Προσβάλλοντας (και) την Ακρόπολη
Κύριε διευθυντά
Διά της εγκρίτου εφημερίδος σας επιθυμώ να διατυπώσω κι εγώ τη διαμαρτυρία και έκπληξή μου από τη θέα του οικοδομικού κολοσσού επί της οδού Φαλήρου 5 σε απόσταση ελαχίστων μέτρων από το Νέον Μουσείον της Ακροπόλεως. Πρόκειται διά ανεγειρόμενον ξενοδοχείον 5 αστέρων.
Τα παραπλεύρως του δύο κτίρια, ύψους 5 και 7 ορόφων, καταδεικνύουν τη διαφορά του υψηλού, προκλητικού και απαραδέκτου αναστήματός του. Ο ιστορικός και ιερός χώρος της περιοχής αυτής υποβαθμίζεται και πλήττεται ανεπανόρθωτα. Υπενθυμίζεται ότι πριν από αρκετά χρόνια επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή εις την γωνίαν των οδών Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Θρασύλλου και ακριβώς έναντι της κυρίας εισόδου του Νέου Μουσείου της Ακροπόλεως, ανηγέρθη εκ τσιμέντου σκελετός πολυκατοικίας. Το φαινόμενον αυτό προκάλεσε την έντονη διαμαρτυρίαν πάντων και το υπεύθυνον κράτος αναγνώρισε το λάθος και προέβη εις την άμεση κατεδάφισή του.
Οι πολυπράγμονες υπεύθυνοι του ΥΠΠΟ ας παραδειγματισθούν από την ομορφότερη πόλη του κόσμου, το Παρίσι, που κοσμείται από τα ισοϋψή κτίριά του και τα θαυμαστά αξιοθέατά του, την Αψίδα του Θριάμβου του Μεγάλου Ναπολέοντα, τον Πύργον του Αϊφελ κ.λπ. που προστατεύονται επιμελώς και αναδεικνύονται από τον ελεύθερον περίγυρον χώρον των. Εάν συνεχίσει να πρυτανεύει αυτή η έμμονη και λανθασμένη αντίληψις θα υπάρξει εθνικόν θέμα, καθώς θα αντικρίσουμε ένα φιλόδοξον ουρανοξύστην, υπερακοντιζόμενον, που θα προσβάλλει το μεγαλείον του λαμπρού, αξιοθαύμαστου και αθάνατου έργου των Αιώνων, τον Παρθενώνα των Αθηνών.
Ιωάννης Κ. Μεγαλογιάννης, Συντ. διευθυντής ΙΚΑ
Περί πολιτισμού και βαρβαρότητας
Kύριε διευθυντά
«Νέοι και πολιτισμός, μια σχέση απρόθυμη» ήταν ο τίτλος ενός άρθρου της κ. Μαρίας Κατσουνάκη που προσείλκυσε το ενδιαφέρον μου. Διαβάζοντας τις πρώτες σειρές αντιλαμβάνομαι ότι η κ. Κατσουνάκη ταυτίζει τον πολιτισμό με τα προϊόντα της τέχνης ή τις επισκέψεις στα μουσεία, στα θέατρα, στον κινηματογράφο ή το διάβασμα βιβλίων. Στο τέλος δε της πρώτης παραγράφου γίνεται αναφορά και στη «βαρύγδουπη» μελέτη ΕΚΠΑ για λογαριασμό του υπουργείου Πολιτισμού που ανιχνεύει τη σχέση των παιδιών με τον πολιτισμό, ο οποίος και εδώ ταυτίζεται με τις ίδιες προαναφερόμενες δραστηριότητες, για να διαπιστώσουμε βασικά πως το υπουργείο Πολιτισμού δεν έχει καμία ιδιαίτερη σχέση με τον πολιτισμό και ούτε βεβαίως μπορεί να διαθέτει το μονοπώλιο προαγωγής του πολιτισμού.
Σύνηθες είναι το φαινόμενο να ονοματίζονται κυρίως και αποκλειστικά τα δρώμενα στις τέχνες ως πολιτιστικά δρώμενα! Απελπίζεται κανείς όταν βλέπει μάλιστα στην τηλεόραση να χοροπηδάνε χιλιάδες νέο-homo sapiens σε κάτι τέτοια δρώμενα που τα ονοματίζουν πολιτιστικά! Απέναντι στον πολιτισμό στέκεται η βαρβαρότητα. Δηλαδή, αυτά τα δύο είναι προϊόντα της συμπεριφοράς ενός ατόμου ή μιας κοινωνίας, τα οποία εκδηλώνονται διά των πράξεών του/της.
Εάν κάτι στα καλλιτεχνικά δρώμενα διαπαιδαγωγεί και άγει την ψυχή (ψυχαγωγεί) του ανθρώπου προς εξύψωση του πολιτιστικού του επιπέδου, δηλ. της ανθρωπιάς του, τότε ασφαλώς αυτό έχει κάποια σχέση με τον πολιτισμό. Ομως την ίδια σχέση έχει με τον πολιτισμό και η εθελοντική προσφορά ενός νέου στο νοσοκομείο με στόχο να βοηθήσει τον άρρωστο ή η αφιέρωση ολόκληρης της ζωής του ερευνητή επιστήμονα – γιατρού σε μια προσπάθεια με στόχο να μετριάσει ή να εξαλείψει τον ανθρώπινο πόνο και να προσφέρει ζωή στον συνάνθρωπό του. Ή ο σεβασμός του πολίτη προς τον συνάνθρωπό του ή η αλληλεγγύη του προς αυτόν κ.τ.λ. Αυτά και άλλα σαν αυτά είναι τα πολιτιστικά δρώμενα και όχι απλώς η ανάγνωση όποιου βιβλίου ή η παρακολούθηση μιας όποιας θεατρικής ή κινηματογραφικής παράστασης κ.τ.λ.
Θεοδωρος Σταθης, Πρώην υπουργός
Λαϊκότητα σκέψης, λαϊκισμός πολιτικής
Κύριε διευθυντά
Στην πολύ ενδιαφέρουσα επιστολή (14ης Φεβρ.) των αναγνωστριών σας κ. Μπέσσυς Παπασωτηρίου-Μπένου και Μαρίας Παπασωτηρίου αναφέρεται ονομαστικά ότι η λ. λαϊκιστής δεν περιλαμβάνεται και στο λεξικό μου. Αυτό δεν αληθεύει. Η λ. περιέχεται ήδη από την α΄ έκδοση τού 1998 και, φυσικά, στην δ΄ του 2012. Το λήμμα έχει ως εξής: «λαϊκιστής (ο), λαϊκίστρια (η) {λαϊκιστριών} πρόσωπο (συνήθ. τού δημόσιου βίου) που κολακεύει τον λαό ή υιοθετεί θέσεις και απόψεις ευχάριστες, όχι όμως και ωφέλιμες, για τον λαό, με σκοπό να κερδίσει την εύνοια και την υποστήριξή του: οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον κατηγορούν ως λαϊκιστή. [ΕΤΥΜ. Μεταφρ. δάνειο από αγγλ. populist]»
Μάλιστα έχει, νομίζω, ενδιαφέρον ότι στο λ. λαϊκισμός (ήδη στην α΄ έκδοση) κάνω το εξής σχόλιο: «λαϊκισμός – λαϊκότητα
Oι δύο λέξεις αποτελούν τις δύο όψεις τής έννοιας «λαϊκός»: την εύσημη, που είναι η λαϊκότητα, δηλ. το γνήσιο λαϊκό στοιχείο με χαρακτηριστικά την απλότητα και τη λιτότητα, και την κακόσημη πλευρά, που είναι ο λαϊκισμός, δηλ. το ψεύτικο, φτειαχτό λαϊκό στοιχείο, που μιμείται τη συμπεριφορά τού λαού, για να την εκμεταλλευθεί (πολιτικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά κ.λπ.).
Mιλούμε με θετικό πνεύμα για τη λαϊκότητα τής σκέψης και τής συμπεριφοράς των απλών ανθρώπων τού λαού, αλλά με αρνητική χροιά για τον λαϊκισμό στην πολιτική, στα συνθήματα, στη σκέψη, στη συμπεριφορά ανθρώπων, που, χωρίς να προέρχονται από τον απλό λαό, επιζητούν να τον κολακεύουν, για να αποκομίζουν προσωπικά, πολιτικά ή άλλα οφέλη».
Γ. Μπαμπινιωτης, Κηφισιά
Για τον οικονομολόγο Ανδρέα Γ. Παπανδρέου
Κύριε διευθυντά
Εφόσον θεωρείται ακόμα σημαντικό, παρά τα όσα έχουν συμβεί, να συζητούμε για την περίπτωση Ανδρέα Παπανδρέου (κοσμοπολίτης, πανεπιστημιακός, χαρισματικός και άλλα τινά) και να θεωρούμε επετειακό, ιστορικά, γεγονός τη συμπλήρωση εκατό ετών από τη γέννησή του, επιτρέψατέ μου να εκφράσω μέσω της εφημερίδας σας μία απορία και να απευθύνω μία πρόσκληση, αποκλειστικά και μόνον ως προς την ακαδημαϊκή ιδιότητα του ανδρός.
Πρώτα, η απορία: Για ποιον λόγο ο καθηγητής των Οικονομικών σε περιώνυμο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ, ουδέποτε ανέλαβε, παρότι είχε τη δυνατότητα, το υπουργείο Οικονομικών στην Ελλάδα, αλλά αφ’ ενός όρισε υπουργό τον καταστροφικό Αρσένη και αφ’ ετέρου κατέφυγε στον αδαή περί τα οικονομικά Τσοβόλα;
Μετά η πρόσκληση: Εχει ποτέ γίνει γνωστό το όνομα κάποιου φοιτητή (ομιλώ για φοιτητή, σε προπτυχιακό τμήμα, όχι για υποψήφιο διδάκτορα) του καθηγητού Ανδρέα Παπανδρέου του Γεωργίου;
Γεωργιος Λεοναρδοπουλος, Κολωνός
Το θέατρο «Ολύμπια», η μνήμη Κάλλας
Κύριε διευθυντά
Σε απάντηση της πρόσφατης επιστολής της κυρίας Βάσως Παπαντωνίου για τη μνήμη της Μαρίας Κάλλας, θα ήθελα να σημειώσω:
Στο πλαίσιο της προτεραιότητας που έχει δοθεί από την παρούσα δημοτική αρχή στον πολιτισμό (βλ. π.χ. δημιουργία του Δικτύου Πολιτισμού της Αθήνας, διοργάνωση Documenta 14, Αθήνα Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου κ.λπ.) εντάσσεται και η επαναλειτουργία του ιστορικού θεάτρου «Ολύμπια» που έγινε με πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων.
Στόχος μας είναι το εμβληματικό αυτό κτίριο να γίνει ξανά και να παραμείνει ένας ζωντανός χώρος πολιτισμού στο κέντρο της πόλης. Ο Δήμος Αθηναίων αποφάσισε να τιμήσει την κορυφαία Ελληνίδα υψίφωνο Μαρία Κάλλας, δίνοντας το όνομά της στο πρώτο Δημοτικό Μουσικό Θέατρο της Αθήνας, στο οποίο, άλλωστε, η ίδια είχε χαρίσει αξέχαστες ερμηνείες στα πρώτα χρόνια της καριέρας της.
Η απόφασή μας να τιμήσουμε τη μνήμη της Μαρίας Κάλλας είναι ανεξάρτητη από την πρωτοβουλία της κυρίας Βάσως Παπαντωνίου να ιδρύσει την Ακαδημία Λυρικής Τέχνης Maria Callas. Αντιπαρερχόμενοι χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούνται στην επιστολή, στον Δήμο Αθηναίων πιστεύουμε ότι κάθε φορέας, στο μέτρο του ρόλου του και των δυνατοτήτων του, μπορεί να συμβάλει στην απόδοση τιμής στη μνήμη της μεγάλης Κυρίας που λάμπρυνε με το έργο της τη διεθνή λυρική σκηνή.
Γιωργος Καμινης, Δήμαρχος Αθηναίων