Η Σοφία Δημοπούλου είναι συγγραφέας και πολιτικός μηχανικός και ασκεί το επάγγελμά της στον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Εχει γράψει τα μυθιστορήματα «Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει», «Αλμα θα πει ψυχή», «Σε σωστή ώρα νυχτώνει», «Η ζωή απέναντι» και «Πώς υφαίνεται ο χρόνος», που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2019 από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Κανένα. Δεν διαβάζω ποτέ στο κρεβάτι, διότι με παίρνει ο ύπνος τόσο γρήγορα, που είμαι ικανή να διαβάζω την πρώτη παράγραφο επί ημέρες. Διαβάζω μόνο στον καναπέ μου, πολύ πρωί. Αυτές τις ημέρες πάντως διαβάζω τα «Απαντα» του Μάριου Χάκκα.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Μαργαρίτα στο βιβλίο «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, γιατί για την αγάπη της έκανε συνδιαλλαγή ακόμα και με τον Διάβολο, χωρίς να χάσει την τρυφερή της ψυχή.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Καμύ, τον Καζαντζάκη, τον Μπόρχες, την Κική Δημουλά, τον Ελύτη, τον Ιαν Μακ Γιούαν, τον Τζον Μπάνβιλ. Σε όλους «χρωστώ» ένα καλό δείπνο.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία βρήκα στο βιβλίο του Θωμά Σιταρά «Η παλιά Αθήνα ζει, γλεντά, γεύεται». Μου έδωσαν την εικόνα της Αθήνας του 19ου αιώνα που προσπάθησα να αναπαραγάγω με τις λέξεις.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς» του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Τον «Ξένο» του Καμύ και την «Ασκητική» του Καζαντζάκη. Είναι για μένα βιβλία αναφοράς.
Στο μυθιστόρημά σας παρελαύνουν διάφορα ιστορικά πρόσωπα, μεταξύ αυτών ο Περικλής Γιαννόπουλος. Τι σας τράβηξε σε αυτόν τον ρομαντικό αυτόχειρα;
Συνάντησα τον Περικλή Γιαννόπουλου στην έρευνα που είχα κάνει για το βιβλίο μου «Σε σωστή ώρα νυχτώνει». Τότε με είχε μαγέψει η ατίθαση προσωπικότητά του. Στο τελευταίο μου βιβλίο, αφού εμπλέκεται στη μυθοπλασία μου η ζωγράφος Σοφία Λασκαρίδου, ο μεγάλος του έρωτας, δεν θα μπορούσε να λείπει αυτός ο ρομαντικός οραματιστής και βαθιά ερωτευμένος άνδρας που σημάδεψε τη ζωή της.
Τελικά, ο χρόνος υφαίνεται (και) με το γράψιμο;
Και με το γράψιμο και με το διάβασμα και με την τέχνη γενικά και με ό,τι προάγει την ανθρώπινη ζωή.
Εχετε Facebook, Twitter κ.λπ.;
Και βέβαια έχω. Διευκολύνουν την επικοινωνία και το επωφελούμαι.