δεν ενδιαφέρει; Ενδιαφέρει δυστυχώς όταν ξέρεις ότι στην κυρία αυτή βασίζονται η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή, η ημερομηνία των εκλογών και κατά συνέπεια η πορεία της χώρας. Και το χειρότερο: η ανενδοίαστη επίδειξη ξεδιαντροπιάς θεωρεί ότι θα τη βοηθήσει να επανεκλεγεί. Και το ακόμη χειρότερο: ενδέχεται να μην πέφτει έξω.
Προχθές η Κόρη του Βορρά και υποψήφια δήμαρχος Θεσσαλονίκης έγραψε μια ανοησία. «Πρέπει να επανανοματοδοτήσουμε» την πολιτική. Ηθελε να γράψει «επανανοηματοδοτήσουμε», αλλά ας πούμε ότι την πρόδωσαν τα πλήκτρα. Σημασία έχει ότι έτσι κι αλλιώς είναι ανοησία, μια βαρύγδουπη λέξη που κάποιος της ψιθύρισε στ’ αυτί και δεν έκανε καν τον κόπο να ελεήσει τη φτώχεια της μ’ ένα περιεχόμενο. Ειλικρινά το λέω: πολύ θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις της για το νόημα της πολιτικής. Γιατί; Επειδή η Κόρη του Βορρά διηύθυνε το πρωθυπουργικό γραφείο στη συμπρωτεύουσα και ανέλαβε το Μακεδονίας – Θράκης πριν γίνει υποψήφια δήμαρχος με το χρίσμα του κυβερνώντος. Σε τι διαφέρει η δημόσια περιφορά ανοησίας από την ξεδιαντροπιά της κυρίας με τα λαχανικά; Σε τίποτε. Και η μεν και η δε δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν τα όρια που επιβάλλουν η αιδώς και η συστολή της. Και η μεν και η δε ξέρουν ότι απευθύνονται σ’ έναν οργανισμό που έχει πάθει ανοσία απέναντι στην ανοησία.